Negeren is een kunst. En ja, sommige mensen wil je uit alle macht kunnen negeren en wanneer dat niet lukt lijkt het inderdaad een kunst. Maar dát is niet het type negeren wat ik bedoel.
Ik bedoel het bewust en doelgericht negeren van alle prikkels die op je af komen. Want boy, wat worden we overladen met een hoeveelheid beelden en geluiden. Zoveel dat we het niet eens meer doorhebben. En wie dat wel door heeft is gelijk ‘prikkelgevoelig’.
Maar wist je dat we in onze huidige samenleving naar schatting evenveel beelden per dag te verwerken krijgen als iemand twee eeuwen geleden in zijn hele leven? Ga eens middenin een winkelstraat staan en kijk een 2 minuten bewust om je heen. Wedden dat er ineens dingen opvallen die je niet eens zag? Maar je brein kreeg het wel te verwerken. Dito voor het eindeloos scrollen op sociale media. We denken ontspannen en onderuitgezakt te zitten, maar eigenlijk zijn we bezig ons brein te overvoeren.
En weet je wat ons brein dan doet? Het gaat elementen uitschakelen. Zaken negeren. Het maakt dat we veel niet meer écht zien. We worden een soort van ziende blind.
Vroegah, in het jaar stilletjes … kon een schilder maanden over 1 kunstwerk doen, wat zeg ik, soms zelfs jaren. En wanneer zijn schilderij dan eindelijk af was, werd het ergens met veel alure opgehangen. En de mensen keken. Ze keken er echt naar. Niet even zoals wij in een museum, maar herhaaldelijk, met aandacht. Nouja meestal dan. Want Francesco Del Giocondo vroeg ergens aan het begin van de 16de eeuw aan Leonardo da Vinci om zijn vrouw te portretteren. Zijn derde vrouw, maar dat is detail. Maar Del Frans heeft het schilderij nooit ontvangen. Leo begon er met veel bravoure aan, werkte er maar liefst 3 jaar intensief aan. Maar vond het nooit goed genoeg. Nooit af.
En nu hangt het schilderij in het Louvre. Tenminste, men vermoed dat de Mona Lisa het schilderij is waar het in diverse schrijfsels van Frans en Leo over gaat. . Het hangt nu tussen maar liefst 35000 ander objecten. En wanneer je het wil bekijken sta je hutje mutje op elkaar en krijg je geen 5 minuten om er met volle aandacht naar te kijken. De overdaad maakt dat je niet echt meer ziet wat er hangt. De symboliek en details waardoor het zo een mysterieus schilderij is, gaan zo al snel aan je voorbij.
Voor mensen die snel overprikkeld raken is zo een museum vaak overweldigend. Voor kinderen helemaal. Sowieso zijn veel kinderen een ‘schilderijen’museum vrij snel zat. Voor wie denkt dat het komt omdat de schilderijen ouderwets zijn of dat het niet bij hun belevingswereld aansluit, die heeft het mis. Want of het bij hun belevingswereld aansluit, hangt af van hoe wij het brengen. We moeten kinderen daarnaast ook leren te negeren. En stiekem hebben we daar zelf ook baat bij.
Wanneer ik vroeger mijn kleine draakjes meenam naar één of ander museum, dan gaf ik ze in elke zaal een opdracht. “Kijk even snel naar alles wat hier hangt, en vertel me dan wat het lelijkst is.” Of “Welk schilderij heeft de mooiste dieren?” Of “Welk schilderij is het spannendst?” En wanneer ze me dan elk hun keuze kwamen vertellen dan bekeken we samen die twee schilderijen. En ik vroeg ze naar het waarom. En zo stonden we soms minutenlang over een schilderij te kletsen. Leren kijken.
Die simpele gekke opdracht maakte dat ze heel veel aspecten in schilderijen leerden negeren. Ze leerden onbewust hoe ze de omgeving konden buiten sluiten. Ze leerden echt kijken. En waar we in het begin twee of hooguit drie zalen konden doorlopen zonder een luidruchtig ‘Ik verveeeeel me’, eindigden we zo een keer in het Museon waar ik het eerder zat was dan zij. Lang leve de cafetaria.
Negeren in de kunst is een kunst. Het leert je zien wat je anders niet zag.
Wat is jouw ultieme tip om de overdaad aan prikkels aan te kunnen?
Achter de schermen ben ik lekker bezig. De vakantie lijkt al een eeuwigheid geleden. En ook al begint mijn ‘werk’ (qua lesgeven op school) pas over ruim een week … ik ben druk in de weer met het opzetten van mijn eigen onderneming.
(Wat is dat, dat ik telkens de neiging heb om ‘bedrijfje’ te zeggen – met zo een bagatelliserende ‘je’ aan het eind … terwijl het voor mij een mega stap is?)
De huidige ronde van de tutorial-serie #bikinidames loopt begin september op haar einde. En wat ben ik dankbaar met de vele lovende recensies! Wat bijzonder! Bij de highlights van mijn instagram vind je er een stel. Maar zoek op sociale media ook gerust eens onder de #saralindenhols of #bikinidames … Je ziet zoveel leuke resultaten!
Maar het afronden van één serie vraagt om het starten van een nieuwe. Vind je niet? En dat is nu precies waar ik mee bezig ben.
Dappere dames zijn op komst! Waarom de naam dappere dames? Omdat de onderliggende boodschap van de nieuwe tutorial serie ‘lief zijn voor jezelf’ is. En dat vereist soms moeilijke en dappere keuzes. En sowieso … met alles wat op ons pad kom in onze huidige samenleving … dapper zijn is zó gewoon geworden dat we vergeten hoe bijzonder het is.
Want zeg me als ik het fout heb … voor je het weet lijkt de vakantie alweer eeuwen geleden en terwijl je bezig bent met het omhoog houden van alle ballen, verlang je alweer terug naar een stukje ontspanning of tijd voor jezelf. En dat is nou precies het thema en het doel van dappere dames. Je kan al klikken op de link voor meer informatie … maar voor het inschrijven moet je nog even wachten… Ik moet eerst morgen nog mijn kvk- nummer regelen (woop woop!) … en volgende week hoop ik mijn webshop uit te testen en zo snel mogelijk alles te lanceren. Want er komt een fikse early bird korting!
Heb je de #bikinidames gemist? En ben je wel erg nieuwsgierig geworden naar een mogelijke nieuwe ronde? Ook dat komt eraan. In welke vorm? Dat lees je hier – want ik lanceer hem in een iets andere vorm dan de eerste ronde. Maar ook voor deze workshopserie geldt dat het nog even duurt voordat hij in de nieuwe webshop komt te staan. Dus nog even wachten.
Maar ik ben met nog meer zaken bezig … wederom iets met een leuke samenwerking met @handletteringdoenwezo.nl ! maar daar vertel ik nog even niets over haha.
Wist je trouwens dat handletteringdoenwezo.nl onwijs snel is met bestellingen leveren, en dat ik vind dat ze een uitstekende service hebben én dat je met de code Sara2021 maar liefs 10% korting krijgt?
En ik heb een nieuwe facebookgroep ‘Drawing Diva’s“‘ waar alle creatievelingen welkom zijn en niet alleen wie deelneemt aan mijn betaalde cursussen en ik heb er al een paar linkjes naar gratis workshops neergezet!
Oh ik heb gewoon tijd tekort … want ik heb zoveel ideetjes die ik zou willen uitwerken! Maarja – ook ik moet lief zijn voor mezelf en accepteren dat ik niet alles tegelijk kan… dat ook ik voordeel heb van ‘kleine stapjes’ en niet teveel willen. Maar ooooh als er meer uren in een dag waren … haha.
Heb jij al zin om het werkende leven weer op te pakken na je vakantie? Ga je ook iets creatief oppakken om voldoende ontspanning in te bouwen?
Update 27 augustus 2021: onderstaande info gold voor de eerste ronde van de #bikinidames. Inmiddels is de verkoop van ronde 2 al gestart. Daarover hier meer info.
Heb jij mijn bikini dames op social media al gezien? En had je stiekem zoiets van ‘Dat wil ik ook leren tekenen?’ Of misschien heb je al een workshop van me gevolgd via @handletteringdoenwezo.nl of via Edding of Karin Joan of … en smaakte dat tekenen naar meer? Of denk je van jezelf dat je nog geen koppoter fatsoenlijk op papier kan zetten en wil je jezelf creatief uitdagen?
Dan heb ik nu goed nieuws: je kan je aanmelden voor de tutorial serie #bikinidames!
“Als je driehoekjes en vierkantjes kan tekenen, dan kan ik je leren tekenen!”
Wat houdt deze serie in?
Deze serie is een verzameling van een live online workshop, een aantal tutorials, templates en extra bonusmateriaal. Allemaal binnen het thema ‘#bodypositivity en #bikinibody want ik leer je bikinidames tekenen!
Facebookgroep: Na inschrijving krijg je via mijn facebookpagina toegang tot mijn besloten facebookgroep #bikinidames. Daar wordt de live workshop gegeven en via deze groep heb je ook toegang tot alle materialen / tutorials, templates en meer. Eventuele vragen naar aanleiding van de tutorials kan je daar ook kwijt. En natuurlijk hoop ik dat het een plek wordt waar deelnemers elkaar inspireren met hun creaties naar aanleiding van deze serie.
Workshop: Tijdens de live startworkshop van maandag 28 juni om 20:00neem ik je mee in de basis van het cartoon-tekenen. Heb je al eerder workshops van me gevolgd, wees gerust, het wordt geen herhaling, ik kom echt met nieuwe dingen + we gaan samen al een eerste bikinidame tekenen. Niet eentje die ik al eerder postte – gewoon echt helemaal nieuw! Wan ik heb een bijzonder model….
Je hoeft niet te kunnen tekenen, ik laat je stap voor stap zien hoe zo een dametje uit jouw potlood kan ontstaan! Kan je deze avond niet, geen zorgen, je kan de live later terugkijken.
Tutorials:Elke maandag in de maand juli verschijnt er in de groep een nieuwe tutorial. In elk van deze tutorials laat ik je zien hoe je een ander dametje tekent. Uiteraard weer stap voor stap. Ik heb deze tutorials speciaal in hapklare brokken van ongeveer een kwartier tot twintig minuten geserveerd; zo kan je ze makkelijker in een druk schema passen. Heb je vakantie: misschien vinden de kinderen het wel leuk om mee te doen; een kwartier is perfect voor hun spanningsboog. (En de templates kunnen dienen als kleurplaat… dus ook leuk voor kinderen…)
Template: Omdat het soms ook gewoon leuk is om met een template te werken in plaats van helemaal zelf te tekenen, krijg je er minstens twee. Je kan ze printen en/ of overtrekken en dan naar hartenlust inkleuren. (Ontwerp je zo stiekem een nieuwe bikinilijn?)
Bonusmateriaal: EXTRAATJES!! Alsof bovenstaande niet genoeg is komt er gaandeweg ook nog bonusmateriaal beschikbaar (wat vertel ik nog niet.)
Wat heb je nodig:
Doe vooral mee met de materialen die je al hebt. Ik gebruik gewoon (goedkoop) tekenpapier, een potlood (4B), gum en een stel fineliners (01, 03 en 05). Inkleuren doe je vooral met de materialen die jouw voorkeur wegdragen.
Wat kost het?
De Live workshop + tutorials + templates + bonusmateriaal + alles tot 1 september beschikbaar = normaal 35 euro maar wie inschrijft vóór 28 juni betaalt maar25,- Euro!
25,-
Nog niet overtuigd? Twijfel je of je wel kan tekenen? Laat ik je vertellen dat leren tekenen is als leren schrijven. Je hebt iemand nodig die het je leert. Iemand die je het voordoet en je uitdaagt te oefenen. En dát doe ik. Aan de hand van cirkeltjes en vierkantjes, driehoekjes en ovaaltjes leer ik je stap voor stap tekenen. Enkele quotes van eerdere deelnemers van workshops:
“Vooraf had ik echt niet verwacht dat ik dit zou kunnen, maar je legt super uit!”
“Ik ben fan!”
“Je stem is rustig en het tempo is haalbaar. Je gaf veel tips.”
Inschrijven
Inschrijven kan tot uiterlijk 15 juli. Daarna ‘sluiten de lijnen’. Alles blijft in de besloten facebookgroep beschikbaar tot 1 september.
Hoe schrijf je je in? Stuur me via onderstaand formulier een berichtje dat je mee wil doen met daarin ook de facebooknaam waarmee je wil meedoen en ik stuur je een betaalverzoek. Zodra ik de betaling binnen heb en verwerkt kan je je aanmelden voor deze facebookgroep #bikinidames. Daar wijst alles zich vanzelf.
Ook voor vragen kan je via dit formulier bij me terecht – al kan dat uiteraard ook via instagram en facebook.
Let op: bij velen komt mijn reactie op de aanmelding in de spambox terecht. Geen reactie gehad binnen 24 uur: neem contact op! – eventueel via Messenger of Insta!
In het kader van mezelf en mijn dromen iets serieuzer te nemen… toch maar besloten méér te gaan doen met mijn creatieve kant. Ik wil meer groeien en meer ‘ondernemen’.
Een ‘echte’ website hoort daarbij – I know- maar kleine stapjes nemen hoort ook bij mij. First things first.
Dus begonnen met het updaten van deze website en mijn portfolio, en het maken van een heuse ‘facebookpagina’ in het business gedeelte.
Meer doen en meer durven. Dat wil ook zeggen dat ik bezig ben met het maken van een eerste (mini)cursus thema ‘bikinidames’. (Daarover later meer)
Ik zou het in ieder geval tof vinden wanneer je mijn FBpagina liket en je helpt me het algoritme te verslaan door er een reactie achter te laten en het te delen. (No pressure 🤪)
Op mijn facebookpagina heb ik vandaag alvast een gratis -full length- workshop neergezet. Ik leer je een bloem (á la Hondsroos) tekenen en hoe je deze op toned paper heel leuk kan inkleuren met pastelpotloden.
(Dezelfde potloden die ik gebruikte bij Kreadoe voor www.handletteringdoenwezo.nl)
Mevrouw, ik ga dit nooit kunnen.’ ‘Dit red ik niet in een half uur!’
Mijn leerlingen zijn in een lichte shock. In Magister schreef ik dat we een toets zouden maken maar dat ze er niet voor moesten leren; ze zouden de toets zelf moeten ‘maken’ – als in ‘ontwerpen’. Desondanks was er een enkeling die zo onzeker werd dat hij ’s avonds toch nog een uur spendeerde om het hoofdstuk een keer extra door te spitten. Een ander kwam zenuwachtig de klas binnen ‘Mevrouw, ik snap het niet, hoe kunnen we een toets maken zonder te leren?’
Elke week zet ik keurig in Magister wat we elke les gaan doen, wat ze daarvoor nodig hebben, wat het huiswerk is enz. Maar blijkbaar was het deze keer niet helemaal duidelijk. Welke docent laat zijn leerlingen nu ook zelf de toets ontwerpen? Compleet onlogisch toch?
Nou, helemaal onlogisch vind ik het niet. Bij aanvang van de les stel ik ze gerust. “Vertrouw op mij, ik leg uit wat je moet doen, en ik help je het te kunnen.” De rust keert enigszins weer; dat zie ik aan de lijven die even wat meer ontspannen op hun stoel onderuit zakken. Ik leg uit wat het verschil is tussen kennisvragen en inzichtsvragen en wat een toepassingsvraag is … uiteraard met een grapje tussendoor. De klas moet gelukkig lachen (en nee, dat doen ze niet bij al mijn grapjes). Beetje bij beetje gaat de spanning eruit.
Met “Het is niet makkelijk, maar ik geloof echt dat je het kan.” eindig ik mijn pleidooi.
Vooraan zit er een dame die gelijk de schouders laat hangen. Ik zie vertwijfeling. Langzaam gaat de vinger omhoog.
“Mevrouw, ik ga dit nooit kunnen.”
“Ik denk van wel. Als je niet in jezelf gelooft, geloof dan in mij, en dat ik geloof dat jij het kan.” De vertwijfeling maakt een seconde lang ruimte voor een glimlach maar keert dan weer terug.
“Dit is een oefening.” Ga ik verder, “Het proces van dit te oefenen en te leren is belangrijker dan het resultaat. Durf het proces aan te gaan. Fouten maken mag. Ik geloof echt dat je het wel kan. Begin maar gewoon. Je mag me halverwege om hulp vragen en dan help ik je verder.” Vertwijfeling sluimert. Zachtjes vervolg ik “Nog voordat je het hebt geprobeerd zeggen dat je het niet kan is een soort van jezelf in de weg zitten. Zelf-sabotage. Gewoon durven en doen. Je kan het wel!” Een dapper knikje volgt.
Achterin verschijnt een nieuwe vinger “Mevrouw, dit red ik niet in een half uur”
“Ik denk van wel, maar neem je tijd en kijk maar hoe ver je komt.”
En dan komt de allerbelangrijkste vraag. Vanuit hun perspectief tenminste: “Mevrouw, is het voor een cijfer?”
“Moet dat? Ik denk dat jullie ook goed je best doen en er veel van leren wanneer het niet voor een cijfer is.”
“Dat denk ik ook, mevrouw” En in stilte begint de klas te werken.
(En ja ze konden het wel, ook binnen de gestelde tijd!)
Ma’am, I’m never going to be able to do this.” “I can’t make this in half an hour!”
My students are in mild shock. In the electronic learning environment I wrote that we would make a test but that they should not learn for it; they should “make” the test themselves – as in “design”. Nevertheless, there was a few who became so insecure and one still spent an hour in the evening to go through the chapter once more. Another one nervously entered the class “Madam, I don’t get it, how can we make a test without learning?”
Every week I neatly write what we are going to do each lesson, what they need for that, what the homework is, etc in the electronic learning environment. But apparently it wasn’t completely clear this time. What kinda teacher let students design a test themselves? Completely illogical right?
Well, I don’t think it’s completely illogical. I reassured them at the start of the lesson. “Trust me, I’ll explain what to do, and I’ll help you do it.” Peace returns somewhat; I can see that in the bodies that slump a bit more relaxed in their chairs. I explain the difference between knowledge questions and insight questions and what an application question is… of course with a joke in between. The class has to laugh happily (and no, they don’t do that with all my jokes). Little by little the tension disappears.
With “It’s not easy, but I really believe you can.” I end my plea.
In the front there is a lady who immediately lets her shoulders hang. I see despair. Slowly her hand goes up.
“Ma’am, I’m never going to be able to do this.”
“I think you are. If you don’t believe in yourself, then believe in me and that I believe you can do it. ” The despair makes room for a smile for a second, but then returns.
“This is an exercise.” I continue, “The process of practicing and learning this is more important than the outcome. Dare to take the trial. You can make mistakes. I really believe you can. Just start. You can ask me for help halfway through and I will help you. ” Despair lurks. Softly I continue, “Saying you can’t even before you’ve tried it is kind of getting in the way of yourself. Self-sabotage. Just dare and do. You can do it!” A brave nod follows.
In the back a new finger appears “Madam, I can’t make this in half an hour”
“I think so, but take your time and see how far you can get.”
And then comes the most important question. At least from their perspective: “Ma’am, are you giving it a grade? I don’t want to get a C or less.”
“Is it necessary that everything counts? I think you can also do the best you can and learn a lot from it when it is not for a grade.”
“I think so too, ma’am.” And the class begins to work in silence.
(And yes they could, even within the allotted time!)
Het is chaos in mijn lokaal. Herstel, nee, er heerst een complexe orde. Het geluid van gegiegel en gegrinnik ontsnapt de mondmaskers. Een frisse wind doet de rolgordijntjes klapperen maar geen van mijn leerlingen heeft daar erg in. Ze zijn te druk met door het lokaal lopen. Voor zover mogelijk uiteraard op afstand. Op hun onderarm plakken gele post-it briefjes. Wil de ander ze lezen moeten ze hun arm strekken… Af en toe dwarrelt zo een post-it op de grond maar ze zijn te waardevol om te laten liggen.
“Ja, hij is van mij! Nu heb ik er al 8!” hoor ik enthousiast. “Nee, want je antwoord was fout loser, teruggeven, lees maar in het boek!” twee koppies duiken in het boek en controleren wie gelijk had. “Ow ja, ok.” En het papiertje wisselt weer van eigenaar.
Aan de andere kant van de klas loopt één van de dames stoutmoedig naar één van de jongens. Want uiteraard, geheel volgens de onbewust geldende normen mengen de genders zich bij aanvang niet. Pas wanneer het niet anders kan zie je dat ze zich met lood in de schoenen naar de andere sekse wagen. Ok, ik overdrijf een beetje. Beetje maar.
“Mevrouw, kijk ik ben de bom! Ik weet gewoon alle antwoorden.” 1 van mijn stuudjes vindt dat ze zichzelf overtroffen heeft. Dat ze de kaartjes allemaal aan de binnenkant van haar jasje heeft geplakt en vervolgens als een lokale potloodventer door de klas loopt negeer ik even. Ze is met de opdracht bezig. Fanatiek. Ik besluit wat olie op het vuur te gooien en verkondig “Nog 3 minuten, dan kijken we wie de meeste kaartjes heeft verzameld. De jongens of de meisjes.” Onmiddellijk bruist er iets. Nee het fanatisme spuit alsof er een pepermuntje in een colafles werd gedropt. Losse flodders verzamelen zich tot twee teams waarbij elk lid de heersende aap op de rots helpt aan nog meer briefjes.
“Wat was jouw vraag?” “Wie is Soren Kierkegaard?” “Oh,” zegt een ander, dat weet ik in het boek staan.” En twee ogen lezen in sneltreinvaart wat er ook alweer te leren viel over deze filosoof. Alles voor een post-it.
De vragen hadden ze elk zelf bedacht en op 3 post-its geschreven. Afpakken mocht alleen als ze het antwoord van andermans vraag wisten. Het boek gebruiken mocht. Het werd zelfs aangemoedigd. Maar toch gloort er triomf in menig ogen wanneer het juiste antwoord zonder boek gevonden wordt.
De meiden wonnen. Maar de jongens waren niet minder fanatiek. Dus eigenlijk heb ik gewonnen, maar dat zeg ik lekker niet.
(Volg me op instagram, LinkedIn of Facebook: @saralindenhols #crazyteacher) Vanwege privacy verdraai ik soms wat feiten.
My classroom is in chaos. Redress, there’s a complex order. The sound of giggles and chuckles escapes several face masks. The wind makes the blinds flap but none of my students is aware of that. They’re too busy walking around. As far as possible they keep the requiered distance. Yellow post-it notes are stuck on their forearms. Every now and then a post-it drifts to the ground, but they are too valuable to pass up.
“Yes, it is mine! Now I already have 8! ” Enthousiasm. “Not, your answer wasn’t entirely correct, give it back, read the book!” two heads dive into the handbook to check who was right. “Oh yes, ok.” And the little yellow piece of paper changes hands again.
On the other side of the class, one of the ladies boldly walks over to one of the boys. Entirely in accordance with the unconsciously applicable regulations, the genders do not mix at the outset. Only when there is no other way they venture to the opposite sex with lead in their shoes. Okay, I’m exaggerating. A bit. Just a bit.
“Ma’am, look I’m the bomb! I know all the answers. ” 1 of my students thinks she has outdone herself. I ignore for a moment that she has stuck the cards all to the inside of her jacket and walks through class as the local flasher. She’s working on the assignment. Fanaticly. I decide to add some fuel to the fire and announce “Just 3 more minutes and we’ll see who has collected the most tickets. The boys or the girls. ” Immediately, something buzzes. No, the fanaticism sprays as if a peppermint was dropped into a coke bottle. Two seperate teams are formed with each member helping the reigning monkey on the rock to gather more and more notes.
“What was your question?” “Who is Soren Kierkegaard?” “Oh,” says another, that’s on page 65. ” And two pairs of eyes read at speed what could be learned about this philosopher.
They each came up with the questions themselves and wrote them on 3 post-its. Taking away was only allowed if they knew the answer to someone else’s question. The book was allowed to use. In fact, it was encouraged. Yet there is triumph in many eyes when the correct answer is found without a check up.
The girls won. But the boys were no less fanatic. So actually I won, but I’m not gonna tell them. .
Verdwaasd kijken ze elkaar aan. “Hoe dan?!” Ongeloof en twijfel flitsen heen en weer. De hele klas is gaan staan terwijl zij twee, als enigen, bleven zitten.
Quasi teleurgesteld kijk ik ze aan. “Goh, dat had ik niet van jullie verwacht. Wel typisch dat jullie wéér de enigen zijn die blijven zitten. Heb je echt wel goed nagedacht over de stellingen?”
Ik zie ze vertwijfeld achterom kijken, controlerend of echt iedereen is gaan staan. Voor de zekerheid lezen ze nogmaals de stelling op hun blaadje ‘Schelden met kanker moet kunnen.’ Een leerling achterin doet er een schepje bovenop “We hebben tegenwoordig een goede gezondheidszorg, dus lang niet iedereen sterft nog aan kanker en we schelden ook met tering enzo. Ik vind het wel kunnen.”
Ongeloof in slechts 2 paar ogen.
De volgende stelling op het blad is aan de orde en ik laat mijn stem extra ernstig klinken. “De leerplicht moet verhoogd worden naar 21 jaar. Wie eens is gaat staan, wie oneens is blijft zitten.”
Weer gaat de hele klas staan behalve de hetzelfde stel voorin. En weer kijken ze ontsteld in het rond. Eentje twijfelt nog, gaat half staan, weer zitten, mompelt iets van meer kans op een baan maar … kijkt weer achterom.
“Nou, je bent de hele tijd al blijven zitten, misschien heeft de groep wel voldoende redenen bedacht waarom ze het eens zijn met deze stelling.”
Ik heb hem over de streep gehaald. Met zichtbare tegenzin en hangende schouders schuift hij zijn stoel definitief achteruit en gaat staan.
“Hoe dan?! Echt, jullie zijn niet wijs.. hoe dan?” De laatst overgebleven leerling kan wat er nu gebeurt duidelijk niet bevatten. Zijn nonverbale communicatie schreeuwt verbijstering en ongeloof.
De klas barst in lachen uit.
“Jullie hadden een ander blaadje dan wij. Bij ons stond na elke stelling hoe we moesten reageren, dit was een test.”
Als een ongelovige Thomas grist hij het blaadje van zijn achterbuurman van tafel… een grijns verschijnt en de handen zwiepen in overgave in de lucht “Ik ben genaaid! Sjemig, ik ging echt twijfelen aan mezelf!”
“Kijk,” zeg ik “en dat is precies wat groepsdruk met je kan doen – hoezeer je je er ook tegen verzet.”
(Ik geef levensbeschouwing – nu gaat het over groepsdruk en verzet- wat is jouw superpower? 😉)
They look at each other in a daze. “How?!” Unbelief and doubt flash back and forth. The whole class stood up while the two of them, alone, remained seated.
I look at them, almost disappointed. “Gosh, I didn’t expect that from you. Isn’t it typical that you again are the only ones who stay put. Have you really thought carefully about the statements I handed to you? ”
I see them looking around, desperately, checking if really everyone stood up. To be on the safe side, they read the statement on their paper again: “Swearing with cancer should be considered normal.” A student in the back adds a little extra to it: “We have good health care nowadays, so not everyone dies from cancer anymore and we also scold with other diseases. So, I think it is normal. ”
Incredulity in just 2 pairs of eyes.
The next statement on the sheet comes up and I let my voice sound extra serious. “Compulsery education must be increased to 21 years. Those who agree will stand up, those who disagree will stay put. ”
Again the whole class stands up except for the same couple in the front. And again they look around alarmed. One is still in doubt, stands up halfway, sits down again, mumbles something about more chance of a job, but … looks back again.
“Well, you’ve been sitting there the whole time, maybe the group has come up with enough reasons why they agree with this statement.”
I convinced him. With visible reluctance and drooping shoulders, he pushes his chair back and stands up.
“How?! Really, you aren’t .. how? ” The last remaining student clearly cannot comprehend what is happening now. His non-verbal communication screams bewilderment and disbelief.
The class burst out laughing.
“You had a different assignment. After each statement, our paper stated how we should respond, this was an experiment. ”
Like a disbelieving Thomas, he snatches his back neighbor’s paper from the table … a grin appears and his hands whip in surrender in the air “I’m screwed! Shame, I really started to doubt myself! ”
“Look,” I say, “and that’s exactly what peer pressure can do to you – no matter how much you try to resist.”
Mensen horen zelden het hele verhaal. Meestal horen ze alleen maar dat wat ze willen horen. Tenminste – dat denk ik zo af en toe. En maar al te vaak reageren we vooral of alleen op dat wat we niet goed vinden.
De afgelopen weken spendeerde ik in mijn lessen veel aandacht aan het sociaal-emotionele welzijn van m’n leerlingen. Ze kregen de kans om zich in woord en daad te uiten. En onder het mom van ‘eerst moet eruit wat erin zit’ vond ik het dus niet erg wanneer ze een keertje boos, gefrustreerd of grofgebekt waren. Zodra de boel uitgesproken op tafel lag startten we in het in oplossingen leren nadenken. Er werd wat afgelachen en plezier gemaakt…
En toen kwam de ouderavond.
1 enkele vader wilde me spreken. En ik werd zenuwachtig. Ik heb meer dan 350 leerlingen. Als er dan 1 is die me wil spreken… mijn stagiaire zei nog ‘Het kan toch ook om iets goed gaan?’. Maar mijn ervaring zei me anders. Ouders plannen zelden een gesprek met de docent waar ze het goed vinden gaan.
Een kwartier te vroeg logde ik in. Nu geef ik al 18 jaar les… maar ouderavonden blijf ik vreselijk vinden. Het voelt altijd alsof je op het matje wordt geroepen. Ligt vast aan mij.
Vader en dochter kwamen in beeld. En al heel snel hoorde ik de woorden ‘… ja daar wou ik het over hebben, want daar waren we niet over te spreken…’
Laat ik vooropstellen dat de jongedame een geweldige leerlinge is. Van haar wil je er wel 10 in je klas; altijd enthousiast meedoen, beleefd, sociaal, eerlijk, betrokken. Echt. Het type leerling wat altijd vrolijk je lokaal binnenkomt en jou als docent niet straal voorbij loopt maar vriendelijk groet voor ze gaat zitten.
Dát hardwerkende meisje – had tijdens 1 van de ‘wat-erin-zit-moet-eruit’-opdrachten de woorden ‘hou je bek’ uitgesproken. Ter verdediging: ze speelde een rol. Pruiken en hoeden legde de nadruk op verborgen emoties… En omdat ze aan het vloggen waren was dit op camera vastgelegd. Ze had het in al haar enthousiasme zelf aan haar vader laten zien…
Mea culpa. Dat ik als docent toesta dat een leerling iets dergelijks zegt.
Ik had haar een 10 gegeven voor het zzap-cijfer. (zelfreflectie, zelfredzaamheid – attitude en inzet – probleem oplossend denken) maar waar ging de focus naar?
Hou je bek.
(Oh. Misschien onnodig om te zeggen: Ook deze blog is maar 1 kant vh verhaal – ik verwijs je graag naar mijn Disclaimer 🤪 + vanwege de privacy verdraai ik soms wat feiten.)
People rarely hear the whole story. Usually they only hear what they want to hear. And too often we only react to what we don’t like.
In the past few weeks, I’ve spent a lot of time taking care of the social-emotional well-being of my students. During lessons they were given the opportunity to express themselves in word and deed. And under the guise of “get out what’s in it first,” I didn’t mind when they were a little angry, frustrated or even a little rude. As soon as they expressed their true feelings, we started learning to think in terms of solutions. There was a lot of laughing and having fun involved …
And then came the parents’ evening. 1 single father wanted to speak to me. And I got nervous. I have over 350 students. If there is one person who wants to talk to me … my intern said “It could also be a good thing, right?”. But my experience told me otherwise. Parents rarely schedule a meeting with the teacher when things are done well.
I logged in fifteen minutes early. I’ve been teaching for 18 years now … and still this part of my job is the worst. It always feels like you have to defend yourself while fighting for their kids…
Father and daughter appeared on my screen. It didn’t take long before I heard the words “… yes I wanted to talk about that, because we were not happy about that …”
Let me say upfront : the young lady is a wonderful student. You want 10 of her in your class; always enthusiastic, polite, social, honest, involved. For real. The type of student who always happily enters your classroom and greets you friendly before she sits down.
That hard-working girl – had uttered the words “shut the * up” during one of the “what’s-in-must-out” assignments. In my defense, she played a part. Wigs and hats emphasized hidden emotions … And because they were vlogging this was captured on camera. She had shown it to her father in all her enthusiasm …
Mea culpa. That I, as a teacher, allow a student to say something like that.
I gave her a 10 for the ssap-grade. (self-reflection, self-reliance – attitude and commitment – problem-solving thinking) But where did the focus of the parents go?
Die goede oude pré-corona tijd … toen er nog visite kwam en je kon zeggen ‘Let niet op de rommel.’ Terwijl je stiekem – tot aan het gaan van de bel – als een malle de ergste zooi stond te verbergen.
Ken je dat? Ik bedoel de rommel en viezigheid en dat je je daarvoor lichtjes geneerde? Ik zei ook wel eens ‘Let niet op de rommel, hier wordt geleefd.’ En to be honest: ik ben nooit zo van het soppen geweest. Meestal, als ik de aandrang krijg wil ik het liefst in een hoekje zitten, wachten tot het overgaat.
Ja, nu zit je misschien te lachen. Maar als ik écht aan het opruimen sla, dan breekt de ultieme chaos uit. Want dan begint het met ‘Oh, even deze kast op orde brengen’ om na 1 plank te bedenken dat ik beter alles eruit kan halen… en wanneer alles dan op de grond staat bedenk ik dat de stofzuiger erbij moet en een sopdoek … verzand ik in de keuken waar de vaat nog op de vaatwasser staat in plaats van erin … wil ik snel even de vaatwasser inruimen, die eerst nog uitgeruimd moest en die ene bakvorm moet dan uiteraard in een andere kast die ook een chaos is, die ook leeg moet. En dan staat de inhoud van 2 kasten verspreid over mijn vloer, het aanrecht nog steeds vol, de vaatwasser half leeg, zie ik een paar boeken liggen die naar boven moeten en begin ik daar … om te voorkomen dat ik gek wordt van mezelf plof ik dan halverwege even op de bank … bedenk dat ik niet onder de kussens moet graaien … of eronder moet kijken… vast een walhalla voor kruimels en stof … en dus moet ik …
Opruimen is dus niet zo aan mij besteed. Ik kan het wel. Daar niet van. Maar ik moet er echt de tijd en energie voor vrij maken – en let’s face it: die tijd en energie ontbreekt vaak genoeg. Maar zo af en toe moet ik eraan geloven. Maar euh – even genoeg over mij; hoe ‘schoon’ ben jij? Wanneer heb jij voor het laatst alle deurklinken in je huis gesopt?
Een beetje een lange inleiding, maar het brengt me tot het volgende: is het met ons leven ook niet zo dat we het voor het oog bij voorkeur zo netjes en geordend mogelijk houden? Dat we ons vaak net iets beter voordoen dan dat we zijn? Of dat we, zonder het te beseffen, alleen de mooie kantjes laten zien?
Ik kan hier in huis, dagen achter elkaar in een niet-zo-flatterend huispak rondlopen. Maar geen haar op mijn hoofd wat eraan denkt om die outfit in de kerk te dragen. Sterker nog, als hubby en ik thuiskomen van de kerk ga ik meestal linea recta naar de slaapkamer om m’n nette kleding in te ruilen voor dat vieze huispak … En dat terwijl ik altijd zeg dat de kerk dé plek is waar je zelfs in minirok en netkousen welkom moet zijn…
Dat ‘jezelf beter voordoen’ gaat verder. Op social media zal ik bijvoorbeeld wél posten wat ik voor leuks met m’n leerlingen heb gedaan. En hoe idioot en gek mijn Reels soms ook zijn … daar denk ik echt over na. Maar ik zal niet posten wanneer ik een collega of teamleider weer eens spuugzat ben. Ok, dat is voor die collega ook niet zo leuk … maar toch. Hoe open en eerlijk we ook pogen te zijn, mensen zien ons als een bank; aan de oppervlakte lijkt alles prima, maar graai niet onder de kussens. En we doen – bewust en onbewust – best veel om dat beeld zo te houden.
In de meeste religies geldt dat je vooral veel moet doen om de hemel of het walhalla te bereiken. En helaas houden we als christenen dat beeld soms ook voor ons geloof in stand. Je mág niet dit, je moet dat … Terwijl het tegendeel waar is. Tuurlijk mag je streven naar een betere versie van jezelf. Maar laten we eens afrekenen met de mythe ‘God neemt je zoals je bent en maakt je zoals je worden mag.’ Ugh! Bah! (Hier past die ene emoticon met groene kots).
GOD NEEMT JE ZOALS JE BENT. PUNT.
En natuurlijk heb je als christen soms ook een vlaag van interne schoonmaakwoede. En heb je fases dat je even wat netter bent. Maar laten we ophouden met de illusie dat we continue moeten streven naar een betere versie van onszelf. Moeten, moeten, moeten … Toen God jou maakte ‘Zag Hij dat het goed was’.
Efeziërs 2:8-10 “Door zijn genade bent u nu immers gered, dankzij uw geloof. Maar dat dankt u niet aan uzelf. Het is een geschenk van God en geen gevolg van uw daden” … Hij heeft je geschapen tot wat je nu bent … ”
Wie je bent is wat God maakte. En er zijn tijden dat je al zoveel ballen in de lucht moet houden, dat er weinig tijd overblijft om bepaalde hoekjes en gaatjes in je leven van stof te ontdoen. En er komen momenten wanneer het je ineens opvalt dat er een smerig randje aan je hart zit en dan grijp je wel naar de stofdoek. En soms besef je dat je eerst tijd en energie moet vrijmaken.
Maar God houdt sowieso van je. Doe dat zelf ook. Wanneer je werkelijk leert houden van jezelf zoals God dat doet en jezelf leert nemen zoals je bent … groeit van daaruit vanzelf het verlangen naar meer en beter. Dat onderhouden en soppen komt dan vanzelf.
God heeft jou de rommel al lang vergeven. Vergeef je ook jezelf?
Qua biblejournaling koos ik ervoor mezelf te portretteren. Verschillende kanten van mezelf. Een mengelmoes van fotobewerking, en digitaal tekenen. Om mezelf eraan te herinneren dat God van mij houdt; zoals ik ben. En dat elk aspect van mij bestaansrecht heeft. Geprint op vellum.
Meer praatsels en maaksels: kijk op mijn facebook of instagram!
The good old days …(before Corona and lockdown)… when people came over and you had to say “Don’t mind the mess.” While you were secretly – until the bell rang – trying to hide the worst like crazy.
Recognize it? I mean the embarrassment you feel because your living area looks like *** ? To be honest: I’ve never been fond of cleaning. Usually when I get the rare urge I prefer to sit in a corner, wait for it to go away.
Yeah, now you might be laughing. But if I really start cleaning up, the ultimate chaos breaks out. Because it starts with ‘Oh, just gonna put this cupboard in order’ to consider after 1 shelf that It’s better to get everything out and really deep clean … and when everything is on the floor I realize that the vacuum cleaner has to be added to it and a cleaning cloth … running to the kitchen to get those I see the dishes are still on the dishwasher instead of in it… I then quickly try to put them in the dishwasher, which had to be cleaned out first and that one baking pan must -of course- go in another cupboard, which is also a mess, which also has to be emptied . And then the massive content of 2 cupboards are spread over my floor, the counter still full, the dishwasher half empty, I see a few books that have to go upstairs and I start taking them upstairs where … To prevent myself from going crazy I then pop on the couch, not even halfway done with everything, trying to remember not to reach under the pillows … or look under them … must be a mecca for crumbs and dust … and so I have to …
So let’s say tidying up is not for me. I can do it. By all means. But I really have to make the time and energy available – and let’s face it: that time and energy often lacks. But every now and then I have to face it and just go and do… But euh – enough about me; how “clean” are you? When was the last time you cleaned all the door handles in your house?
A bit of a long introduction, but it brings me to the following: isn’t it the same with our lives; that we prefer to keep things as neat and orderly as possible when it comes to the eye? That we often pretend to be just a little bit better than we are? Hiding dirt in the cupboards of our life? Or that, without realizing it, we only show the beautiful cleaned sides?
I can stay indoors for days if I want and ‘live’ in a not-so-flattering pajamas. But not a hair on my head is ever gonna think about wearing that outfit to church. In fact, when hubby and I come home from church, I usually go straight to the bedroom to exchange my nice clothes for that same dirty outfit … And that while I always say that the church is the place where you even are welcome wearing a mini skirt and fishnet stockings … So why not pajamas?
The “pretend to be better or more beautiful/ clean” continues. For example, on social media I post all about my drawings and about the fun I had with my students. And as crazy as my Reels are sometimes… I really think about what I post. But I won’t post when I’m sick with a colleague or team leader. Okay, that’s not great for that colleague either… but still. No matter how open and honest we try to be, people see us as a couch ; on the surface everything seems fine, but don’t dig under the pillows. Always hide the dirt.
In most religions you have to do a lot to reach heaven or Valhalla. And unfortunately Christians sometimes maintain that image for their faith. You can’t do this, you have to … While the opposite is true. Of course you can strive for a better version of yourself. But let’s deal with the myth of “God takes you as you are and makes you as you may become.” Ugh! Bah! (Here fits that one emoticon with green vomit).
GOD TAKES YOU AS YOU ARE. POINT.
And of course as a Christian you sometimes commit to an internal cleaning rage. And you do have phases that you are a bit neater. But let’s stop the illusion that we must continuously strive for a better version of ourselves. Must, must, must, do, do, do … When God made you “He saw it was good.”
Ephesians 2: 8-10 says that for by His grace you are now saved, because of your faith. But you don’t owe that to yourself. It is a gift from God and not a result of your actions … He created you to what you are now…”
Who you are is what God made. And what God creates is always good. And there are times when you have to keep so many balls in the air that there is little time left to dust out certain nooks and crannies in your life. And there will come moments when you suddenly notice that there is a dirty edge to your heart and then you reach for the duster. And sometimes you realize that you have to free up time and energy first.
But God loves you anyway. You owe it to yourself to do so too. When you really learn to love yourself as God does and take yourself as you are… the desire for more and better will grow on you. That maintenance and soaking will then come naturally. Not because you must, but because you long for it.
God has long forgiven you for the mess in your heart. Do you forgive yourself too?
More talks and creations on my insta and Fb: @saralindenhols
