Revalidatie vs gehoorzamen

Het revalideren valt me tegen. 😓 tenminste, de snelheid ervan. Ik snap wel dat wanneer ze je buik opensnijden en zich een weg naar je wervels banen om daar het nodige weefsel te vervangen door wat schroeven en bouten, dat je dan niet 1,2,3 weer alles kan. Maar het is nu alweer 7 weken geleden…

Vooraf was me meegedeeld dat ik na 6 weken wel weer aan het werk kon. Ik mag nu nog niet eens indoor fietsen of korte stukjes autorijden 😕.

Gister vroeg ik de fysio nog of 2 à 3 uurtjes per week werken – verdeeld over 3 dagen, écht niet kon… Maar nee, ze is streng. Mn energie zou dan naar het werk gaan terwijl ik mn aandacht bij de revalidatie-oefeningen moet houden. Wat haar betrof mocht ik pas in december beginnen qua werk opbouwen. En in Januari start er een nieuwe reeks Pilateslessen: dat zou goed voor me zijn….

Vanmorgen dus met de nodige ijver mn oefeningen wezen afwerken. En eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat e.e.a. me best ‘zwaar’ valt. Waar ik eerder met alle gemak op de grond ging zitten om met mn neus mn gestrekte knieën aan te raken, doet datzelfde rechtop zitten me al pijn terwijl ik nog nieteens naar mijn knieën durf kijken. Op een stoel zitten en mijn knie strekken terwijl ik mn tenen richting m’n kin laat wijzen doet ook de nodige vlammen door m’n benen jagen. M’n zenuwen zijn door het maandenlange beknellen behoorlijk beschadigd en dat voel ik.

Positief: ik voel het! Of beter gezegd: ik voel weer! De operatie is geslaagd en mijn rug en zenuwen zijn aan het herstellen. De schreeuwende pijn in m’n rug is eindelijk weg – en ik kan niet duidelijk genoeg maken wat voor opluchting dat is! Maar m’n zenuwen zijn de opgelopen schade nog niet vergeten en laten me merken dat hun littekens schuren en trekken alsof het brandwonden zijn.

Gewoon lopen en zelfs traplopen gaat me goed af. Afgelopen weekend zelfs een rondje Staalduinse Bos gelopen. Maar de beweeglijkheid in bukken, buigen, rekken en strekken is minimaal.

Gister bedelde ik nog om bovenop de extra oefeningen ook te mogen leren fietsen. Maar de fysio hield voet bij stuk. Nee. Na een paar oefeningen vanmiddag voelt het alsof mijn benen in brand staan. Zelfs na even ontspannen op de bank en een warme douche blijven ze pijnlijk tintelen. Dit is normaal, het hoort bij het weer leren mobiliseren. Als de pijn langer dan een aantal uren aanhoudt moet ik de volgende reeks oefeningen halveren. Gelukkig is deze pijn van een heel ander kaliber dan de pijn die ik eerder in mijn rug had. Dit valt te ‘dragen’. De fysio heeft me zelfs moeten leren erkennen dat dit ook echt pijn doet… Zoveel pijn was ik voor de operatie gewend. Zelfs met een cocktail aan pijnstillers was het soms niet te harden. Zo brandde ik me begin deze zomer een keer aan de oven, maar voelde niets tot zoon 2 me erop wees dat ik bloedde. Ik had totaal niet gemerkt dat er een stukje vel was afgescheurd. Nu, Na ruim 1,5 jaar ben ik eindelijk pijnstillervrij! Happy! En ik wil niets liever dan dat mijn lijf weer leert normaal te functioneren. Ik wil weer kunnen fietsen, autorijden, fitnessen, roeien, enz.

Toch ben ik blij met een fysio die mijn grenzen beter kent dan ikzelf en me met gepaste strengheid behandelt… Ik wil zoveel en zo graag dat ik echt nog eens teveel doe… Maar ik gehoorzaam- voor zover dat kan😅

Maar woensdag toch nóg eens vragen of ik alweer mag autorijden, soms helpt zeuren 😜

oktober 27, 2015 0

Hersteld tot gebroken reflectie

Ze was behalve toegewijd ook bijzonder waardevol geweest. Maar gebukt onder de last van wat haar was overkomen kon ze niet anders dan naar zichzelf kijken door een waas van verdriet en pijn. De schoonheid die Hij in haar zag miste ze volkomen ondanks Woord op Woord. Ze hoorde wel maar besefte niet. Ze had Hem leren kennen en waarderen, stap voor stap haar vertrouwen gegeven en uiteindelijk dacht ze zelfs van Hem te houden en wilde ze meer. Steeds meer. Meer mét Hem, meer voor Hem. Ze had zulke mooie plannen voor ‘hun’ toekomst gehad en cijferde zichzelf veel te veel weg.

Maar voor ze zichzelf helemaal kwijt was geweest had Hij geweigerd; alles vernietigend geweigerd. En ze had het niet zien aankomen. Afwijzing, voor de zoveelste keer. Afgedankt, afgekeurd en afgepoeierd.

“Ik was die vaas. Die prachtige mooie kristallen vaas.” Duizend scherven hadden stuivend de hoeken van de kamer opgezocht. Bloemstelen waren geknakt en water alle kanten opgespat. “En dit is wat van mij overbleef.” Ze was gebroken. “Ik word nooit meer wie ik was.”

Alle hoop op herstel verloren. Nooit meer gevuld met water. Nooit meer drager van iets geurig en mooi. Verwachtingloos. Hopeloos.

Nu keek ze naar het onverwachte geschenk in haar handen. Zag in verbeelding Hem ermee aan het werk: hoe hij op handen en knieën door de kamer had gekropen, hoe de scherven in Zijn kleding haakten en de splinters zijn vingers hadden verwond. Had het Hem pijn gedaan? Was er bloed uit de wonden opgeweld? Was Hij verdrietig geweest? Had Hij gehuild? Ze zag Hem aan zijn werktafel zitten met voor zich het hoopje versplintert glas. Hoe lang had Hij zitten puzzelen? Wat had Hij haar aangedaan? Wat had Hij voor haar gedaan?

Voorzichtig gleden haar vingers over de kunstige creatie. Het postpakket had geen afzender vermeld maar het kon niet anders dan dat dit Zijn werk was: speelse doch doelgerichte lijnen, scherpe kantjes deels weg gevijld, deels functioneel behouden. Er lag een pittige en misschien zelfs uitdagende flonkering in de vele hoekjes waarin het zonlicht vernuftig werd gevangen. Datzelfde licht brak in de kern van elke scherf in een waaier van kleuren uiteen. Elke bolling werkte als een lens en terwijl de weerkaatste kleuren om haar heen schitterden als een hoopvolle regenboog keek ze naar het dansende figuurtje in haar handen.

Ze zag zichzelf.

De vaas zou nooit meer water dragen maar het glas zou altijd het Licht weerkaatsen.

(Geïnspireerd door twee fragmenten uit de film Joshua - fragment 1 ongeveer vanaf 1:09:00 - 2 vanaf 1:14:00)

maart 11, 2015 0

Ere zij God en Vré-é-de op aarde

Elke zondag krijg ik een ‘binnenkamer’ van Sestra in mijn inbox; een korte overdenking – een bijbeltekst, thema of gedachte om als christen even bij stil te staan. De ene keer spreekt het me meer aan dan de andere keer maar ik weet dat het soms een bevalling kan zijn om wéér een stukje te ‘moeten’ schrijven dus waardeer ik de schrijfsters zeer.

Vandaag was het thema ‘Vrede’. De meeste kerstdiensten eindigen steevast met het Ere zij God en haar vree-é-de op aarde. Maar wat is vrede eigenlijk? In het woordenboek lees je dat vrede een toestand van rust is of een toestand zonder oorlog of onenigheid. Ik denk echter dat het woord ten diepste herstel met God betekent.

Wanneer God ziet dat de mens nooit of te nimmer bij machte zal zijn om de relatie met Hem te herstellen stuurt Hij zijn bloedeigen Zoon. De hele reden dat we met Kerst de geboorte van Jezus vieren is omdat God daarmee onze verlossing op het oog had. Hij wilde dat onze relatie met Hem weer werd hersteld. Dat is de gedachte achter kerst. Dat is waarom we vréde op aarde zingen.

Wanneer Jezus zijn wonden aan de discipelen laat zien terwijl Hij hen vrede belooft wordt een schril contrast zichtbaar. Enerzijds had je de Romeinse wereld vol intriges, oorlog en onzekerheid; een wereld waarin Gods zoon gemarteld en gekruisigd werd en herstel verder weg dan ooit leek. Anderzijds stond Hij daar: de Strijder voor gerechtigheid, de Brenger van heil, de Vredevorst die kwam in de gedaante van een kwetsbaar kind zodat de mensen weer vrij en zonder schroom tot Hem konden naderen. …

Vandaag de dag lijkt er niet veel veranderd. We leven nog steeds in dezelfde gebroken wereld met oorlog, haat en nijd. Een wereld zoals God hem voor ogen heeft lijkt nog even ver weg. Het contrast met de boodschap van Kerst lijkt haast groter dan ooit. Misschien dat daarom zoveel mensen de feestdagen liever overslaan; omdat dit contrast juist benadrukt wat ze verloren hebben, wat hun verdriet doet, welke onrust er in hun harten leeft …

Maar Jezus heeft met zijn komst, met zijn lijden en sterven, ons Zijn vrede gegeven. (Joh 14:27) Hij heeft onze relatie met God hersteld. De werkelijke vrede is nu in ons bezit, vrede is ons eigendom. Vrede is een onderdeel van de vrucht van de Geest; een eigenschap waarmee we kunnen werken aan onderlinge eenheid en verbondenheid; een werktuig die strijd tégen oorlog en onenigheid. Vrede is een verantwoordelijkheid; het is aan ons om het uit te delen. Het is aan ons, om de vrede die in ons leeft, te verspreiden zodat het Ere zij God en het vrede op aard ultieme werkelijkheid wordt.

Wanneer je aankomende week dit lied zingt, zing het dan niet alleen uit dankbaarheid voor wat je zelf mocht ontvangen, zing het ook – en misschien vooral- als een belofte; dat je de verantwoordelijkheid tot uitdelen zult dragen.

december 22, 2013 0