Ik was woest …

Misschien wist je het al, of voelde je het een keer bij een niet zo subtiele opmerking … Creativiteit wordt zwaar onderschat. Op school wordt creativiteit merendeel gezien als een aan te leren vaardigheid waar je punten voor moet scoren. Maar door het resultaat te becijferen ga je voorbij aan het belang van het proces. En dan heeft een kind met volle energie aan een tekening gewerkt … krijgt het een 9 ‘Omdat het nooit perfect is.’ Dat overkwam mij. 

Ik heb ooit voor tekenles een 6 gekregen. En ik was woest. De opdracht was dat we een ontwerp moesten maken voor een behangrand. Iets met een repeterend karakter. Thuis liep ik rond voor inspiratie en zag 2 aardewerken boekensteunen staan. Olifantjes. Mierezoet suikerroze – ik zie ze nog staan in de wit houten vensterbank op de kamer die ik deelde met mijn zusje. Deze twee ondingen werden mijn bron van inspiratie voor een prachtige behangrand voor op een kinderkamer. Ik had er zelfs een perfect kleurpalet voor uitgekozen in pastel; roze, geel en blauw. Nu ben ik altijd een nerd geweest die veel te veel aandacht aan schoolwerk gaf, maar voor deze opdracht ging ik helemaal tot het naadje. Ik vond het heerlijk. Uren was ik bezig met schetsen en verfijnen. Ik was zo trots op mijn ontwerp – ik kan niet omschrijven hoe trots. Want zelfs de kleuren blenden perfect in elkaar…

En toen kwam het cijfer. ‘6’ stond er op mijn ontwerp. Niet eens op de achterkant. Gewoon over de tekening heen geschreven. Woest. Ik was woest. Dit was een van de weinige keren dat ik op hoge poten verhaal ging halen bij de docent.

Ken je dat – dat iets in je leven zo indruk maakt dat je nog precies weet waar je stond, hoe de kamer erbij lag, hoe de lichtinval was … Nou dat. Ik zie haar nog zo zitten – mijn klasgenootje Veronique stond ongemakkelijk naast haar.  Ik was witheet. De uitleg van de docent ‘Dit kan je niet zelf bedacht hebben, dit is veel te goed. Je hebt gewoon een bestaand ontwerp nagetekend.’  Nogmaals. Woest.  De week erna nam ik 1 van die twee olifantjes mee naar de klas. En met grote tegenzin en heel wat gemopper dat ze me nog steeds niet helemaal geloofde werd het cijfer een 9.  En weer was ik woest. ‘Het was toch zo goed? Waarom dan geen 10?’  En toen kwam dat ene zinnetje ‘Omdat het nooit perfect is.’  Dat was de laatste keer dat ik mijn best deed voor deze les.

Erg.  Te erg. Creativiteit wordt zo gesloopt. En daarnaast wordt het ook nog eens zwaar onderschat. Terwijl Creatief bezig zijn een onwijs herstellende en activerende werking heeft op je brein! 

Weet jij wat er gebeurt in je hersenpan wanneer jij creatief bezig bent? Nou, het wordt daarbinnen 1 dikke feestpartij kan ik je vertellen! 



Om mee te beginnen: heb je al ooit gehoord dat je creativiteit vooral in de linkerhelft van je brein zit en logica en wiskundigheid in de linkerhelft? En dat haast iedereen een dominante linker – of rechterhelft heeft?  Fabel. Echt. Ikzelf heb het ook ooit zo geleerd hoor – ben er helaas ook jarenlang in meegegaan (sorry – ik nam het ook klakkeloos over) en ik weet dat heel veel sites en boeken dit net zo klakkeloos hebben overgenomen … maar dat is dus niet zo. Het ligt veel en veel genuanceerder en door deze fabel wordt te vaak gedacht dat je of heel creatief bent of heel analytisch en wiskundig. Maar dat is de grootste onzin. 

Kijk bijvoorbeeld maar naar Edison, die kerel die de gloeilamp uitvond: hartstikke logisch denkende mega slimme uitvinder. Heel wiskundig in zijn denken. Dominante rechterhelft zou je denken. Maar hij was tegelijk ook uiterst creatief! Iedereen kent hem van die gloeilamp – maar weinigen weten dat hij ook fanatiek schilder was. 

Even een uitstapje; hij had een vakantiehuis in Florida, met daarbij een fantastisch laboratorium en een gigantisch arboretum waar hij allerlei testen deed met bomen en planten. Vlak voor de pandemie bezocht ik dit huis wat nu een museum is. Heel interessant! Dat huis, een prachtig optrekje aan het water, stond naast de villa van Henry Ford, yup, de kerel van die auto’s. Ze waren mega goede vrienden – gingen vaak samen kamperen in de Everglades (Wat ik niet snap daar in dat gebied want; muggen!!) En Henry Ford gaf zijn eerste model auto cadeau aan Edison. Die er vervolgens wel allerlei aanpassingen aan uitvoerde. Slimpie dus. 

Maar weer terug: het is dus niet helemaal correct dat als je creatief bent je een dominante rechter hersenhelft hebt en dat het logisch is dat je minder creatief kan zijn als je heel wiskundig en analytisch bent. Het is een fabel die ergens in de 19de eeuw stof deed opwaaien en een eigen leven is gaan leiden. Meer info hierover en serieus goede bronnen vind je in dit boek. Maar laat ik je daarover niet vermoeien. 

Wat creativiteit wel doet? Het zorgt voor te gekke samenwerkingen tussen verschillende delen van je brein. Wanneer je creatief bezig bent worden er namelijk meerdere gebieden in je hersenen tegelijk gestimuleerd. Het zorgt er – heel simpel gezegd- voor dat de neuronen (dat zijn de communicatie-supersterren van je hersenen) met elkaar gaan kletsen en ideeën uitwisselen. Hierdoor ontstaan er nieuwe verbanden en worden bestaande verbindingen sterker. 

Neuropsycholoog Erik Scherder zegt tijdens zijn lezingen wel eens: Een cel die gaat vuren, vertelt het aan zijn buren. In het kort: creatief bezig zijn activeert verschillende cellen in je brein en die activeren op hun beurt weer de cellen verderop waardoor die zich ook weer beter opstellen. Creativiteit kan dus je logisch denken aanvuren en aanwakkeren. Met als gevolg: je brein wordt flexibeler, veerkrachtiger en innovatiever. Je ziet dus waarom de grootste uitvinders (mogelijk onbewust) ook heel creatief waren. Hun creativiteit zorgde ervoor dat ze grootser en wijder konden nadenken! 

Maar waarom is dit belangrijk wanneer je geen grote uitvinder wil worden? Het helpt je met het ‘buiten de box’ leren denken en dingen vanuit een ander perspectief te benaderen. Zie creativiteit als een dagelijkse dosis vitaminen; je merkt er weinig van dat je het slikt maar het geeft je lichaam wel die extra ondersteuning die het nodig heeft. 

Dat is de reden dat ik hou van creatieve verwerkingsopdrachten in de klas. Zo had ik dit schooljaar mijn leerlingen de opdracht gegeven om bepaalde leerstof in de vorm van een gezelschapspel te gieten.  Ze moesten een spel helemaal zelf bedenken, maken en spelen, de enige eis was: wie heel veel van de leerstof weet moet meer kans hebben om te winnen. Enthousiast gingen ze aan de slag. Ze waren een aantal lessen flink zoet met deze opdracht en hadden niet eens het idee dat ze ‘les’ hadden.



Hetzelfde pas ik toe bij teken-cursussen; door bijvoorbeeld rondom een thema te tekenen gaat je brein dat thema anders, en vanuit meerdere perspectieven benaderen. En net als mijn leerlingen heb je dat vaak niet eens door. Daarom teken ik elke zomer weer ‘bikinidames’. Want het heersende mode-ideaal is verre van ideaal. En ook al let ik erop; het doet me nogal eens twijfelen aan mezelf. Ben ik niet te dik, ben ik niet te oud, ben ik niet te. …  En dus teken ik bewust allerlei gekke typetjes in allerlei maten en vormen. Want mijn brein is dan onbewust bezig af te rekenen met dat stomme mode-beeld. 

Maar je ziet het ook in mijn Perfect People cursus; door imperfecte mensen te tekenen – ga je (ik) onbewust anders nadenken over dat wat perfect is. Of wat perfect moet zijn… En ergens, tijdens het tekenen, normaliseer ik dan dat je niet perfect hoeft te zijn. Dat je al goed genoeg bent – zoals je bent. En dan niet perfect juist perfect is. Want boy, wat zou de wereld saai zijn als iedereen perfect was! 

Creativiteit is dus niet alleen geweldig voor het maken van kunstwerken… of enkel een simpel tijdverdrijf … het is zoveel meer!

Dus ga ervoor, wees schaamteloos creatief! Maak er de tijd en ruimte voor. Koop jezelf die cursus of dat materiaal wat je jezelf tot nu toe niet gunde…  Laat je creativiteit de vrije loop en geniet van al die fantastische breinfeestjes die je ermee veroorzaakt. Je brein zal je dankbaar zijn. 


(Op de foto bovenin zie je mij met een vertaal-telefoon bij het huis en laboratorium van Edison.) 
>>> Ben je leerkracht en wil je graag meer weten over hoe je creativiteit kan inzetten in de klas – en wil je ideeën aangereikt krijgen hoe je creativiteit kan beoordelen zonder te becijferen. Huur me in voor een worskhop voor jou en je team! <<<

(Dit is een stukje uit de nieuwsbrief die ik juni 2023 verstuurde aan mijn nieuwsbrieflezers. Wil je deze ook in je inbox ontvangen? Klik dan hier.)

De tranen van 2022; hoe ik wekenlang kotsend en rillend opstond…

Happy New Year! Dat 2023 voor jou gevuld zal zijn met zegen!

Maar let op. Deze eerste weken zijn bezaaid met goede voornemens… en in diverse mails en nieuwsbrieven krijg je de mooiste dingen gepresenteerd. Brieven vol motiverende actieplannen, dingen die eraan komen … En alles wat zo goed ging in 2022 wordt in die brieven nog eens even in de spotlight gezet … glitter and glamour.

Weet je wat dit bij mij doet? Ik krijg er een onrealistisch gevoel van falen van. En fomo… want wat mis ik als ik niet meedoe met de challenge?

Als iedereen alleen maar de mooie en succesvolle dingen post; dan krijg je helemaal geen eerlijk beeld. Dan lijkt het alsof het iedereen zo enorm voor de wind gaat. Niemand ziet de uren van hard werken, doorzetten, de tranen, de obstakels of de momenten van falen die aan dat eventuele succes vooraf gaan.

Aan de andere kant; mensen (dus ook jij en ik) horen en zien ook vooral dat wat ze willen horen en zien. Ze vergeten soms te luisteren naar dat wat niet gezien wordt. Of ze gaan alleen af op dat wat het algoritme hen voorschotelt.

Zo gingen hubby en ik jaren geleden in de zomervakantie heerlijk op pad. Maar we hadden een rotvakantie, echt ronduit vreselijk. We zaten bij vertrek al niet lekker in ons vel, werden onderweg bedreigd door corrupte agenten, kregen tot twee maal toe een aanrijding (waarvan 1 fataal was voor een lief hertje) en stond ik na afloop op de rand van een fikse burnout.

De eerste zondag na onze vakantie werden we in de kerk overspoeld door alle mooie ervaringen van anderen. Tja en dan luister en knik je uiteraard heel lief. Maar wanneer dan aan ons gevraagd werd ‘Hoe was jullie vakantie?’ – wilden we de pret niet bederven. En dus zei ik alleen maar “Oh we hebben zo mooi weer gehad. Het was zo lekker warm, geen regen, echt fantastisch weer.” Ik had geen woord gelogen. Maar iedereen nam aan dat we een fantastische tijd achter de rug hadden.

Terug naar al die succesverhalen op socials. Ja, een nieuw jaar is het moment voor velen (mij inclusief) om terug te blikken op het oude jaar en vooruit te kijken naar wat anders, beter, leuker kan. Zo een evaluatie momentje is niet verkeerd. Ergens is het juist ook gezond. Maar laat je niet verblinden door al die mooie opsommingen.

Ook voor mij gaan die lijstjes gepaard met enorm dubbele gevoelens. Als ik het rijtje bekijk wat ik allemaal heb gedaan – naast het ontslag nemen bij mijn vorige werkgever – solliciteren naar een nieuwe baan en op een andere school opnieuw te starten … dan is er onwijs veel gebeurd. Een heleboel leuke samenwerkingen, nieuwe dingen uitproberen, persoonlijke ontwikkelingen, 8 stempelsetjes op de markt, meerdere cursussen gelanceerd … honderden cursisten gehad…

Maar er ging ook eea niet lekker. Zo was er de misser dat ik in een live uitzending in Turkije terecht kwam in plaats van bij Edding Nederland. Heb ik een paar opdrachten moeten weigeren omdat ik er gewoon de puf niet voor had. Liep ik vaak op de toppen van mijn tenen en af en toe tegen overwerkt zijn aan … en barste ik soms ineens in huilen uit. En dus ging ik dingen schrappen – en de marketing van 1 van mijn cursussen – de kranige kerels- liep niet lekker waardoor de cursus veel minder verkocht dan gedacht en gehoopt. En dus kom ik niet in de buurt van mij vooraf bepaalde financiële doel… want waarschijnlijk sowieso onrealistisch was.

Ik onderschatte zwaar hoeveel energie het solliciteren kostte en nog meer hoeveel energie het vreet om na 15 jaar te starten op een andere school…

Ik maakte daar bovenop de fout om in mijn zomervakantie niet offline te gaan en soort van te blijven werken … ‘want het was allemaal zo leuk’. Maar ik vergat tot diepe rust te komen…

En vergeet niet dat ik – bij het starten van mijn nieuwe baan afgelopen augustus, maar liefst 9 weken achter elkaar elke werkdag kotsend, trillend en zwetend van de stress opstond – want ik kan niet meer zo goed tegen veranderingen, zo blijkt.

Wat ook niet zichtbaar was: hoe moe en uitgeteld ik na bepaalde evenementen was. Dat ik dan thuis niet meer de energie had om mee te helpen in het huishouden en dat we dit jaar te vaak voor het avondeten thuisbezorgd moesten bellen. En dat ik dan kortaf en kribbig wordt.

Nee, het is geen drama. Het is niet erg. Het is gewoon de realiteit. En ja ik heb daardoor nu iets andere verwachtingen van mezelf, en ik heb alsnog erg leuke creatieve plannen voor het aankomende jaar. Ik ben zelfs erg enthousiast. Maar wel met die les dat ik niet alle ballen altijd in de lucht kan blijven houden. Dus er zullen keuzes gemaakt moeten worden.

Succes komt lang niet iedereen zomaar aanwaaien. Vaak is het een gevolg van knoeterhard werken, veel bloed zweet en tranen en nog meer vallen en weer opstaan.

Dus laat je niet afschrikken door al het moois wat voorbij waait. Bewandel je eigen pad. Maak je plannen – schrijf je dromen op, en hou rekening met je valkuilen, leg de lat niet te hoog. Wees enthousiast en vooral wees niet teleurgesteld wanneer gehoopte doelen niet behaald worden. Want dat is ok. En het is normaal. Geloof niet in goeroe’s die alleen succesverhalen posten.

En dito met tekenen: zelden post iemand zijn mislukte tekening. Maar aan elk kunstwerk gaat heel veel oefenen en mislukken aan vooraf.

Volg je hart. Want dat klopt.

Wil je wel straks mijn eerste nieuwsbrief van dit jaar ontvangen? Uiteraard ga ik dan mijn plannen enthousiast uit de doeken doen … maar ik beloof je – ik doe altijd mijn best om een eerlijk beeld te schetsen.

Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief. Dan krijg je hem tzt in je mail.

Is ‘in de kont boren’ nou normaal?

Mijn vorige blog doet het misschien vermoeden… dat onderwijs alleen maar geweldig mooi is. Dat je als docent onwijs veel kan bijdragen en dat er zoveel mooie krenten in de pap zitten.

Maar het is tijd voor de andere kant van het verhaal. Het is soms ook afzien. Al zitten er vaak heerlijke krenten in de pap, soms is de pap vreselijk zuur en smerig.

Deze week spendeerde ik op mijn vrije dag maar liefst 4 uur om een nieuw lesprogramma in elkaar te draaien. Iets vernieuwend, iets activerend, iets leuk en tegelijk ook leerzaam. Iets anno 2022.

Het werd een Kahoot-achtige LessonUp-les met heel veel actieve vraag-elementen waarbij leerlingen via hun mobieltje mee konden doen. Er waren sleepvragen; dan moeten ze vakjes naar het juiste kernwoord slepen. Er waren invulvragen, vragen waarbij ze konden gokken, ik had er zelfs mogelijke toetsvragen in verwerkt. En dat laatste wisten ze – ze mochten zelfs screenshots nemen als extra hulp voor bij het leren.

Je zou denken dat ze het leuk vinden. En dat ze dan meedoen… er de aandacht bij hebben. Tenminste, dat had ik wel verwacht. De afgelopen 5 jaar kreeg ik met dit soort lessen alleen maar heel positieve feedback van ‘mijn pubers’ . Maar deze keer liep dat anders. Ik worstelde me door de lessen heen. Ik bleef waarschuwingen uitdelen en ik werd steeds meer een politie-agent in plaats van een docent. Mijn humeur daalde tot een dieptepunt.

Gelukkig konden de laatste twee klassen van de dag de werkvorm wel waarderen en deden zij actief, enthousiast en gezellig mee. Dat maakte in ieder geval dat ik de dag niet negatief eindigde. Dacht ik. Maar ik had te vroeg gejuicht.

Uitgeteld na zo een lange lesdag gevolgd door 1,5 uur file plofte ik thuis op de bank… ik dacht even lui te scrollen door mijn socials. Fout.

‘U bent mijn docent – zal ik u in de kont boren?’

Deze reactie op 1 van mijn domme TikTok-filmpjes had ik niet verwacht. In een reflex verwijderde ik hem. Had iemand dit gezien? Wat moeten mensen wel niet van me denken? Hoe lang stond dit er al op? Geef ik zo slecht les? Heb ik zo weinig feeling met mijn leerlingen dat ze dit als reactie posten?

Wat bezielt een puber om dit naar zijn lerares te schrijven? Hoe fout loopt de opvoeding dan? Of hoe fout heeft de maatschappij dit kind behandeld dat hij denkt dit openbaar te kunnen schrijven? Of hoe ziek is dit kind zelf? Of … hoe fout doe ik het voor de klas?

Uiteraard was het een anoniem account. Uiteraard heb ik dat account gerapporteerd. En uiteraard doet TikTok daar niets mee.

Ik heb direct ook mijn TikTok naar privé omgezet. Ik verwijderde ook gelijk de laatste tich posts. En ik twijfel nog steeds om mijn TikTok account helemaal te sluiten. Ondank de lol die ik eraan beleef. Ondanks de leuke contacten die je op dit platform hebt.

En ik ben met heel bewust dat dit precies dezelfde reactie is als iemand die fysiek wordt aangerand; je zoekt de schuld in eerste instantie bij jezelf. Je gaat zoeken naar waar jijzelf steken hebt laten vallen. Terwijl niets of niemand een dergelijke (verbale) aanranding kan vergoelijken.

Het is zelfs strafbaar. En wat doe ik? Ik zoek de schuld bij mezelf. Waanzin.

En in mijn achterhoofd vraagt een gemeen stemmetje zich af ‘Als dit onderwijs is, kan ik dan niet beter stoppen?’

Als je ‘maar’ vmbo doet…

Omdat ik maar vmbo doe wil dat niet zeggen dat ik minder mijn best doe!”

Zo, dat kwam er even fel uit. De frustratie druipt ervan af. Uitdagend gaat haar kin omhoog, schouders gaan naar achter en de armen over elkaar.

Voor ik verder ga; je weet bij dit soort blogs van mij nooit of het daadwerkelijk over een jongen of meisje gaat. Of over een persoon die zich anders identificeert. Want ik verdraai de feiten zo zodat de boodschap van het verhaal wel duidelijk wordt, maar dat het onmogelijk is te achterhalen over wie het feitelijk gaat. Privacy noemen ze dat.

Maar ze (of hij) zat daar dus in mijn klas even heel defensief te wezen. Het is mijn tweede lesdag op deze school maar de eerste keer dat ik voor deze dames en heren sta. Onmiddellijk krijgt ze bijval; “Vmbo is misschien een lager niveau maar we doen ook maar gewoon ons best.”

Ik weet al niet meer wat de aanleiding was tot deze uitval. Maar ik heb overduidelijk een snaar geraakt. “Wie denkt dat je minder je best doet omdat je maar vmbo doet?”

“Mijn vader! Want mijn broer doet havo en als hij een 6 haalt is dat zo erg niet, maar wanneer ik een 6 haal is dat omdat ik altijd op mijn telefoon zit.” Terwijl ze dit met rollende ogen zegt maken haar vingers de beweging voor haakjes – om extra duidelijk te maken dat ze zich niet serieus genomen voelt en dat ze helemaal niet altijd op haar telefoon zit.

Ik haal even adem. “Tjonge.” Zeg ik. En ik laat een stilte vallen. “Willen jullie weten wat ik denk over vmbo?” Er wordt voorzichtig doch onhoorbaar geknikt. En ik zie dat een aantal wat rechter gaat zitten, alsof ze zich klaarmaken voor een vernietigende klap.

“Vmbo is niet lager geschoold. Het is praktisch geschoold. Vmbo betekent niet dat je dom bent. Helemaal niet. Ik denk dat een heleboel ‘hoog’ geschoolden – nu maak ik die haakjes beweging met mijn vingers- geen idee hebben hoe je een cv reinigt en controleert, of wat er aan mijn auto mankeert wanneer er lampjes gaan branden. ‘Hoog’ geschoold is vooral met je neus in de boeken. In theorie weet je het dan wel allemaal, maar dat hoeft niets te zeggen over de praktijk.

En to be honest; dat hele idee dat hoger opgeleid (weer maak ik die haakjes) beter zou zijn en betere banen levert is dikke flauwe kul. Want deze samenleving heeft een groot tekort aan mensen die praktisch opgeleid zijn en weten wat ze moeten doen. We hebben mensen tekort aan de bedden in de ouderenzorg, we hebben op alle fronten mensen tekort in de bouw en als mijn vaatwasser stuk is moet ik drie maanden wachten voor er een monteur is die tijd heeft om dat ding te repareren.

Vmbo is praktisch geschoold en onze maatschappij heeft het inderdaad nodig dat jullie je best doen. Simpelweg omdat we jullie nodig hebben. Heel hard nodig.”

Even is het stil. De eerste scheuren in de muren van hun verdediging worden zichtbaar. Tenminste dat hoop ik. En dan piept er een stemmetje…

“Wilt u dit ook een keer tegen mijn vader zeggen?”

Een nieuwe baan – met volle angst vooruit!

Solliciteren … ik had de keuze … ik moest niet weg waar ik zat. Ik zat er al 15 jaar… Maar heel erg naar mijn zin had ik het er al even niet meer. Begrijp me niet verkeerd, ik heb erg leuke collega’s en de leerlingen zijn oprecht lieve schatjes. Maar 15 jaar op dezelfde plek heeft wel het risico dat je vastroest. Roest in je eigen manier vandoen, maar ook roest in het maar accepteren dat alles loopt zoals het loopt. En vooral dat laatste werd een dingetje. Ik merkte dat ik steeds vaker met tegenzin opstond. Het oneens was met bepaalde beslissingen. Al moe werd bij de gedachte aan bepaalde vergaderingen … en dat er een soort onvrede in me borrelde. En dat terwijl ik lesgeven oprecht 1 van de leukste dingen vind!

En ergens viel er op een bepaald moment een druppel. Of een muntje … tis maar hoe je het bekijkt. Ineens was ik er klaar mee om altijd maar voor de veilige en gemakkelijke weg te kiezen. Ineens besloot ik dat ik niet wilde hangen in iets wat me aanzette tot chagrijnen. Ik was ook klaar met mezelf. Een proces van wikken en wegen begon; vaste baan opzeggen of niet?  Helemaal stoppen in het onderwijs en ga ik vol voor mijn bedrijf, of doe ik iets minder zus en meer zo …? En ik hakte de knoop door…

Impulsief als ik ben gooide ik er gelijk een heel stel sollicitatiebrieven uit. Boy wat heb ik onderschat hoeveel energie dat solliciteren kost! Vooraf dacht ik ‘Er zal vast niets leuk te vinden zijn’ en ‘Wie wil mij nou?’ … Vlak voor en in de meivakantie werd het even heel benauwend. Ik werd op meerdere plekken uitgenodigd voor een gesprek. En op meerdere plekken ervaarde ik een klik en bleek dat wederzijds … Op 1 van de scholen liep ik ook twee lessen mee, en uiteraard maakte ik op ‘Sara’s wijze’ aantekeningen (zie foto).

De allereerste school waar ik op gesprek ging, was tegelijkertijd ook de school die het verste weg was. Maar liefst 45 minuten rijden – als het verkeer enorm meezit. Na het tweede gesprek heb ik er op de terugweg zelfs 1,5 uur over gedaan. En intussen had ik ook al een aanbod van een andere school dichterbij. Maar toch is het die school verderop geworden.

Aan het einde van dit schooljaar zeg ik het ISW in ’s Gravenzande vaarwel en start ik in augustus op het Teylingen college in Oegstgeest. Heb er zoveel zin in!  Ja dat rijden zal een dingetje worden, qua tijd, energie en qua brandstof … Maar dat obstakel zie ik dan wel weer… En als iemand nog een potje heeft voor een elektrische auto; ik hou me aanbevolen, haha.

Dit betekent overigens NIET dat ik stop met tekenen en workshops geven. Sterker nog, ik hoop dat deze switch, na een gedegen opstart- en wenfase, me juist meer tijd en energie op zal leveren om jou nog meer te voorzien in leuke ideetjes, workshops en inspiratie. 

Ja, het is een risico – ik ruil een vaste baan in voor iets tijdelijk … en wat als ik het niet leuk vind? Of ik beval hen niet? Of wat als het rijden me danig gaat tegenzitten? Of wat als …

Tja, no guts no glory.  Ik ben er klaar mee om te leven in de ‘wat als’-sfeer.  Ik heb er zin in en ik ga ervoor.

Met volle angst vooruit!

Ouders van tegenwoordig

 Zucht. Soms vraag ik me af waarom ik nog in het onderwijs sta. Niet omdat ik het lesgeven zat ben hoor. En nee de pubers van tegenwoordig kan ik nog prima handelen. Het zijn de ouders waar ik geregeld hoorndol van word. Wat een zeikerds en betweters is dat ras soms. 

Natuurlijk kennen (de meeste) ouders hun kinderen erg goed. Maar elke ouder heeft 1 of meerdere blinde vlekken als het om zijn of haar kind betreft. Zeker pubers zijn zo aan lichamelijke zowel als sociaal-emotionele veranderingen onderhevig dat je het als pa en moe alleen maar bijhoudt als je er overdreven beschermend bovenop zit en zelfs dan is het plaatje nooit compleet.

*newsflash* ELK kind heeft zo zijn tekortkomingen en ELKE puber zal daar toch echt zelf de veranwoording voor moeten leren dragen.  
Bijna iedereen weet dat er een best grote groep ouwelui bestaat die hun nageslacht qua intellect veel te hoog inschatten. Maar wist je dat de categorie ‘doe mijn kind maar een niveautje lager’ ook ruim is vertegenwoordigd?  

Wij onderwijskrachten worden steeds minder serieus genomen. Maar als een kind op school – door wat voor omstandigheden dan ook- het niveau niet laat zien… Dan is de kans heel groot dat het dat niveau niet heeft! 

(Ik heb het hier even niet over de pubers met een stoornis oid – dat is iets andere koek.)  

Ouders denken zich steeds meer te kunnen bemoeien over wat we onderwijzen en hoe zij vinden dat wij professionelen dat zouden moeten doen. Maar sorry hoor, ik zeg de huisarts toch ook niet hoe hij me moet onderzoeken en wat hij moet denken dat er aan mij mankeert? Wanneer ik mijn auto naar de garage breng ga ik de monteurs toch niet vertellen hoe ze de olie moeten verversen laat staan hoe ze bepaalde onderdelen moeten vervangen!?  
Afgelopen week was het weer raak. Een aantal leerlingen hielden een zwaar belabberde presentatie. Om een lang verhaal kort te maken: het was na een uitgebreid gesprek overduidelijk dat ieder lid flink in gebreke was gebleven en ze kregen een 4,4. Behoorlijk prut dus. Voor de goede orde: ik werk met een uitgebreide lijst van punten waarop gescoord kan worden en de meeste leerlingen scoren in totaal al snel een 7 of hoger en ook een 10 is niet onmogelijk.   Enfin, krijg ik ‘smiddags een mail van moeder X… Toon duidelijk op standje verwijtend. Alles lag aan de andere pubers en niet aan die van haar. 

Uiteraard antwoordde ik keurig en beleefd en geef ik mijn beeld op het geheel.  Nog geen paar uur later vind ik een envelop in mijn postvak. Erin een krantenartikel (foto) met wat zinnetjes onderlijnd waaruit moest blijken dat ik mijn werk niet goed deed. Hoezo passief-agressief.  Werkelijk, van zoiets kan ik witheet worden.  

Bijna had ik de neiging om wat andere zinnetjes in rood te onderstrepen en het bericht mee terug te geven. Daarmee aantonend dat moeders zwaar selectief leest en uiterst subjectief is en mij als pro mijn werk moet laten doen. Maar nee, ik hou me in. (Ik schrijf wel een blog 😜)  


De dag erna heb ik weer een presentatie. Enthousiast als ze zijn maken deze leerlingen al tijdens de pauze het lokaal in orde. Wanneer de bel gaat en ik binnenwandel zit de hele klas al klaar en openen ze hun presi uiterst origineel en weten ze bijna 30 minuten lang de hele klas te boeien. Halverwege moet ik van ze meedoen met een groepsopdracht. En wanneer zij als ware juffen en meesters langslopen steekt 1 van hen zijn duim omhoog en zegt met brede grijns ‘Goed zo Sara’. 
 

Mijn dag kan niet meer stuk. 


(En ja dat laatste groepje kreeg een 10, nee niet omdat ze mij een pluim gaven maar gewoon omdat ze het geweldig hadden voorbereid en uitgevoerd!) 


Ps: lees mijn disclaimer! Eea aan info kan verdraaid zijn om de privacy van ouders zowel als leerlingen te beschermen – hoe irri ze soms ook zijn 😅

Omhoog ↑