twitter – Sara Lindenhols

Social media … dé manier om je imago te controleren schreef ik een poosje geleden. Vandaag vergelijk ik de hele linktwitbookhandel met gebakken lucht. En nee, gebakken lucht is niet per definitie verkeerd! Een juiste dosis lucht doet de smaak van de inhoud alleen maar recht.

Een lesje over het belang van lucht voor je smaakpapillen: om wijn goed te proeven moet je tijdens het drinken lucht happen (slurpen heet dat in minder beschaafde termen) – frisdrank zonder prik smaakt smerig en mierenzoet omdat juist die bubbels de overige smaken extra aandacht geven – een luchtige cake is lekkerder dan hetzelfde deeg wat zich klef liet afbakken. Waarom? Omdat lucht letterlijk ruimte creeëert zodat de smaak zich tijdens het eten kan ontplooien. En dus vergelijk ik vandaag social media met gebakken lucht.

Relaties zijn voor iedereen belangrijk. Al was het maar om het oer-evolutionair-gevoel dat je kwetsbaarder bent in je uppie dan in een groep. Iedereen wil bij een ander of anderen horen. Helaas is het in onze tijd, met alles wat we willen en vinden moeten kunnen, niet zo voor de hand liggend dat we tijd investeren in hechte relaties. We staan op om te werken, of om naar school te gaan (zodat we later goed kunnen werken) en om ons luxe leefwereldje te onderhouden. Wanneer we na een dag vermoeid thuis komen willen we zoveel mogelijk tijd aan onszelf spenderen.

Omdat we eigenlijk het liefst voor de tv neerploffen om ons hoofd leeg te maken (lees: te vullen met onzin) bieden media als twitter en facebook te uitkomst. Onzinberichten als ‘Wat eten wij vandaag’ maken de zware werkdag weer een slagje luchtiger. De smaak van alle dag valt door deze hoeveelheid lucht ineens een stuk beter. En dat is het echt. Het zijn juist deze kleine luchtige boodschapjes die het leven van alle dag zo heerlijk maken. Wanneer we in het weekend of op andere vrije momente dan écht connecten met onze vrienden zijn het deze boodschapjes die maken dat we elkaar écht zien staan. Wanneer iemand in huilen uitbarst bén je er. Letterlijk. En later in de week bén je er in elk luchtige flauwekul verhaal wat je op je status post. Je ziet elkaar in vreugde en verdriet. Letterlijk. En wanneer de tijd het éven laat, vult de social media de kleine gaatjes op. Social media is de lucht die de smaak van real life relaties extra doet uitkomen.

En dan is er die maar … Een luchtige cake smaakt lekkerder dan een kleffe hap halfbakken deeg… maar een hap gebakken lucht … smaakt alleen naar lucht. Naar niets. Wanneer je avond aan avond, weekend na weekend, leeg op je bank ploft en je leven bestaat uit het zo vaak mogelijk je social media checken … of wanneer je echte contactmomenten bestaan uit het praten óver dat wat zich op social media afspeelt … of wanneer je je in real life met je vrienden connect en ondertussen met je mobiel in de weer bent om online ook nog sociaal te doen … dan bestaat je sociale leven uit 1 grote hap gebakken lucht.

Wanneer heb jij voor het laatst je mobiel de hele dag in je tas laten zitten terwijl je met vrienden of familie aan het kletsen was? Hoe vaak check jij je social media per dag? Wanneer je ergens een wachtkamer binnenloopt: hoeveel mensen zijn bezig met hun telefoon en hoe snel neem ook jij je mobiel uit je zak in plaats van even écht sociaal te doen… Het leven luchtig en smaakvol houden kan ook zonder social media, het enige wat je moet doen is connecten in real life. Maarja, relaties kosten tijd, en tijd is geld… en geld spenderen we liever aan onszelf dan aan de willekeur van mensen om ons heen … toch?

“Voorspelbaarheid is het alterego van haast iedere docent.” Misschien was ik gister in mijn blog niet zo lief voor mijn collegae …

Vanmorgen vroeg ik aan een collega of hij twitter had. Het was het type collega wat behoorlijk verstand heeft van computers en programmaatjes, wat de media nogal volgt in velerlei zaken, kortom het type wat ik wel zie twitteren. “Nee, dat is voor PVV-ers!” antwoordde hij. “??, Voor PVV-ers?” “Ja, die hun boodschappen zijn kortzinning genoeg om in zoveel tekentjes te vatten.”

Mmm, juist ja. Ik vatte het maar niet op als een belediging. Ik mag als rasechte buitenlander toch niet stemmen, dus wie mijn voorkeur heeft doet er nu niet toe. Maar het antwoord zette me wel aan het denken. Misschien zijn docenten wel gewoon te lang van stof om te kúnnen twitteren? Nouja, ik blijkbaar niet, de overige 85% dan… Misschien ligt het niet aan de voorspelbaarheid van mijn ambtsgenoten, maar aan hun breedvoerig (gewoon een synoniem voor langdradig) taalgebruik? Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Soms, als een confrater zijn mond opentrekt om diens gedachten te delen, denk ik haast hardop “Waar is de (nood)uitgang?!” Niet in het allerminst tijdens de personeelsbijeenkomsten. Aan de andere kant, zij misschien ook wel bij mij… Maar als ik het al heb bij mijn dierbare collegae, hoe moet het dan niet zijn voor de kinderen? Wat is erger; een leraar die niet kort en bondig kan zijn zonder zijn punt te maken, of een leraar waarvan je bij voorbaat al weet wat er komen gaat. Whoehoo drama voor wat betreft het onderwijs.

Als het twittermedium ongeschikt is voor de langdradigen onder ons … lijkt mij dat docenten dan meer op facebook gaan zitten, was even een kortstondige gedachte… “Nee hoor,” laat een wat oudere docente me weten “Dat kost me zóveel tijd’!” … Blijkbaar was de verbazing van mijn gezicht af te lezen. “Ervaar jij dat niet zo? ” – Euh, nee, ik zit op twitter, facebook, hyves en linkedIn… tijd? Als je een smartphone hebt gebruik je juist de ‘verloren’ momentjes om ff te socialmediaën (ja nieuw woord bedacht!). Owja, dat was ik vergeten, láng niet alle docenten hebben een smartphone… Ze leven nog in het tijdperk van ‘bellen’. Ik niet, ik whatsapp of skype als ik iemand wil spreken. Zo wordt mijn dure abo nog een keer terugverdiend. En socializen en terugverdienen at the same time: Hoezo tijdrovend? We leven in het digitale tijdperk, niet meer in de postduif-tijd! Een brief schrijven, dát is pas tijdrovend.

Misschien hebben mijn collegae het te druk. Ik heb mazzel, ik werk ‘maar’ parttime. Moet er ook niet aan denken hoor, 40 uur in de week voor de klas staan. Pff, ik hou van die jongen mensjes, maar geen 40 uur in de week, 32 leerlingen lang… Zou het daaraan liggen? Zijn docenten misschien te uitgeput, te druk met hun werk om naast al deze beslommeringen ook nog eens contact te onderhouden via de social media? Zouden ze de ‘verloren momentjes’ bar nodig hebben om óf op adem te komen, óf om nog iets van dit of dat te regelen voor leerling zus of zo? Hebben ze na al dat menselijk contact gewoon behoefte aan stilte en eenzaamheid? Afstand?

Of het nu voorspelbaarheid is, tijdsgebrek of breedvoerigheid … Docenten hebben blijkbaar wat meer ruimte nodig… nou 85% dan.