Ere zij God en Vré-é-de op aarde

wereldvredeElke zondag krijg ik een ‘binnenkamer’ van Sestra in mijn inbox; een korte overdenking – een bijbeltekst, thema of gedachte om als christen even bij stil te staan. De ene keer spreekt het me meer aan dan de andere keer maar ik weet dat het soms een bevalling kan zijn om wéér een stukje te ‘moeten’ schrijven dus waardeer ik de schrijfsters zeer.

Vandaag was het thema ‘Vrede’. De meeste kerstdiensten eindigen steevast met het Ere zij God en haar vree-é-de op aarde. Maar wat is vrede eigenlijk? In het woordenboek lees je dat vrede een toestand van rust is of een toestand zonder oorlog of onenigheid. Ik denk echter dat het woord ten diepste herstel met God betekent.

Wanneer God ziet dat de mens nooit of te nimmer bij machte zal zijn om de relatie met Hem te herstellen stuurt Hij zijn bloedeigen Zoon. De hele reden dat we met Kerst de geboorte van Jezus vieren is omdat God daarmee onze verlossing op het oog had. Hij wilde dat onze relatie met Hem weer werd hersteld.  Dat is de gedachte achter kerst. Dat is waarom we vréde op aarde zingen.

Wanneer Jezus zijn wonden aan de discipelen laat zien terwijl Hij hen vrede belooft wordt een schril contrast zichtbaar. Enerzijds had je de Romeinse wereld vol intriges, oorlog en onzekerheid; een wereld waarin Gods zoon gemarteld en gekruisigd werd en herstel verder weg dan ooit leek. Anderzijds stond Hij daar: de Strijder voor gerechtigheid, de Brenger van heil, de Vredevorst die kwam in de gedaante van een kwetsbaar kind zodat de mensen weer vrij en zonder schroom tot Hem konden naderen. …

 

Vandaag de dag lijkt er niet veel veranderd. We leven nog steeds in dezelfde gebroken wereld met oorlog, haat en nijd. Een wereld zoals God hem voor ogen heeft lijkt nog even ver weg. Het contrast met de boodschap van Kerst lijkt haast groter dan ooit. Misschien dat daarom zoveel mensen de feestdagen liever overslaan; omdat dit contrast juist benadrukt wat ze verloren hebben, wat hun verdriet doet, welke onrust er in hun harten leeft …

Maar Jezus heeft met zijn komst, met zijn lijden en sterven, ons Zijn vrede gegeven. (Joh 14:27) Hij heeft onze relatie met God hersteld. De werkelijke vrede is nu in ons bezit, vrede is ons eigendom. Vrede is een onderdeel van de vrucht van de Geest; een eigenschap waarmee we kunnen werken aan onderlinge eenheid en verbondenheid; een werktuig die strijd tégen oorlog en onenigheid. Vrede is een verantwoordelijkheid; het is aan ons om het uit te delen. Het is aan ons, om de vrede die in ons leeft, te verspreiden zodat het Ere zij God en het vrede op aard ultieme werkelijkheid wordt.

 

Wanneer je aankomende week dit lied zingt, zing het dan niet alleen uit dankbaarheid voor wat je zelf mocht ontvangen, zing het ook – en misschien vooral-  als een belofte; dat je de verantwoordelijkheid tot uitdelen zult dragen.

God vrezen naïef?

Zonet op een eerdere blog een reactie ontvangen waar ik toch even van moest glimlachen. Niet omdat hij zo leuk was, integendeel. ‘Hoe naief kan je zijn’ schreef de dame in kwestie. Het ging over de blog waarin ik vertelde dat we een wildvreemde een plek om te slapen hadden aangeboden in ons huis.

Tja, ik snap het wel – hoe naïef dit overkomt. In een wereld als de onze, waar achter elke hoek een kinderverkrachter kan staan – wie haalt het dan nog in zijn hoofd om een wildvreemd iemand te helpen door hem in zijn eigen huis een slaapplek aan te bieden – terwijl je ook nog de verantwoordelijkheid draagt over je kids! En toch… moeten we ons laten vormen door de boosaardige kant van onze maatschappij? Moeten we ons laten leiden door dat wat allemaal fout zou kunnen gaan? Moeten we banger zijn voor wat zou kunnen gebeuren in plaats van luisteren naar Gods opdracht?  Ik snap prima dat je moet uitkijken. Ook snap ik nog wel dat je de verantwoordelijkheid niet moet afstoten om jezelf en je kids te beschermen. Maar hoe ver gaat dit?

Toen Lot (neef van Abraham) leefde in Sodom, een stad in geen enkel opzicht te vergelijken met ons kleine Monster, had hij te maken met stad vol kinderverkrachters, seksisten, … . Wanneer Lot op een avond onbekende mannen in de stad ziet rondlopen kreeg hij ook dat gevoel wat wij hadden toen we die arme man bij de flat zagen lopen. ‘Het klopt niet’.  Ook Lot besliste om op de mannen af te stappen en uit te vogelen wat ze van plan waren. De 2 mannen zouden ’s nachts wel buiten pitten zeiden ze. Maar Lot wist hoe gevaarlijk het was in de stad. Er was een reeele kans dat deze mannen juist daarom naar de stad waren gekomen- misschien waren ze juist op zoek naar een flink potje seks… Zeker weten deed Lot het niet, maar hij maakte de inschatting, naïef of niet, om ze uit te nodigen in zijn huis en ze bij hem te laten overnachten. ’s Nachts blijkt het gevaar, mannen uit de stad hebben het verse vlees gezien wat bij Lot binnenliep. Ze verzamelen zich om zijn huis en schreeuwen ‘Geef die mannen aan ons! We willen ze nemen!” Maar Lot beschermd zijn gasten, haast tegen elke prijs …  het bleken engelen…

Heb 13:1 en 2: Houdt de onderlinge liefde in stand en houdt de gastvrijheid in ere, want zo hebben sommigen, zonder het te weten, engelen ontvangen.

Hoe ver ga je – zelfs in onze maatschappij – om te gehoorzamen aan dat wat God je opdraagt?Is God gehoorzamen dan naïef?  Ik had er ook over nagedacht, over die rare kerel bij ons in huis … Een tweede nacht had ik hem nooit laten blijven, dan had ik de daklozenopvang oid gebeld… Maar – In welke mate durven we onze angst loslaten, de angst om te verliezen wat we hebben (al zijn het onze kids, is het onze huis en haard), de angst om terug te geven aan God wat we eerder van Hem ontvangen hadden …

Durven we nog wel te zeggen:  “De Heer is mijn helper, ik heb niets te vrezen. Wat zouden mensen mij kunnen doen?” (Heb 13:6) 

Omhoog ↑