Ouders van tegenwoordig

Zucht. Soms vraag ik me af waarom ik nog in het onderwijs sta. Niet omdat ik het lesgeven zat ben hoor. En nee de pubers van tegenwoordig kan ik nog prima handelen. Het zijn de ouders waar ik geregeld hoorndol van word. Wat een zeikerds en betweters is dat ras soms.

Natuurlijk kennen (de meeste) ouders hun kinderen erg goed. Maar elke ouder heeft 1 of meerdere blinde vlekken als het om zijn of haar kind betreft. Zeker pubers zijn zo aan lichamelijke zowel als sociaal-emotionele veranderingen onderhevig dat je het als pa en moe alleen maar bijhoudt als je er overdreven beschermend bovenop zit en zelfs dan is het plaatje nooit compleet.

*newsflash* ELK kind heeft zo zijn tekortkomingen en ELKE puber zal daar toch echt zelf de veranwoording voor moeten leren dragen.
Bijna iedereen weet dat er een best grote groep ouwelui bestaat die hun nageslacht qua intellect veel te hoog inschatten. Maar wist je dat de categorie ‘doe mijn kind maar een niveautje lager’ ook ruim is vertegenwoordigd?

Wij onderwijskrachten worden steeds minder serieus genomen. Maar als een kind op school – door wat voor omstandigheden dan ook- het niveau niet laat zien… Dan is de kans heel groot dat het dat niveau niet heeft!

(Ik heb het hier even niet over de pubers met een stoornis oid – dat is iets andere koek.)

Ouders denken zich steeds meer te kunnen bemoeien over wat we onderwijzen en hoe zij vinden dat wij professionelen dat zouden moeten doen. Maar sorry hoor, ik zeg de huisarts toch ook niet hoe hij me moet onderzoeken en wat hij moet denken dat er aan mij mankeert? Wanneer ik mijn auto naar de garage breng ga ik de monteurs toch niet vertellen hoe ze de olie moeten verversen laat staan hoe ze bepaalde onderdelen moeten vervangen!?
Afgelopen week was het weer raak. Een aantal leerlingen hielden een zwaar belabberde presentatie. Om een lang verhaal kort te maken: het was na een uitgebreid gesprek overduidelijk dat ieder lid flink in gebreke was gebleven en ze kregen een 4,4. Behoorlijk prut dus. Voor de goede orde: ik werk met een uitgebreide lijst van punten waarop gescoord kan worden en de meeste leerlingen scoren in totaal al snel een 7 of hoger en ook een 10 is niet onmogelijk. Enfin, krijg ik ‘smiddags een mail van moeder X… Toon duidelijk op standje verwijtend. Alles lag aan de andere pubers en niet aan die van haar.

Uiteraard antwoordde ik keurig en beleefd en geef ik mijn beeld op het geheel. Nog geen paar uur later vind ik een envelop in mijn postvak. Erin een krantenartikel (foto) met wat zinnetjes onderlijnd waaruit moest blijken dat ik mijn werk niet goed deed. Hoezo passief-agressief. Werkelijk, van zoiets kan ik witheet worden.

Bijna had ik de neiging om wat andere zinnetjes in rood te onderstrepen en het bericht mee terug te geven. Daarmee aantonend dat moeders zwaar selectief leest en uiterst subjectief is en mij als pro mijn werk moet laten doen. Maar nee, ik hou me in. (Ik schrijf wel een blog 😜)

De dag erna heb ik weer een presentatie. Enthousiast als ze zijn maken deze leerlingen al tijdens de pauze het lokaal in orde. Wanneer de bel gaat en ik binnenwandel zit de hele klas al klaar en openen ze hun presi uiterst origineel en weten ze bijna 30 minuten lang de hele klas te boeien. Halverwege moet ik van ze meedoen met een groepsopdracht. En wanneer zij als ware juffen en meesters langslopen steekt 1 van hen zijn duim omhoog en zegt met brede grijns ‘Goed zo Sara’.

Mijn dag kan niet meer stuk.

(En ja dat laatste groepje kreeg een 10, nee niet omdat ze mij een pluim gaven maar gewoon omdat ze het geweldig hadden voorbereid en uitgevoerd!)

Ps: lees mijn disclaimer! Eea aan info kan verdraaid zijn om de privacy van ouders zowel als leerlingen te beschermen – hoe irri ze soms ook zijn 😅

mei 27, 2016 0

God dacht aan jou!

Vroegâh, heul lang gelée, in mijn jonge(re) jaren snapte ik er geen hout van.

In het begin was het woord, en het woord was bij God en het woord was God. (NBV)

Juist ja. Was ik de enige die hier geen touw aan kon vastknopen?

In aanloop naar Pasen probeer ik mezelf weer een keer door dit evangelie te worstelen. Wie me kent of mijn eerdere blogs las weet dat ‘ouderwets’ bijbellezen mijn ding niet meer zo is en dat het bible journaling ervoor in de plaats is gekomen. De afgelopen dagen was ik tussen de bedrijven door dus bezig met dit hoofdstuk; verschillende vertalingen en concordanties passeren dan de revue en mijn artistieke brein graaft naar mogelijke verbeeldingen bij de inhoud van dit bijbelgedeelte.

Iedereen die deze tekst leest snapt wel dat het belangrijkste woord in deze zin ‘Woord’ is. Maar wat bedoelt Johannes er in hemelsnaam mee? Nou, Johannes schreef in het Grieks en het Griekse woord voor woord is Logos. Maar zoals wel vaker het geval is, is de reikwijdte van dit woord veel breder dan dat de vertaling doet vermoeden.

Logos zou je ook kunnen vertalen met een gedachte, een idee of zelfs het gesprokene …

In de griekse filosofie kwam logos veel voor omdat men ervan overtuigd was dat alles – voor het daadwerkelijk bestond, al bestond in de gedachte. Vergelijk het met het willen bouwen van een huis: nog voor het gebouw er staat, bestaat het huis al in de gedachte van de maker ervan; die weet hoe het eruit moet komen te zien. De gedachte, het verstand, werd als zeer belangrijk beschouwd het was de bron van alle wijsheid… En dus werd redeneren (van gedachten wisselen door middel van woorden) een belangrijke bezigheid. Niet voor niets gebruikt Johannes dit ene woordje als ingang om het evangelie bij deze mensen te brengen.Want woorden, gedachten komen ergens vandaan…

In het begin was er de gedachte, en waar een gedachte is, is er een denker; God. En de gedachte was God zelf.

Ok, het eerste deel klinkt al logisch maar en de gedachte was God zelf ?? Voor dit gedeelte moet je de rest van de tekst lezen want daarin staat beschreven wat dat idee van God was.

In het begin was Gods zoon er al (Bijbel in gewone taal)

Met deze ene zin begint Johannes aan de intense boodschap van Jezus’ komst. Hij laat zijn lezers weten dat Hij de zoon is van de grote Wijze. Jezus is de vleesgeworden versie van de Denker door wie alles, ja de hele wereld, ontstaan is. Alles wat je om je heen ziet, de hele aarde, is niet zomaar ontstaan, nee het is heel lang geleden een keer bedacht. Die bedenker noemen we God. En God werd mens onder de mensen om een relatie met ze aan te gaan.

En het mooist van al is dat Johannes in deze ene zin de hele boodschap van zijn evangelie gevangen heeft, nl.: toen God de wereld bedacht, dacht Hij aan jou.

Bible journaling: Op de foto kan je het niet heel goed zien maar de tekst is leesbaar gebleven (op sommige plekjes iets moeilijker maar wel alsnog leesbaar). Ik gebruikte een micronpen 005 en 01 en pastelpotloden van Bruynzeel Design. De L rand is washitape en aan de boven- en onderzijde heb ik minimaal gebruik gemaakt van inkt (Dew drops chalk ink)

Extra Noot: De bijbel in gewone taal is ‘slechts’ een interpretatie van de originele tekst, geen heel correcte woord voor woord vertaling. Maar then again: elke vertaling heeft met interpretatie te maken en maakt aan de hand daarvan eigen afwegingen.

maart 3, 2016 0

Hoogbejaarde wellust in de bijbel

Geloven is niet easy. Sommige verhalen in de bijbel zijn namelijk zo ‘ongelooflijk’ – ik bedoel dit dan niet in de zin van geweldig maar eerder in de zin van ongeloofwaardig. (Oeps, dit is haast vloeken in de kerk, als je er niet tegen kan: klik nu weg!)

Neem het verhaal van Abraham en Sarah: God had ze een groot nageslacht beloofd maar een kind kregen ze maar niet, laat staan een heel nageslacht. Pas toen Sarah heel oud was en ze al zoiets hadden van ‘we moeten de belofte misschien maar figuurlijk opvatten’ kwamen er een stel vreemdelingen voorbij die vertelden dat ze alsnog zwanger zou worden.

We lezen er veel te vaak overheen, en vinden Sarah gelijk ongelovig of zelfs ondankbaar omdat ze lacht om deze boodschap. Maar weet je wel hoe oud Sarah was? NEGENTIG! Maak hier eens een plaatje van in je hoofd. Hoe zie je haar voor je? Sara was niet zomaar al enigszins op leeftijd, nee, ze was ronduit hoogbejaard. Wanneer je er verschillende vertalingen op naslaat lees je dat ze zichzelf als verwelkt of zelfs als versleten beschouwt. Geen wonder dat ze moet lachen wanneer ze dit hoort!

Ik, ik ben al lang en breed versleten! Denken ze nu werkelijk dat ik op mijn leeftijd nog zin in een nummertje heb? Waar moet ik de energie vandaan halen? Zo een oud mens als ik? En Abraham, wat dacht je zelf? Die is nog 10 jaar ouder, hij is al bijna 100 jaar, moet hij ‘m nog omhoog kunnen krijgen? Werkelijk?

Maar ze wordt echt zwanger en krijgt een zoon. Hoe onmogelijk en ongeloofwaardig het allemaal ook leek, God kwam zijn belofte na. Niet via omstandigheden die meerdere mogelijke interpretaties hadden kunnen hebben maar via een tastbare, levensechte, letterlijk huilende en schijtende baby. En wederom lachte Sarah. Maar deze keer niet uit ongeloof.

Hoe ongeloofwaardig sommige dingen ook lijken, ik hou me maar vast aan de gedachte dat bij God niets onmogelijk is.

(Bijschrijfbijbel: gebruik gemaakt van Micronpen 01 en pastelpotloden van Bruynzeel Design, afgewerkt met Spray Fixatief voor pastel.)

februari 12, 2016 0

Change of face, place or pace

Wanneer je bij jezelf ontdekt dat het vuur qua geloof wat minder wordt heb je mogelijk nood aan “A change of face, place or pace”.

Een verandering van gezicht, plaats of pas. Soms heb je iets of iemand nodig om je de juiste spiegel voor te houden, maar door iedere keer op dezelfde mensen te rekenen kan er gewenning optreden. Of soms (in mijn geval) kunnen (sommige) mensen -christenen zowel als ongelovigen – je juist afleiden van waar het in het geloof om draait. Af en toe daar verandering in aanbrengen is dus wijs.

Zo kan een verandering in plaats net zo een aanwakkerend effect hebben. Doe je stille tijd eens een keer geheel ergens anders. Bij wijze van zit je een keer aan de keukentafel ipv op de bank. Maar een keer in het bos of op het strand kan ook ontvlammend werken.

Wat voor mezelf het beste werkt is een verandering in pas. Even een ander ritme. Te vaak val ik in de kuil van haast-je-rep-je. Ben ik druk met werk, kinderen, huishouden of …. Een verandering in ritme, het inhouden van de tred waarmee ik aan alles voorbij loop is dan noodzakelijk om mijn vuur weer op te doen laaien. Dan is het tijd om te stoppen met lopen. Op mijn Heer te wachten, Hem weer voor te laten gaan en weer achter Hem gaan ipv voorop te rennen. Mij helpt het om te journalen in mijn bijbel. Gewoon al lezend tekenen. Het ontspant en motiveert me tegelijk.

Ik heb een aantal jaren qua geloof in de koelkast gezeten (op zich niet verkeerd hoor), het face-gedeelte hoeft voor mij niet zo (vooral niet in de kerk – sorry luitjes), qua plek zit ik het liefst op vakantie wat niet altijd kan en dus is mijn ritme heel belangrijk. Dus met regelmaat zit ik aan de keukentafel (toch weer die ‘place’) te tekenen.

Dit schilderij maakte ik jaren geleden (2008 als ik me niet vergis) maar is voor mij nog steeds actueel.

Hoe zit het met jouw liefde voor God? Heb jij nood aan “a change of face, place and pace?”

januari 17, 2016 0