Onze jongste telg is vandaag alweer 14 geworden. Op onderstaande foto is hij een jaar of 8, zoon 2 is er 10 en de nichtjes een jaar of 7… Wat gaat de tijd snel. Onze natuurkundige, sociale, nieuwsgierige en hoogst volhardende (lees: eigenwijze) puber groeit veel te snel op.  In veel dingen zie ik mezelf terug: het faalangstige, het creatieve, zijn type humor, … het ‘gezien’ willen zijn. Maar ook manlief ontbreekt niet in zijn genen en niet alleen op uiterlijk vlak: hij kan net zo lui relaxed zijn, wil altijd dingen onderzoeken en ontdekken, het berekenen van mogelijkheden, zijn vermogen om mensen dáár te krijgen waar die ze hebben wil …

Anyway – nu is die alweer 14 … over een jaar of 4 / 5 gaat ie mogelijk studeren – laten we hopen in Den Haag of Delft en dat ie dan nog thuis wil blijven wonen … Want voor nu ben ik er nog echt niet aan toe dat ie het huis uitgaat. Wie moet ik dan om kledingadvies vragen? Wie krult anders ’s avonds nog ff lekker tegen me aan op de bank? Maar misschien dat ik er vanaaf anders over denk … de eerste jongens druppelen al binnen. 30 frikadellen, en evenveel broodjes, 6 grote zakken chips, 2 popcorn, 2 borrelnootjes en 15 liter frisdrank staat klaar … Laptops worden uitgepakt en uitgestald, muziek op speakers aangesloten, drinken geknoeid … De gameparty kan beginnen, ik verdwijn naar de keuken achtergrond en geniet van al dat jonge grut wat als een stel pups zit te stuiteren.

21 februari 2007 is de dag waarop ik begon met een weblog. Ik heb geen idee waarom… maar ik begon met schrijven. Toen nog www.saralindenhols.web-log.nl – ik heb net wat oude blogs zitten herlezen. Grappig te zien hoe anders ik nu soms schrijf. Na heel wat gereorganiseer op die eerste site waardoor ik maanden niet kon bloggen, was ik het ongemak en het wachten beu en stapte ik over op wordpress.  Onze Amerikareis twee jaar geleden blogde ik via een travelsite die jur had opgesnord, en tussendoor heb ik voor sestra.nl ook nog een poosje boekenblogs en binnenkamers geschreven… Alles bij elkaar blog ik nu ruim 5 jaar. Met een zeer wisselend publiek mag ik wel zeggen. Nou ja – helemaal zeker weten doe ik het niet. Via de statistieken kan ik zien hoeveel luitjes mijn blog bezoeken en uit welk land ze komen.  Zo zie ik soms vlaggetjes van Roemenie, Zwitserland, USA, Frankrijk, Italië, België of … verschijnen – geen idee wie mij daar kent of waarom ze me ‘volgen’ .

De ene dag tel ik een kleine 10 views, de andere dag zijn het er een paar honderd…  De meest bezochte en tegelijk niet-gelezen blog is toch wel die van de doodzonde van cupjes. Slechts een enkeling vroeg en kreeg het wachtwoord om deze blog te lezen :).

Maar wie precies nou eea leest, en wat ze van mijn schrijfsels vinden blijft soms een raadsel. Ik weet (uit de reacties) dat er mensen tussen zitten die me nog nooit in real life hebben gezien of gesproken.  Anderen zijn weer (goede of minder goede) bekenden.  Het ene moment krijg ik een lading aan kritiek over me heen … dan heb ik blijkbaar een gevoelige snaar geraakt – het andere moment hangt er een ijzige stilte en blijven reacties uit. Een enkele keer keeg ik via de raad van de kerk te horen dat ik weer iets fout had geschreven… en soms krijg ik een lieve mail of kaart in de bus omdat iemand één van mijn schrijfsels las.

Het grootste compliment vind ik nog altijd wanneer mijn blog wordt doorgestuurd of ‘gedeeld’ of Facebook of Twitter. Op deze laatste zit ik niet meer dus daar zal het intussen wel afgelopen zijn. Op facebook krijg ik nog het vaakst reacties. Zij het in ‘likes’ of met een korte kreet … Al is het publiek er wel (zo bewijzen de stats) – erg reageerderig kan je ze niet noemen. En laat ik soms nou net een discussie willen 😀

Maar het geeft niet hoor – schrijven doe ik toch wel – een heerlijk medium om mijn stem te laten horen. Niemand die me van dit podium kan afhouden 😀

De gemiddelde ecologische voetafdruk van een Nederlander is 6,3 hectare (volgens de WNF Site). Die van ons is 4,3 (WNFtest). SInds een jaar of twee worden we als gezinnetje steeds ‘groener’. Waar we eerder totaal niet aan afval scheiden deden, 2 barrels van auto’s reden en voldoende vlees als een recht werd beschouwd zijn we toch wat veranderd;  De twee energiewielers zijn vervangen door zuinige auto’s. Kostte wat, maar dan heb je ook wat. In de keuken staat naast de afvalbak een tas voor glas en een tas voor plastic en ook de papiercontainer wordt nu actief gebruikt.  Zonnenpanelen bedekken ons dak en voorzien ons van groene stroom en wanneer de kachel brandt levert ze warmte in het hele huis doordat Jur deze heel handig op de CV heeft aangesloten… zelfs de douche wordt gloedje als de kachel in lichterlaaie staat. De hoeveelheid vlees die we eten is al een stuk verminderd; waar ik eerder met gerust hart een kilo gehakt in de pastasaus verwerkte is het nu voor ons viertjes nog maar 400 gram (of zelfs minder) – en dat terwijl onze kids alleen maar groter eters zijn geworden. Sinds vorige week heb ik de ‘vegetarische’ avondmaaltijd ingevoerd, 1 keer in de week staat er geen vlees meer op het menu.

Terwijl ik het zo allemaal opschrijf bedenk ik dat we ons de afgelopen jaren behoorlijk hebben aangepast in ons doen en laten. Tegelijk besef ik me dat we nog veel meer kunnen doen en lang niet alles zomaar ‘willen’ veranderen. Vliegreizen: erg slecht voor je voetafdruk; laten we ook aankomend jaar zó graag weer op conferentie in Florida willen gaan…  Chocola: mijn doodzonde vrees ik en naar wat ik lees op de site ook erg negatief voor ons milieu … Ik rij met de auto van en naar mijn werk – euh doe alles met de auto en ga nooit op fiets – … De papiercontainer moet iedere maand aan de straat anders hebben we een probleem … en ga zo maar door.

Stap voor stap hebben we al een hele weg afgelegd, maar de weg vóór ons lijkt nog steeds eindeloos. Al zitten we ruim onder het Nederlandse gemiddelde, ik kan amper zeggen dat we een door onze moeite een wit voetje hebben gehaald bij vrouwe natura.

Maar stap voor stap gaan we verder… Chocoladeverbruik gaat al naar beneden (al is het meer voor mijn lijn) – ik overweeg en ja/nee sticker (al ben ik dol op het snuffelen door reclameblaadjes, het scheelt een boel in papierverbruik) en zit te denken om alleen nog maar gerecycleerd papier te kopen (auwie voor mijn portemonnee). Owja, ik wil mijn (4jaar)oude laarzen opnieuw laten zolen – scheelt weer – (zeg ik er ff niet bij dat ik daarnaast alsnog een nieuw paar wil)…

4,3 hectare is er nodig voor mijn levensstijl … als iedereen zoveel zou nodig hebben, hebben we 2,4 wereldbollen nodig hebben om iedereen te voorzien… grmpf ik heb nog een lange weg. En jij?

Vanmiddag in het zonnetje bedacht ik dat ‘op vakantie gaan’ met ons gezinnetje haast ‘levensnoodzakelijk’ is. Nee, we zullen er niet letterlijk aan sterven wanneer we er niet op uit kunnen trekken… maar met enige regelmaat hebben we het gewoon nodig ‘er uit’ te zijn. …

Hoe ik hierop kwam? Nou, ik zat in de Bijbel te lezen.  Dat verklaart alles hé!:) haha.  Het zal vast een goddelijke openbaring geweest zijn. Dus hup! Boeken die handel 🙂 Zie je wel dat we Gods stem goed verstonden toen we onze reis naar Florida boekten 🙂  Nee, even zonder gein.

Voor mijn preek van 15 april as.(Cama Almere) zat ik me te bezinnen over de eerste Petrusbrief. Nu moet ik eerlijk bekennen dat 1 Petrus 2:9 en 10 al sinds jaar en dag mijn favo tekstgedeelte uit de schrift is, maar het lijkt wel of ik er nu met andere, nieuwe ogen naar kijk. Hoofdstuk 2 kan je natuurlijk niet loskoppelen van het hoofdstuk ervoor en dus begon ik bij het begin… En steeds meer treft het me dat Petrus het niet tegen heel veel individuen heeft (bijvoorbeeld tegen jou of mij als persoon) maar tegen 1 grote groep van mensen; de kinderen van God.  Als volk. Als 1 familie. Als 1 gezin.

Petrus leert ons (heel beknopt gezegd) dat God ons uitkoos – dat de Heilige Geest in ons een proces startte waardoor we een leven als Jezus (navolging) gingen nastreven. Individuele, persoonlijke, levensheiliging is noodzakelijk. Maar Petrus gaat verder. Hij laat weten dat levensheiliging ook iets collectief is. We moeten zijn als kinderen die naar hun vader luisteren. Respect voor God is hierin van groot belang! En gehoorzaamheid aan God resulteert in liefde voor je broeders en zusters in geloof…

Als ik terugredeneer: wanneer je je dus flink boos maakt op elkaar – onderlinge bonje hebt – de kerk uitstapt of wath ever omdat je (op dat moment of langer) geen liefde voor elkaar kan opbrengen … Dan heb je dus geen respect voor God??

Onderlinge ruzie als kinderen… die gedachte bracht me bij mijn kids. Zo geweldig christelijk opgevoed als ze zijn hebben ze natuurlijk NOOOOIT ruzie, het zijn ALTIJD schatjes – ahum in mijn dromen – …  Maar het is wel zoals Petrus het zegt: Een kind wat je een hele mooie belofte voorhoudt, gedraagt zich bewust beter… Hoevaak krijgt een gemiddeld kind te horen ‘als je heel lief bent, dan krijg je een ijsje.’  Dit geldt ook voor onze jongens. Tegen de tijd dat Sinterklaas moet komen hebben we een heel duidelijk dreigement bij ruzie’s – zelfs nu ze al jaren niet meer geloven in die ‘Heiligman’. En het werkte! Iedere keer weer! Of wanneer ze bijna jarig zijn …  Zo mogen wij als kinderen van de Vader ons onze beloning voorhouden wanneer het ons nogal zwaar valt…

Nu is het zo dat onze kids hun papa met regelmaat moeten ‘missen’. ‘Missen’ is dan een mooi woord voor ‘afstaan aan de kerk’. En op één of andere manier merk ik dat wanneer de periode van gemis te intens of te langdurig wordt, ze meer moeite met elkaar hebben. Wij als ouders, hameren iedere keer op hun ‘broers’ zijn. Ik kan het ook wel zeggen, maarja, de impact halveert zonder Jurgen.  Dit is dan ook de reden dat we graag ‘vaak’ met elkaar erop uit trekken. Onze eerste reis naar Amerika was een giga-oppepper wat betreft de gezinsverhoudingen. Samen reizen, samen slapen, samen eten, samen lopen, samen samen alles samen. En vooral samen God ontmoeten. Ik denk dat het beter tussen onze jongens ging omdat ze ieder van ons ook zo intens en vol liefde met ze zagen omgaan. Dit maakte dat het voor hun steeds makkelijker werd naar elkaar te kijken door onze ogen.

Dat is nou precies wat Petrus bedoelt. Wanneer we ons -de beloning van de redding voorhouden, wanneer we veel intens contact met God, onze Vader,  hebben, dan leren we elkaar steeds meer zien door Zijn ogen. Onderlinge liefde is dan onderhevig aan onze relatie met de Vader. Niet als individu, maar samen. Door samen Hem te ontmoeten (niet als vele individuen in 1 zaal, maar als een hechte gemeenschap die betrokken is met elkaar)!, door samen met Hem te wandelen, door samen tijd te spenderen met de Almachtige leren we elkaar meer liefhebben.

Als het geloof als iets individueel bedoeld was, dan had God nooit een volk gekozen. Dan had hij jou en mij uitgekozen als een koninklijke priester in plaats van een koninklijk priesterschap. Dan had hij ons niet uitgekozen als natie (1 pet 2:9) …

Geloven is niet iets louter persoonlijks. Het is iets collectief.

Misschien is het tijd om als kerk op ‘vakantie’ te gaan?