Israël. Het zal wel vloeken in de kerk zijn, maar ik heb niet zoveel met dit land. En dan is het vandaag in kerkelijk Nederland Israël-zondag. Voor mij niets meer dan een overdreven dosis halleluja-amen-handjes-in-de-lucht-gedoe wat gerust achterwege gelaten kan worden.
Vanwaar mijn aversie? Hoe komt het dat ik bij de minste geringste ophemelarij van dit volk het gevoel krijg alsof ik het eeuwig achtergestelde kind ben? Alsof ik het kleine meisje ben wat altijd moet toezien op hoe overdreven broerlief in de watten gelegd wordt. Hoe schandalig het broertje zich ook gedraagt: ooms en tantes, verre familie en vrienden hemelen dat rotjoch continue en overdreven op als hét oogappeltje van papa en mama. Hij is dé erfgenaam, alle potentie zit in hem en elk ander kind staat in zijn schaduw. Het vergeten en genegeerde zusje moet maar begrijpen dat zelfs op haar verjaardag hij het is die een kadootje krijgt.
Newsflash
Israël als volk heeft zich schandelijk gedragen. Meerdere keren. God liet Jozefs familie niet voor niets eeuwen lang tot slaaf verworden in Egypte… Toen Hij eindelijk over zijn hart streek en ze op spectaculaire wijze redde was het volk zó dankbaar dat ze binnen drie dagen – 3 dagen!- weer steen en been klaagden, zich als een klein verwend joch gedroegen en schreeuwden tegen Mozes dat ze in Egypte nog beter af waren dan bij God.
God de Vader toonde mateloos veel geduld ondanks herhaaldelijk, oneindig gemier en gezeur. Keer op keer krijgt het volk het weer voor elkaar. Ze misdragen zich maar krijgen toch wat ze nodig hebben.
En dan is het zover… Eindelijk krijgt het joch (het volk) het grootst mogelijke kado. God komt zijn belofte aan Abraham na en leidt ze naar hun beloofde land. Een land, in het midden van ruig, heet en dor woestijngebied, wat zo intens vruchtbaar is dat er heuvels glooien vol rijp en sappig gras. Schapen, geiten en koeien kunnen er naar hartenlust grazen waardoor ze overdadig veel melk geven. Bloemen in allerlei maten, kleuren en geuren sieren de omgeving en dienen als voeding voor de talrijke bijen die het volk voorzien in honing. Het kleine verwende nest krijgt zijn kado: een land wat overvloeit van melk en honing!
En wat gebeurt er? Het kind zeurt over de verpakking! God heeft het niet leuk genoeg ingepakt. (OMG denk je dan toch??) Bekijk het zo: je koopt zo een groot duur modern apparaat. Dat apparaat zit dan in het piepschuim, omgeven met van die piepschuim bolletjes in een joekel van een doos wat onmogelijk met cadeaupapier in te pakken valt. Toegegeven, het piepschuim is rotspul, maar wel noodzakelijk om je aankoop veilig te stellen. Anyway, je kocht het van je zuurverdiende spaarcentjes en geeft het met alle liefde en toewijding aan je jarige partner. Maar helaas, bij het ontvangen van zijn nieuwe, allergrootste meest dure gadget kijkt hij jou verwijtend aan, barst in tranen uit , laat zich als een klein kind op de grond vallen en begint hysterisch te stampen en in het rond te slaan omdat het piepschuim de woonkamer vies maakt en hij straks dus moet stofzuigen. … Nou, dat is Israël. Dat is Gods oogappeltje. Dit zogenaamde Godsvolk verheft de klaagzang en het verwende gedrag tot opperste kunst omdat de mensen in het land nog niet zijn vertrokken. Het vergeet alle liefde en bescherming die het de afgelopen maanden ontvangen heeft, zet het op een beschamend jammerlijk janken. Rotkind.
Eerlijk is eerlijk
De ‘Ja maars’ met termen als ‘geënt zijn op’, ‘oogappel’ of ‘door God uitverkoren volk’ doen mijn nekharen overeind staan. Ik heb niks met Israël als bedevaartsoord en begrijp er niks van dat sommige christenen zover gaan dat ze liever half Jood dan christen zijn. … “Over het paard getild kind” denk ik dan. Als eerste zonen en dochters van de Allerhoogste hebben de Joden zich in beginsel lang zo representatief niet gedragen als dat de bedoeling was. Dat valt niet te ontkennen. Dat kunnen, en mogen we niet wegpoetsen.
Maar eerlijk is eerlijk. Christenen konden en kunnen er ook wat van: elk kind gedraagt zich wel eens als een verwend en onhebbelijk wezen. Daar zijn het kinderen voor. En christenen gedragen zich met enige regelmaat als ondankbare en onopgevoede koters. Wees gerust: ik ben niet van mening dat over het paard getilde en zondige kinderen niet geliefd moeten zijn. Ze verdienen het niet om opgesloten te worden in welk denkbeeldig kolenhok dan ook. Voor de ouder blijven ze waardevol. Echter: God ziet het ene kind niet liever dan het andere. Eerstgeborene of zelfs bastaard: voor God maakt het niet uit. En als het voor de Vader niet uitmaakt: waar maken de kinderen zich dan druk om?
Waardeer het verschil
Als volwassen broers en zussen, met dezelfde Vader, is het niet de bedoeling dat we één keer per jaar óver de ander praten. Volgens Hem verdient élk kind voldoende aandacht en elk kind mag zijn eigen karakter, zijn eigen talenten en zijn eigen toekomst ontvouwen en hoeft daarbij absoluut niet aan broer of zus gelijkvormig te worden, als ze maar lijken op Hem …
Israël-zondag: ik heb er dus niks mee. Ik ben dankbaar en blij dat ik mijn broer en (schoon)zus het jaar rond spreek en dat hun acceptatie voor mij zich niet beperkt tot het 1 keer per jaar óver mij praten.
Een kleine aanvulling: de schrijfster vergeet te zeggen
dat het kleine zusje niet ‘ook weleens’ vervelend is, maar dat eigenlijk altijd geweest is… maar ja, dat vind je natuurlijk niet van jezelf!
laat staan, dat ze vermeldt, dat het “kleine zusje” sinds mensenheugenis heeft geprobeerd haar broer te vermoorden…
Nee niet vergeten, ik zeg ook nergens dat het hierin om feiten gaat: ik benoem een ‘gevoel’ wat opkomt bij ‘ophemelarij’.
Daarna geef ik nog aan dat beide het ‘verdienen’ geliefd te zijn en dat het niet moet blijven bij 1 zondag per jaar…
Bijna grappig hoe mensen zelden of nooit echt lezen wat er echt staat maar er direct hun eigen interpretatie aan koppelen.
Ja, Mensen hebben iets of totaal niets met Israël. Zo gaat er een tweedeling door onze wereld, door de landen, onze verdeelde kerken, families. Ik heb wel iets met Israël omdat de God van Israël, de Schepper van Hemel en aarde in Christus Jezus iets met mij heeft. Ik was niet gelovig. Gevaren, de wereld gezien in al zijn schoonheid maar… ook in al zijn vuiligheid. Verschrompelde kinderen, ogen met angst, honger. Begreep dat als er geen God zou zijn deze wereld zinloos, doelloos was. Dat dan de mensen die het nu nog denken, het voor het zeggen te hebben gewonnen hebben en ….. Mensen die zich ziekelijk verrijken ten koste van anderen. Dat zijn de werkelijke arme mensen in de wereld, die hebben geen geld maar het geld heeft hun, zij hebben hun loon gehad. Ik ging op zoek en werd gevonden door… de God van Israël, werd gedoopt en met alle lek en gebrek voor niets ter wereld zou ik dit geloof meer willen missen. Wordt je gunnend maar… komt aan het licht wat eerst voor mij duister was, maar merkt dat je het elkaar niet kunt geven. Je kunt het niet aan je verstand toevoegen. Geloof in de God van Israël kun je niet grijpen en niet begrijpen als je niet gegrepen bent door de liefde van deze God in Zijn Zoon met onze wereld. Een liefde die zo zuiver en teder is voor mensen die alles, voor mij die alles verpruts hebben, dat zij pijn doet als zij ervaren wordt. Zo sta ik naast Israël. Dan blijft er van mij niet veel over als het verleden mij aanklaagt, maar dan is Hij Alles voor mij. Ja ik heb iets met Israël deze God is mijn God en … dat volk, dat weer meer en meer alleen komt te staan in deze wereld, is mijn volk. Israël in een dol en doorgedraaid Midden Oosten waar in de naam van Allah verschrikkelijke dingen gebeuren. Maken mensen van hun god tot een moordenaar. Hij heeft Zijn trouw aan Israël nooit gekrenkt. Niet in Zijn zegen en niet in Zijn oordelen. Als er een volk door de diepten van onze geschiedenis is gegaan!! Over twee weken breng ik weer een bezoek aan onze jongerenprojecten in Israël en als ik dan op de Ben Yeduda zit in de zon met een ijsje ja dan ben ik thuis al……ik wil best een tijdje weg zijn en Nederland is dan een raar land waar veel gekke dingen moeten kunnen maar ik houd ook van Nederland.
Klaas
“Ik ben blauw”? . . . Volgens mij ben je gewoon rood gereformeerd! 🙁
Nee meneer Bron – verre van gereformeerd en behoorlijk liberaal. Maar daar verwijst de kleur blauw niet naar (check vooral mn disclaimer).
Als je goed leest, lees je niet dat ik iets tégen Israël heb (al hou ik wel wat pijnlijke feiten voor). Ik schrijf ook dat christenen zich vaak net zo misdragen… ik besluit ook met de metafoor dat broers en zussen (van dezelfde Vader) de onderlinge communicatie niet horen te beperken tot 1 keer per jaar … en al helemaal niet tot het enkel óver elkaar praten ipv mét …
Ben wel heel benieuwd hoe je tot de conclusie komt dat ik rood gereformeerd ben … 😀