Wat doe je als je schrikt van een foto van jezelf?
Als je ineens ziet wat je al weken, maanden misschien, voelt… maar niet durfde te benoemen. Dat je lijf iets vasthoudt. Dat je gezicht vermoeider is dan je dacht. Dat je lichaam niet meer past bij het beeld dat je in je hoofd hebt van jezelf.
Voor mij is het vaak het moment waarop ik de kilo’s voel aanvliegen. Niet letterlijk natuurlijk, maar alsof ze ineens zichtbaar worden. Alsof ik ze in één keer allemaal zie zitten, op die ene foto. En dat raakt. Want ook al weet ik dat het stress is, dat mijn lijf mij probeert te beschermen… het blijft confronterend. En het gebeurt juist op momenten waarop ik even rust zou moeten hebben. Zoals nu. Op vakantie. Maar mijn lijf staat in overlevingsstand. Het houdt vast. Aan reserves. Aan spanning. Aan alles wat ik nog niet heb verwerkt. En ik heb op dit moment de mentale ruimte niet om daar grote stappen in te zetten. Maar ik wil ook niet wegkijken. Niet meer. Hoe ik daarmee omga, vertelde ik in deze post op Insta.
Wat ik hier wel met je wil delen, is wat mij helpt. Wat mij iedere keer weer een beetje terugbrengt naar zachtheid. Naar iets van rust. Naar een vriendelijker blik. En dat is mijn hoofd vullen met mooie waarheden. Elke dag opnieuw. En ze tekenen, vangen in een beeld. Om mijn brein te trainen om liever naar mezelf te kijken.
Het is geen cursus om jezelf te verbeteren, maar om anders te leren kijken. Niet naar hoe mooi of strak of perfect je iets tekent, maar naar hoe je over jezelf denkt terwijl je tekent.
In deze cursus beginnen we elke les met een mooie waardevolle quote. Een zin die je helpt om net iets liever te denken dan je gewend bent. Daarna teken je. Schrijf je. Luister je naar een podcast waarin ik je meeneem in het thema. Alsof we samen aan de keukentafel zitten. Zonder oordeel. En met ruimte om gewoon te zijn wie je nu bent.
Ook zit er een Spotify-lijst bij vol liedjes over zelfliefde, schoonheid, zachtheid en kracht. Niet de glitterachtige variant, maar de echte. De rauwe. De warme.
Je hebt geen ervaring nodig om mee te doen. Geen talent. Alleen een potlood, een vel papier, en de bereidheid om één kleine stap te zetten. Richting jezelf. Richting mildheid. Richting groei. Want als je worstelt met je uiterlijk, met je zelfbeeld, met wat je ziet op die ene foto… dan ben je niet alleen.
Maar je bent wél te waardevol om erin te blijven hangen. En dat liever kijken? Dat kun je leren. Stap voor stap. Quote voor quote. Tekening na tekening. Waardevol Creatief is er voor jou. En als je een extra zetje nodig hebt: stuur me gerust een berichtje voor een kortingscode. Ik geef hem met liefde. Omdat jij het waard bent.
Ok, ik weet niet wie jouw Sinterklaas is. Maar hier in huis ben ik dat meestal zelf haha. Al moet ik eerlijk bekennen dat Zoon 2 hier ook heel goed leuke kadootjes kan bedenken en altijd heel ruimhartig en royaal geeft. Maar hier in huis zijn we niet van de gedichtjes en ik doe mijn mannen ook geen plezier met gourmetten. Dus meestal spelen we het Sinterklaas-dobbelspel waarbij we lukraak dobbelen om een heel stel kleinere willekeurige kadootjes. De ‘persoonlijke kadootjes’ zitten er dan gewoon tussen.
Maar natuurlijk inspireer ik jou graag op een heleboel ideetjes voor deze Sinterklaas … en ik probeer het niet elke keer weer te duur te maken… en ook niet alleen maar met creatief spul (ok merendeel wel haha)
Categorie 1: mijn single favoriet van dit moment… Voor nog geen 7€ shop je deze waterbrush met vilten punt. Ik kreeg hem van Caran’Ache om tijdens het Creaweekend mee te werken … kende het niet maar was binnen een paar tellen om. En toen ik hiermee tijdens de demonstraties ging werken was de brush in no time uitverkocht! Ik vind hem ronduit FANTASTISCH! Je krijgt met deze brush heel zachte en vloeiende overgangen qua kleur. … echt geweldig. Must have!
Categorie 2 – (Bible)journaling – Beetje apart kadootje – maar wel goedkoop – en heel erg lang te gebruiken… Hobbyshop-online verkoopt sinds kort ook het merk grafietpapier waar ik zo graag mee werk. In het zwart (eerder alleen in het wit). Kost maar 4.99 en ik gebruik het heel vaak voor biblejournaling of om mijn schetsen over te zetten.
Voor wie graag aan biblejournaling of advent-journaling zou doen … maar tegen het tekenen opziet: ik heb speciale stempelsetjes hiervan gemaakt. En het leuke is: ze zijn onderling uitwisselbaar. Zo zijn de hoofdjes en gezichtsuitdrukkingen aparte stempels van het lijfje waardoor je eindeloos veel combinaties kan maken. Sowieso kan je ze ook uitwisselen met al mijn andere stempelsetjes.
En natuurlijk – dat flinterdunne bijbelpapier- daar teken en kleur ik het liefste op met pastelpotloden van Stabilo maar die noem ik in categorie 6 haha.
Deze categorie is niet crea-gerelateerd …. Maar wel errug leuk… de spelletjes-categorie!
Een spel wat herinneringen ophaalt, wat je doet zingen en swingen en wat echt zowel tieners als volwassenen (als oudjes) aanspreekt … Hitster. Nu moet ik eerlijk bekennen. Ik luister zelden muziek. En speel alleen spelletjes met manlief tijdens vakantie. Maar deze heb ik bij Yass leren kennen en ik vond het gelijk fantastisch. Je scant met je telefoon de kaartjes en hoort dan nummers van vroeger tot nu. En dat maakt het een heel toegankelijk spel voor het hele gezin – ook voor wie niet zo een muziekliefhebber is. Want echt … alsnog … het haalt zoveel herinneringen boven dit spel. Ik heb hem al voor mijn broer gekocht. En voor wie een 3D printer heeft en er wat extra’s van wil maken … met deze linkprint je een leuke houder voor je telefoon en de kaartjes.
Een ander leuk spel voor kinderen in basisschoolleeftijd is het spel Dixit. Hierbij mag je je fantasie en verbeelding de vrije loop laten. Je hebt dit spel ook in Disney-variant. Sowieso is fantaseren een oefening voor het brein om buiten de box te leren denken. Maar ook het leren herkennen van de fantasie van een ander maakt dit spel -bij uitstek- heel educatief.
Ok, nog 1 gezelschapspel – wat leuk is voor kinderen, tieners en volwassenen – wij nemen dit spelletje altijd mee op vakantie en spelen het in het restaurant wanneer we wachten op ons eten… en we spelen het vaak na het eten weer … Exploding kittens. Kort, snel, krachtig en grappig spel. De spelregels zijn simpel en worden je middels een QR-code ook heel leuk uitgelegd.
4 = De beurs-aanbieding-categorie! Je zag het misschien al tijdens reels op Instagram voorbij komen… of tijdens 1 van de demonstraties tijdens het Creaweekend. Maar ik kreeg van Caran D’Ache de supracolor potloden. De kleur ervan komt helemaal tot leven wanneer je er water aan toevoegt. En qua kleur matchen ze PERFECT bij de neocolors. Dus als je wat grover hebt gewerkt met Neocolor 2 kan je met deze aquarelpotloden heel fijne details toevoegen in exact dezelfde kleuren!! En het leuke … wanneer je het mengpalet van Caran D’ache erbij hebt kan je op het palet de kleuren mengen en ze ook als waterverf gebruiken. Dit palet heeft een grove en gladde zijde zodat je alle materialen erop kan mixen en matchen. Ideaal. Ook deze was na dag 1 bij het Creaweekend al haast uitverkocht!! Ik denk dat ik iets te enthousiast demonstreerde haha.
Een overzicht van alle -nog lopende- beursaanbiedingen van @hobbyshop-online tijdens het creaweekend vind je hier. En kijk vooral ook even naar de adventskalenders ook die zijn nu in giga-korting.
Wil je trouwens helemaal los gaan en iemand een erg leuk en veelzijdig pakket geven. Dan is deze botanical set wel het summum. Met deze set heb je het dubbelzijdige palet van plexiglas, viltstiften, brushstiften, aquarelpotloden, een penseel, ansichtkaarten om op te schilderen EN een leuke creatieve online les. Niet goedkoop … maar wel gaaf.
5. De warme voeten-categorie.Deze komen op mijn lijstje. Mijn jongens gruwelen ervan. Ik draag in huis geen sloffen maar slofsokken of sokken. Gewoon over mijn gewone sokken heen. En ok, ik biecht het op, ik loop er ook gerust mee naar buiten als ik wat uit de auto moet hebben … of als ik hout voor de kachel moet halen … dus erg ‘schoon’ zien ze er niet altijd … vandaar de gruwelmodus van mijn zoons. Maar ik HOU van leuke sokken en slofsokken. Dus deze moeten ertussen. Voor maar 14,50 heb je 5 paar.. Dat is geen 3,- per paar… en je kan de set ook leuk verdelen onder meerdere gezinsleden… twinning is winning!
6. De my-design-en-go-to- categorie. Voor workshopwoensdag mocht ik papier testen en uiteindelijk vonden we een type papier voor MyArtbook wat ik helemaal geschikt vond voor pastelpotloden. Dit pastelpapier is beginnersvriendelijk in de juiste zin van het woord want je kan er meerdere lagen over elkaar tekenen + de kleuren vallen alsnog heel goed te blenden. Ik zou het alleen al kopen vanwege de verpakking want de tekening erop heb ik gemaakt hihi. Voor maar 5,20€ een aanrader dus.
En als je dan toch pastelpapier shopt … dan kan je niet zonder de carbothello’s van Stabilo. Bij Hobbyshop-online.nl kan je ze per stuk shoppen. Maar een erg goede en redelijk geprijsde starterset is deze set van 24 kleuren. Wat ik zo fijn vind aan dit merk zijn de sprankelende knal-kleuren! Vergeet voor in je mapje de fixatief niet.
7. Als laatste de het is artistiek maar toch niet iets creatief – categorie.
Prima te combineren met een lekker doosje thee en een zelfgemaakt ‘tea-riffic’ kaartje. Deze mok in de stijl van de bloesems van Van Gogh. Hij is maar 12,95€ en eerlijk – ik vind het ook een heel leuk kadootje voor wanneer je tijdens de feestdagen ergens bent uitgenodigd voor een etentje. Dit is veel persoonlijker dan een bloemetje of weer een kerstroos.
Maar deze portemonnee van Frida Kahlo – is voor maar 12,95 ook een koopje… En wil je de allerkleinsten in je gezin of familie gelijk het creatieve denken goed meegeven … dan is dit boek van Nijntje en Rembrandt misschien wel heel erg leuk! Voor mijn lieve mama zit ikzelf te denken aan deze prachtige van Gogh-sjaal.
Nou – zo kan ik nog wel eindeloos doorgaan, want mijn lijstjes zijn altijd hebberig lang haha.
Als laatste kan ik je ook vertellen dat Hobbyshop-online.nl zo haar eigen kado-lijstjes hebben. Op hun website vind je nu ook allerlei leuke kado-aanbiedingen rondom het merk van @royaltalens. Zo heb ik mezelf alvast extra acrylverf gekocht … in de hoop dat ik meer tijd kan vrijmaken voor lekker intuïtief schilderen.
Wat staat nog op jouw wensenlijstje??
(Ik maak gebruik van affiliatie-linkjes – daar merk jij verder weinig van – maar bij aankoop krijg ik een heel klein percentage. Maar wees gerust; ik beveel niets aan waar ikzelf niet achter sta.)
Ik ben te ‘bezig’ tijdens het rijden – 𝘪𝘦𝘵𝘴 𝘮𝘦𝘵 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘵𝘸𝘦𝘦 𝘥𝘪𝘯𝘨𝘦𝘯 𝘵𝘦𝘨𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘬𝘶𝘯𝘯𝘦𝘯 -maar filerijden maakt wel dat ik me verveel. Dus eindelijk heeft de hype van podcasts luisteren me gevonden.
Maar ik moet een podcast altijd in etappes luisteren. Ergens halverwege de rit naar huis (‘s ochtends hou ik teveel van stilte) zoom ik uit en sta ik toe dat mijn gedachten alle kanten op zweven. Hoe veilig dat in het verkeer is laat ik in het midden. Haha. Gelukkig rij je in Den Haag nergens harder dan 50. In ieder geval. Gister luisterde ik voor de tweede keer naar de laatste pixelpraat uitzending van @lianneh. Het thema was ‘𝐇𝐨𝐞 𝐧𝐞𝐭𝐰𝐞𝐫𝐤 𝐣𝐞 𝐚𝐥𝐬 𝐜𝐫𝐞𝐚𝐭𝐢𝐞𝐯𝐞𝐥𝐢𝐧𝐠’.
@nanjajacobs was 1 van de gasten en ergens halverwege de uitzending zei ze heel stellig iets als ‘Ik doe alleen waar ik blij van word’. En dit trof mij. Het raakte iets in mij.
De rest van de uitzending luister ik later nog wel een keer want dit was het punt waarop mijn stroom aan gedachten het overnam van het luisteren. 𝘝𝘪𝘯𝘥 𝘪𝘬 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘴 𝘯𝘰𝘨 𝘸𝘦𝘭 𝘭𝘦𝘶𝘬? 𝘔𝘢𝘢𝘬𝘵 𝘩𝘦𝘵 𝘮𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘱𝘶𝘴𝘩𝘦𝘯 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘥𝘢𝘵 𝘪𝘬 𝘵𝘦𝘷𝘦𝘦𝘭 ‘𝘮𝘰𝘦𝘵’ 𝘪𝘯 𝘱𝘭𝘢𝘢𝘵𝘴 𝘷𝘢𝘯 ‘𝘮𝘢𝘨’. 𝘐𝘴 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘮𝘢𝘯𝘵𝘳𝘢 ‘𝘮𝘦𝘵 𝘷𝘰𝘭𝘭𝘦 𝘢𝘯𝘨𝘴𝘵 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘶𝘪𝘵’ 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘥𝘰𝘰𝘳𝘨𝘦𝘴𝘤𝘩𝘰𝘵𝘦𝘯 𝘪𝘯 𝘦𝘦𝘯 𝘴𝘵𝘪𝘦𝘬𝘦𝘮 ‘𝘫𝘦 𝘮𝘢𝘨 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘴𝘵𝘰𝘱𝘱𝘦𝘯’ 𝘰𝘧 𝘦𝘳𝘨𝘦𝘳 𝘯𝘰𝘨 ‘𝘫𝘦 𝘮𝘢𝘨 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘧𝘢𝘭𝘦𝘯’.
Kijk bijvoorbeeld eens naar mijn feed op instagram … scroll eens naar beneden. Zie je die bolletjes; die posts met een cirkel-achtergrond die schuin onder elkaar een bepaald patroon vormen… Daar is over nagedacht. Enerzijds begon ik dat omdat ik het een leuke afwisseling vond. Maar tegelijk voelt het nu als een verplichte vorm. Een keurslijf. Iets wat ik 𝘨𝘢𝘢𝘯𝘥𝘦𝘸𝘦𝘨 𝘦𝘯 𝘰𝘯𝘣𝘦𝘸𝘶𝘴𝘵 mezelf met dat ‘met volle angst vooruit’ had opgelegd. Deze post past qua foto er niet tussen. 𝐈𝐤 𝐝𝐨𝐨𝐫𝐛𝐫𝐞𝐞𝐤 𝐡𝐞𝐭 𝐩𝐚𝐭𝐫𝐨𝐨𝐧. Letterlijk en figuurlijk.
Ik wil weer meer spelen. En daar mogen lelijke foto’s tussen zitten. En het is ok als een foto qua kleurgebruik niet gelikt is en niet matcht met de andere foto’s. (Weet je dat veel influencers en illustratoren in hun feed er echt voor zorgen dat de foto’s qua kleur bij elkaar matchen! – Echt – overal is over nagedacht. Echt superknap!) maar dat wil ik niet meer ‘moeten’. Ik wil gewoon weer meer spelen. Ik wil mezelf weer meer focussen op het simpelweg plezier maken. Lekker schilderen wat ik wil. En als het lelijk is, so what. En misschien moet ik vaker (live) opnemen wat ik lekker ugly aan het doen ben… omdat ik hoop dat ook jij voor jezelf de drempel niet te hoog leg. 𝐃𝐮𝐫𝐟 𝐭𝐞 𝐬𝐩𝐞𝐥𝐞𝐧!
𝐈𝐤 𝐡𝐞𝐛 𝐠𝐞𝐞𝐧 𝐭𝐞𝐤𝐞𝐧𝐭𝐚𝐥𝐞𝐧𝐭? Een wijze Meneer zo een 2000 jaar geleden adviseerde het ons al; dat we meer als kinderen moesten zijn. Waar deze Meneer (Jezus, maar dat is detail) dat op geloof betrekt wil ik het vandaag even doortrekken naar geloven in jezelf. Nee ik verkondig geen nieuwe religie… en ik ga niet preken. Ik wil het gewoon hebben over tekenen. Sta me toe uit te leggen wat ik bedoel. Nog voor we leerden schrijven, leerden we tekenen. Als peuter en kleuter hielden we houterig onze knuistjes stijf om die dikke krijtjes en krastten enthousiast op het papier… of op de tafel… de vloer… of op het gezicht van een dankbaar jonger slachtoffer. Tekenen en kleuren was opwindend, en vage strepen en vlekken werden een zon met een glimlach en een open huis met puntdak. Koppoters veranderden langzaam in stickpoppetjes en we herkenden er trots ons pap en mam in. En ineens – ergens tijdens het volwassen worden veranderde onze blik. Tekenen was niet langer een wijze van zelfexpressie. Het plezier hebben in het speels uitbeelden van hoe we naar de wereld keken verdween. Als puber en jong volwassene kwam de drijfveer om te kunnen presteren. Deels door onderwijs – waar tekenen als ‘vaardigheid’ aangeleerd wordt en waar we de wereld zo realistisch mogelijk moeten kunnen weergeven. We leerden over de ‘regels’ van perspectief, verhoudingen en kleurenleer. En anderzijds trokken we ons mogelijk teveel aan van eventuele kritiek, of werden we geremd door ons eigen perfectionisme. De meeste volwassenen stopten met tekenen en verkondigden dat ze geen tekentalent hebben. Maar het is maar hoe je het bekijkt. Wat als we meer op kinderen durven lijken? Wat als we het tekenen weer leren zien als een leuke manier van zelf-expressie en ontspanning? Als een manier van woordeloos ons gevoel communiceren? Wat als we het proces weer belangrijker maken dan het resultaat? Dan heeft iedereen tekentalent.
Weer beginnen met tekenen en plezier maken? Je kan nog altijd aansluiten bij de tekenlessen van bikini dames en of dappere dames!
Deze foto is gemaakt door @jantienruiterfotografie
In het kader van mezelf en mijn dromen iets serieuzer te nemen… toch maar besloten méér te gaan doen met mijn creatieve kant. Ik wil meer groeien en meer ‘ondernemen’.
Een ‘echte’ website hoort daarbij – I know- maar kleine stapjes nemen hoort ook bij mij. First things first.
Dus begonnen met het updaten van deze website en mijn portfolio, en het maken van een heuse ‘facebookpagina’ in het business gedeelte.
Meer doen en meer durven. Dat wil ook zeggen dat ik bezig ben met het maken van een eerste (mini)cursus thema ‘bikinidames’. (Daarover later meer)
Ik zou het in ieder geval tof vinden wanneer je mijn FBpagina liket en je helpt me het algoritme te verslaan door er een reactie achter te laten en het te delen. (No pressure 🤪)
Op mijn facebookpagina heb ik vandaag alvast een gratis -full length- workshop neergezet. Ik leer je een bloem (á la Hondsroos) tekenen en hoe je deze op toned paper heel leuk kan inkleuren met pastelpotloden.
(Dezelfde potloden die ik gebruikte bij Kreadoe voor www.handletteringdoenwezo.nl)
De veertigdagen tijd is aangebroken. Van oudsher is dit de periode van vasten voorafgaand aan Pasen. De datum waarop we Pasen vieren werd pas in 325 na Christus, tijdens het concilie van Nicea, vastgesteld. Ik bespaar je de achterliggende redenen. Maar het was pas rond het jaar 600 dat Paus Gregorius de Grote besloot dat 46 dagen voor Pasen de vastentijd begon. Met aftrek van de zondagen had je dan precies 40 dagen van vasten. Het is dus geen ‘bijbels’ opgelegde periode.
Toch bemerk ik via de mij bekende sociale media kanalen dat best veel christenen deze periode alsnog aangrijpen om toe te leven naar Pasen. Velen volgen een leesrooster, anderen willen meer terug naar dat échte vasten, al eten ze zelden veel minder want steeds populairder wordt het ‘sociale media vasten’.
Het idee van dat vasten grijpt terug op het verhaal van Jezus in de woestijn. Waar hij 40 dagen lang in totale eenzaamheid rondzwierf en al vastend een strijd voerde met de duivel. Een paar dingen typeren deze periode; totale afzondering van anderen, geen voedsel, richten op de Waarheid en God, vechten tegen verleiding.
Mag ik eerlijk toegeven dat ik het ‘sociale media’ vasten en het aanhouden van een leesrooster maar slappe aftreksels vind? Sorry als deze uitspraak schuurt. Ik bedoel uiteraard niet dat het fout is om sociale media een poos aan de kant te zetten, of dat het geen zin heeft om een periode lang bewust stil te staan bij bepaalde Bijbelteksten… Het zegt mogelijk meer iets over mezelf. Ikzelf ervaar zo een periode als opgelegd en soort van een onuitgesproken verplichting.
In onze kerk lagen bij de deur boekjes klaar voor wie wat met deze periode wil. Uiteraard geheel vrijblijvend … maar ik voel dan een sociale druk, het voedt mijn idee dat ik iets ‘moet’. Nogmaals, dat gevoel ligt mogelijk geheel aan mij. Het is echter ook die ‘druk’ die maakte dat ik toch in de bijbeljournalinggroep op Facebook een leesrooster lanceerde. Uiteraard ernstig ingekort en geheel vrijblijvend. Ik wilde er geen ophef over maken, maar toch zit ik er nu een stuk over te schrijven.
Als christen MOET je helemaal NIETS met deze periode. Je bent niet minder christen als je deze periode gewoon lekker actief blijft op social media (want let’s be honest, door de lockdown zijn sommigen al genoeg verstoken van gezelschap). Je bent niet minder christen als je NIET vast. Als je GEEN leesrooster aanhoudt.
Je ‘moet’ niets. Je bent vrij. Gewoon ‘zijn’ is al voldoende. Laat dat even bezinken. ZIJN.
Jezus vraagt je niet net als Hem te worden, Hij vraagt je in Hem te verblijven en Hem te volgen. Voordat je in Jezus’ voetsporen treedt mag je eerst leren om bij Hem te ‘zijn’.
Psalm 46:11 (NBV) zegt: ‘Staak de strijd en weet dat ik God ben.’
Wanneer je gaat kijken naar de Hebreeuwse woordkeuze van de originele tekst zou je ook kunnen lezen ‘verstil’. Het Engels heeft het over ‘Wees stil’ . Het is geen passieve vorm van stil worden. Het betekent niet dat je helemaal niets meer doet. Nee, het gaat om een actieve vorm van het aan God overlaten; van het in Zijn nabijheid vertoeven; dat wat je doet is niet omdat het moet, maar omdat het voortvloeit vanuit het in Zijn nabijheid vertoeven. Gewoon ZIJN en weten dat Hij God is. Lees ook Psalm 37:7.
Als we iets doen deze vastentijd laat het dan dit zijn; dat we voor en boven alles eerst leren ‘zijn’ in Zijn nabijheid. En dat alles wat we doen daar vervolgens uit voortvloeit.
De onderstaande plaatjes zijn stickers die ik ontworpen heb. Verkrijgbaar via Lucinde. Meer praatsels en maaksels: Volg me op Instagram of Facebook.
Sticker (mijn ontwerp) verkrijgbaar via lucilight.nl
Lent has begun. Traditionally, this is the period of fasting prior to Easter. The date on which we celebrate Easter was not fixed until 325 AD, at the Council of Nicaea. I’ll spare you the reasons behind it. But it wasn’t until around AD 600 that Pope Gregory the Great decided that Lent would begin 46 days before Easter. Without the Sundays, you then had exactly 40 days of fasting. So it is not really a “biblically” imposed period.
Yet I notice through my social media channels that quite a lot of Christians still use this period to contemplate towards Easter. Many follow a reading schedule, others want to get back to that real fasting, although they rarely eat much less because “social media fasting” is becoming more and more popular.
The idea of that fasting harks back to the story of Jesus in the desert. Where he wandered in total solitude for 40 days, fasting and battle with the devil. A few things characterize this period; total isolation from others, no food, focus on Truth and God, fight temptation.
Can I be brutally honest for a sec and admit that I find it lame to social media-fast and feeling obligated to keep a reading schedule? Sorry if this statement hurts and itches. Of course I don’t mean that it is wrong to put social media aside for a while, or that it makes no sense to dwell on certain Bible texts for a period of time … The way I feel about it says more about myself. I myself experience such a period as imposed and sort of as an unspoken obligation.
In our church there are booklets at the front door for those who want to follow a decent readingplan this period. Of course completely without obligation… but when I saw them I kinda felt a social pressure, it feeds my idea that something “must” be done. Again, that feeling may be entirely my own. However, it’s also this “pressure” that made me launch a reading schedule in the Dutch bible journaling group on Facebook. Obviously severely shortened and completely without obligation. I didn’t want to make a fuss about it, but I’m still writing a piece about it now. So the pressure is real.
As a Christian you ARE NOT OBLIGATED to do ANYTHING with Lent. You are no less a Christian if you just stay active on social media during this period (because let’s be honest, during the lockdown, some are already devoid of company enough). You are not less a Christian if you DON’T fast. Or When you do NOT keep a reading schedule.
You “must” do nothing. You are free. Just “being” is enough. Let that sink in for a moment. TO BE.
Before you follow in Jesus’ footsteps, you may first learn to “be with him”.
Psalm 46:11 (NIV) says, “BE still and know that I am God.”
Being still is not a passive form of becoming silent. It doesn’t mean you don’t do anything at all anymore. No, it is an active form of leaving it to God; of just ‘being’ and staying in His presence, and what you do is not because you have to, but because it flows from staying and being in His presence, in HIM. Also read Psalm 37: 7
If we do something this Lent. Then let it be that; that we learn to “be” in His presence before everything else. And that everything we do flows from it. Just BE .
It is possible Nathanael liked to pray and meditate upon God and His word under the shade of an actual fig tree. Yet, 𝘶𝘯𝘥𝘦𝘳 𝘵𝘩𝘦 𝘧𝘪𝘨 𝘵𝘳𝘦𝘦 was a phrase Rabbis used to describe meditation on the Scriptures. In the bible, the fig tree is also a symbol for peace (with God). So when Nathanael asks ‘How do you know me?’ Jesus is saying a lot more with this one sentence than just ‘𝐈 𝐬𝐚𝐰 𝐲𝐨𝐮’. He noticed Nathanael was contemplating on God’s Word, possibly seeking peace with God… because He was there with him. With these words Jesus reveals himself and Nathanaels eyes are opened: “You are the son of God, the King of Israël.” When God looks down from heaven. He knows what’s in your heart. He knows what’s troubling you. He sees you. And wants to give you peace.
Johannes 1:48 ‘𝐈𝐤 𝐳𝐚𝐠 𝐣𝐞 𝐨𝐧𝐝𝐞𝐫 𝐝𝐞 𝐯𝐢𝐣𝐠𝐞𝐧𝐛𝐨𝐨𝐦’ Het is goed mogelijk dat Nathanael daadwerkelijk onder een echte vijgenboom zat… maar de uitdrukking ‘𝘰𝘯𝘥𝘦𝘳 𝘥𝘦 𝘷𝘪𝘫𝘨𝘦𝘯𝘣𝘰𝘰𝘮 𝘻𝘪𝘵𝘵𝘦𝘯’ betekende ook zoveel als ‘de Thora overdenken’. In de bijbel staat de vijgenboom ook herhaaldelijk symbool voor vrede (met God). Dus wanneer Nathanael aan Jezus vraagt ‘Hoe ken je mij’ zegt Jezus met dit ene zinnetje veel en veel meer. Jezus zegt eigenlijk indirect dat Hij erbij was toen Nathanael de schrift aan het bestuderen was. Dat hij zag hoe Nathanael aan het nadenken was over – mogelijk- zijn vrede met God. Want hoe kon Hij anders weten wat Nathanael aan het doen was? Dat is de reden waarom Nathanael in verwondering uitroept “𝗪𝐚𝐚𝐫𝐥𝐢𝐣𝐤 𝐔 𝐛𝐞𝐧𝐭 𝐝𝐞 𝐳𝐨𝐨𝐧 𝐯𝐚𝐧 𝐆𝐨𝐝.” Wanneer God naar jou kijkt, ziet hij waar je mee worstelt. Hij ziet waar je mee zit. Hij is erbij. En Hij wil je vrede geven. Meer in de #bomenindebijbel challenge vind je op de site van @bettuelle . Meer van mijn maaksels in deze challenge vind je op mijn instagram.
Today my hubby @jurgen_lindenhols preached about the way these verses in John 1 tell us about the meaning and importance how God, in Jesus came down to be with us.
Christmas is different this year. We all spent time in our own ‘bubble’… but the one thing we can rest assured about; the child came down to be with us. In our own bubble. Darkness outside. Light within.
Dear everybody… I wish you a very merry Christmas with blessing of Jesus the Child in your bubble.
May your days … and the days to come be bright. Brighter than ever before.
😘
Vandaag sprak @jurgen_lindenhols over de manier waarop deze woorden uit Johannes 1 ons iets leren over de betekenis en het belang van hoe God, in Jezus, neerdaalde om bij ons te zijn. Kerstmis is dit jaar anders. We brengen allemaal tijd door in onze eigen ‘bubbel’ … maar het enige waar we zeker van kunnen zijn; het kind kwam naar deze aarde om bij ons te zijn. Bij ons in onze eigen bubbel. Duisternis buiten. Licht van binnen.
Beste allemaal … Ik wens jullie een hele fijne kerst met de zegen van Jezus het Kind in jullie bubbel. Mogen je dagen … en de dagen die komen, helder zijn. Helderder dan ooit tevoren.
Vermoeid slofte hij door het palmbos. De zon stond hoog aan de hemel en brandde vervaarlijk, maar hier in de schaduw van de dikke laag vlezige bladeren was het relatief koel. Op een broeierige manier dan, maar in ieder geval niet zo heet als op het open pad richting de stad. Het opwaaiende stof van de weg kleefde aan zijn nieuwe rode sandalen en kroop in elk huidplooitje van zijn tenen. Dat zijn voeten nog geen twee uur geleden zorgvuldig waren gewassen en geolied door de huisslaaf van Marcellus was niet meer te zien.
Hij zuchtte. Het was een vermoeiende vergadering geweest. Zoals gewoonlijk waren dezelfde grapjes over zijn gestalte weer over tafel gevlogen en had hij net als altijd schaapachtig mee gelachen, alsof het hem niet deerde. Maar dat deed het wel. Maar geen haar op zijn hoofd wat er aan dacht om ook maar iets van zijn pijn of frustratie te laten merken. Ze konden lachen wat ze wilden, maar hij was het die hen orders gaf, niet andersom.
De zachte bries die het bladerdek boven hem deed ruisten tilde de zware geur van de balsem bossen verderop met zich mee. Normaal gesproken kon hij wel genieten van dat luxe parfum wat de rijkdom van zijn stad benadrukte. Maar vandaag deed al die rijkdom hem niets. Zelfs de rozentuinen waar hij, op weg naar huis, doorheen liep, konden zijn ogen niet strelen.
Hij was moe.. Hij was hét moe. Hij was het spuugzat dat niemand ook maar enig respect voor hem kon opbrengen. Het interesseerde niemand hoe hij zich voelde, wat al dat gepest en al die achterklap met hem deed.
Het was altijd al zo geweest. In zijn kinderjaren was al snel duidelijk geworden dat hij niet goed groeide. Naar traditie had het hele dorp gedacht dat zijn gebrek kwam omdat God een appeltje met hem te schillen had en langzaam aan, naarmate de jaren vorderde werd hij steeds meer gemeden, werd er steeds meer achter zijn rug om gekletst. Het had niet lang geduurd voor hij door had gehad dat hij er in het leven helemaal alleen voor stond. En dus had hij geleerd dat hij vóór alles vooral aan zichzelf moest denken. Als hij niet voor zichzelf opkwam, wie dan wel? Dus had hij zich opgewerkt, niet door zich af te beulen in de balsemgaard, niet door zware handarbeid in 1 van de vele tuinen,.. hij had zijn kansen schoon gezien toen de Romeinen hem ronselden. En hij had de mensen in zijn stad teruggepakt voor al die pesterijen. Ze hadden in zijn lengte een zonde gezien, een zondaar zou hij ze geven. En nu was hij rijk en had het helemaal gemaakt. Nouja, financieel gezien dan. Want niemand wilde vriendjes zijn met een tollenaar. En al helemaal niet met de baas van al die lijkenpikkers. De roddel en achterklap was nooit opgehouden en dus ging ook hij door met zijn sluwe handel en afpersing. Het ene kwaad hield het andere in stand.
Hij was in ieder geval rijk, maar had niemand om zijn rijkdom mee te delen. Te midden van de menigte van deze oeroude stad was hij alleen. Eenzaam tot op het bot, en dat allemaal omdat hij zo gebrekkig klein was gebleven…
“Kom op, sneller, straks is Jezus alweer weg! ” Twee straatschoffies stoven hem voorbij richting de poort van de stad, vrolijk gillend naar elkaar. Jezus? Kwam Jezus naar Jericho? Zacheüs versnelde zijn pas, hij had al zoveel gehoord over deze wonderlijke man. Het werd steeds drukker op de weg. Snel sloeg hij een achterafpaadje in, in de hoop om via wat steegjes de menigte te kunnen vermijden. Zijn korte benen droegen hem zo snel hij kon. Als hij nou maar een glimp van Jezus zou kunnen opvangen. En net op het moment dat hij bedacht dat zijn ellendige korte gestalte hem zelfs het zicht op deze rabbi zou ontnemen zag hij de grote Esdoorn aan de kant van de weg.
Even twijfelde hij, het was ver beneden alle waardigheid voor een man van zijn positie … hij besloot dat het hem niet kon schelen… Met zijn gebrek en met al die mensen die hem toch al niets gunden zou hij Jezus nooit te zien krijgen wanneer hij niet als een kind die boom inkroop. Mensen dachten toch al te min over hem dus dit kon er nog wel bij. Hij had de boom nodig om op Jezus te kunnen zien. En dus hees hij zich tak voor tak omhoog en verstopte zich in het bladerdak.
En Jezus zag hem. Niet gewoon een vluchtig kijken. Jezus zag hem echt. En Hij noemde hem bij naam alsof Hij hem echt kende. Jezus kende hem. En meer nog; Jezus las hem niet te les, gaf hem niet op zijn sodemieter, veroordeelde hem niet zoals de rest van de stad … Jezus wilde bij hem komen eten. Niet zomaar even een praatje maken, maar echt even samen zijn. Zacheüs wist niet hoe hij het had. Zo snel zijn benen konden klom hij uit die boom. …
Met de komst van rabbi Jezus werd de vicieuze cirkel van uitsluiting en uitbuiting doorbroken. Het enige wat Zacheüs altijd al wilde werd hem gegeven; hij werd gezien. Niet zijn buitenkant. Jezus zag wie hij diep van binnen was en wat hij werkelijk nodig had; een klein vrijgevig jongetje wat erbij wilde horen. Hij was niet langer alleen. Jezus was bij hem. Hij kon eindelijk zijn wie hij werkelijk was. Het verleden deed er niet meer toe. Geld, welvaart en status werden onbelangrijk. En dat allemaal doordat hij het lef had gehad om, ver beneden alle waardigheid, toch in die boom te klimmen, zoekend naar een kans om op Jezus te kijken.
Wie of wat is jouw boom die je helpt om op Jezus te kijken?
(Lukas 19:1-10)
(Meer bijbeljournaling of andere creativiteit van mijn hand: volg me op instagram, facebook of youtube. )
Tired as he was, he shuffled through the forest. The sun, high in the sky was burning dangerously, but here in the shade of the thick layer of palm leaves it was relatively cool. In a sweltering way, but at least not as hot as on the open path towards the city. Blown up dust from the road clung to his new red sandals and got into every fold of skin on his toes. Less than two hours ago his feet had been carefully washed and oiled by the house slave of Marcellus, well it didn’t show anymore.
He sighed. It had been a tiring meeting. As usual, the same jokes about his stature had flown across the table and he had, as always, laughed sheepishly, as if it didn’t hurt him. But it did. But not for a brief moment he thought about showing any of his pain or frustration. They could laugh at whatever they wanted, but it was he who bossed them around, not the other way around.
The gentle breeze that rustled the foliage above him lifted the heavy scent of the balsam groves. Normally he could enjoy the luxurious perfume that emphasized the wealth of his city. But today all that wealth didn’t bother him. Even the exquisite rose garden on his way home couldn’t caress his eyes.
He was tired. It tired him to the bone that no one could show him any respect. Nobody cared how he felt, what all the bullies and all that backbiting did to him. It had always been like this. As soon as the villagers noticed that he didn’t grow as he should’ve as a child they had mocked him. Traditionally, the whole village had thought that his lack of posture was because God was punishing him because of a sin, and slowly, as the years went by, they avoided him more and more, talking behind his back. It hadn’t taken him long to realize that he was all alone. And so he had learned to take care for himself. If he didn’t stand up for himself, then who would? So he had worked his way up, not by tormenting himself in the groves, not by hard manual labor in the many gardens … he had seen his chances when the Romans recruited him. And he started to punish the people in his town for all the years of harassment. They had seen a sin in his height, a sinner he would give them. And now he was rich and wealthy. Well, financially. Because nobody wanted to be friends with tax collectors. And certainly not with the boss of those corpse picks. The gossip and backbiting never stopped, so he continued his cunning trade and extortion. One evil perpetuated the other.
He was rich, but had no one to share his wealth with. He was alone in the crowd of this ancient city. Lonely to the bone, all because he was so imperfectly small …
“Come on, faster, or Jesus will be gone again! Two street bastards rushed past him towards the gate of the city, happily screaming at each other. Jesus? Did Jesus come to Jericho? Zacchaeus quickened his pace, he had already heard so much about this wonderful man. The roads got busier. He quickly turned into a back alley, hoping to avoid the crowd through some alleys. His short legs carried him as fast as he could. If only he could catch a glimpse of Jesus. And just as he thought that his wretched short stature would block even the view of this rabbi, he saw the huge sycamore tree on the side of the road.
For a moment he hesitated, it was far below the dignity for a man of his position … but in the moment he decided he didn’t care any longer … The town couldn’t care any less and he would never see Jesus when he wouldn’t crawl in that tree like a child. People thought too little about him anyway so this could be added to their list. He needed that tree to be able to look upon Jesus. And so he pulled himself up branch by branch and hid in the canopy of leaves.
And Jesus saw him. Not just a cursory look. Jesus really saw him. And He called him by name as if He really knew him. Because He really knew him. And even more; Jesus did not lecture him, did not give him a fuss, did not condemn him like the rest of the city… Jesus wanted to eat with him. Not just having a chat, but really being together. As fast as he could, he climbed out off that tree. …
With the arrival of Rabbi Jesus, the visual circle of exclusion and exploitation was broken. The only thing Zacchaeus always wanted was to be seen. Not just his outside. Jesus saw who he was deep down and deep within and noticed what he really needed; Jesus saw the little generous boy who wanted to belong. From that moment he no longer was alone. Jesus was with him. Finally he could be who he really was.
And it all started because he had the guts to climb that tree in the hope to be able to see upon Jesus.
Who or what is your tree that helps you to see upon Jesus. Do you have the guts to climb it?
