Gezapige opwekking eenheidsworst

Er moet me iets van het hart. Ik heb stevig geaarzeld om mijn kritiek te vangen in een blog maar ik doe het toch. Fred de Vries durft het ook (voorzichtig) in zijn column op CIP.nl Het is dus zijn schuld dat ik de moed vat.

Die opwekkingsliedjes … hoe zeg ik het voorzichtig. Kan ik het voorzichtig zeggen? Tijdens de conferentie in Orlando kregen we échte muziek voorgeschoteld, en toen schreef ik het al in mijn notebook: “Opwekkingmuziek: afgelebberde, verbruikte ijsjes” – nee, ik ga niet helemaal eerlijk zijn, want wat ik echt schreef was nog tactlozer… (bijna *schaam* maar nét niet :P)

Sinds mijn Burn Out zing ik niet meer. Ik kan het niet. Echt niet. Ik kan het gewoon niet opbrengen. Ik heb er de adem niet meer voor. En terwijl ik dit schrijf ben ik me ineens zeer bewust van de dubbele betekenis die ‘adem’ in de Bijbel heeft. Ik ben al blij dat de fase van ‘muziek verafschuwen’ een gepasseerd station is en dat ik voorzichtig, soms een enkel nummer kan waarderen en in mijn hoofd mee neurie. Ook sommige christelijke nummers kan ik (weer) waarderen. Maar van genieten van de nieuwe opwekkingsnummers is geen sprake. Een enkele, zeldzame, keer raakt een heel oud nummer me nog maar die nieuwe … Op bruiloften gruwelijk ik al van abc-tjes – brr

Ik vind het allemaal meer van hetzelfde. Dezelfde ritmes, dezelfde intervallen, op dezelfde momenten toontje omhoog of toontje omlaag om van de teksten maar te zwijgen. Wanneer de inhoud niet happy clappy is (waar ik me VRESELIJK aan storen kan) en de bijbelse inhoud een keer wél eer aan doet (Ok – overdreven maar eerlijk is eerlijk: inhoudelijk klopt er soms geen jandoedel van. Of ook daarin is eea weer meer van hetzelfde: zie hiervoor ook de mening van Brian McLaren.) dan is de boel … tja … weer meer van hetzelfde.

Waar is de afwisseling in stijl? Waar is de Jazz, de Soul (letterlijk?), de Country, R&B, Hip hop, whatever?
En waar is de afwisseling tijdens de diensten? Hoe willen we op zondag AL die doelgroepen (mij) aanspreken als we het bij deze gezapige contemporary music houden?

Waar is het jong talent wat ALLE ruimte krijgt (en niet alleen dat wat ‘men’ binnen de dienst vindt passen) om op de drum te meppen, om te rappen, gek te doen, fouten te maken, indruk achter te laten? Waarom plakken we hen ook in dat keurslijf van eenheidsworst?

tJA – Misschien moet ik de vraag omdraaien of is het mogelijk geen vraag maar gewoon een intens opstandig gevoel diep in mij wat niet langer in dat keurslijf wil meelopen? Mmm, ik denk dat het antwoord vast ergens in het midden ligt (maar stiekem vind ik de nieuwe opwekkingsnummers flut.)

christelijke muziek

Omhoog ↑