Voice decapitated
(scroll down for English translation)
Ik snap het gewoon niet … zit Beatrice de graaf – terreurdeskundige- als tafelgast bij Op1 … gaan ze het hebben over de terreur van Corona. Werkelijk? Gebeurt dit echt?
Ze (Beatrice) noemt nog dat de échte terreur zich vandaag nog in Parijs afspeelde maar de presentatoren (Hugo Logtenberg en Sophie Hilbrand) gaan er dwars overheen en slepen de aandacht weer naar Corona en naar onze koning die – ondanks corona- op vakantie ging.
Ik snap het niet. En geloof me, ik druk me nu heel, heel, voorzichtig uit. Is Corona nu werkelijk het enige nieuws wat noemenswaardig is? Dierbare media: waar zijn jullie mee bezig?
Jullie onthoofden jezelf. Jullie beroven jezelf van je stem door deze belachelijke autofocus op Corona.
Er is een leraar vermoord! In het hartje van Parijs. De keel doorgesneden en volgens sommige bronnen van het hoofd ontdaan. En dat omdat hij – in het kader van vrijheid van meningsuiting- spotprenten van Mohammed liet zien. Als lerares ben ik diep geschokt. Dit had mij kunnen overkomen. Want ook ik bespreek vrijheid van meningsuiting en ook ik durf in mijn lessen te confronteren. Je helpt leerlingen niet verder door het ze altijd even gemakkelijk te maken. Je leert ze niet nadenken door ze nooit te confronteren … en al helemaal niet wanneer je als docent moet gaan rekening houden met eventuele geradicaliseerde ouders.
Voor wie denkt: ‘Je woont in NL en werkt op een tamelijk witte school … ‘ denk nog een keer na. Hoe lang voor de terreur zich onaangekondigd op onze stoep bevindt? Ik heb al meegemaakt (jaren geleden) dat ik een leerling eruit stuurde en dat nog hetzelfde lesuur de moeder witheet en in verbaal zeer agressieve staat aan de deur van mijn klaslokaal stond. En het was in datzelfde jaar (al meer dan 10 jaar geleden) dat een leerling in de gang een pistool trok… dat de politie elke week in school haar rondje deed… Wie denkt dat het hier niet kan gebeuren is volgens mij blind.
Al wat jaren geleden had ik in klas 3 een lessenreeks over manipulatie versus vrijheid van meningsuiting. Vooraf goed doordacht, wetende dat het lastig kon worden, had ik er een paar zeer unfaire en manipulatieve acties van mezelf in verweven. Want het is 1 ding om te weten wat manipulatie is. Maar het is iets heel anders om te voelen wat het met je doet als je er het slachtoffer van bent. En om tot werkelijk begrip te komen is het soms van belang het verstand met het gevoel te bereiken, zeker voor sommige leerlingen.
Enkele leerlingen werden witheet en waren in alle staten. Enkelen stapten verontwaardigd naar de teamleider … Maar toen ik ze een kijkje in de spiegel gaf en het uitlegde werden ze heel stil. Eén leerling zei “Dit lijkt the- fucking- Wave wel” (film). Jaren later hadden ze het er nog over. Over hoe het voelde, wat het met ze had gedaan … en hoeveel ze ervan hadden geleerd.
Had ik toen rekening gehouden met eventueel radicaliserende ouders, of ouders die witheet en agressief aan mijn lokaaldeur zouden staan .. dan had ik die les nooit gegeven. Dan hadden de betreffende leerlingen die les nooit gevoeld.
Een docent wordt vermoord omdat hij ons grondrecht “vrijheid van meningsuiting” bespreekbaar maakt. En wat doet de media … ze hebben het over de koning die op vakantie gaat.
Ik snap het niet. Jij?
(Cartoon van mijn hand – zie mijn Instagram voor meer -corona- cartoons)
I just don’t get it… Beatrice de graaf – Dutch terrorist expert- sits as a table guest at the talkshow Op1… they’re going to talk about the terror of Corona. Really? Is this really happening?
She (Beatrice) mentions that the real terror took place in Paris today, but the talkshow hosts (Hugo Logtenberg and Sophie Hilbrand) ignore her statement and draw the attention to Corona and to our king who – despite corona – went on holiday.
I- do-not-get-it. And believe me, I’m expressing myself very carefully now. Is Corona really the only news that’s worth mentioning? Is it all we can talk about? Dear media: what are you doing?
Media: You are beheading yourselves. You are depriving yourselves of your voice by this ridiculous autofocus on Corona.
A teacher has been murdered! In the heart of Paris. Cut the throat and, according to some sources, decapitated. And that because – in the context of freedom of speech – he talked and showed the cartoons of Mohammed. As a teacher I am deeply shocked. This could have happened to me. I also discuss freedom of speech and I also dare to confront in my lessons. You don’t help students by always making it easy on them. You don’t teach them to by never confronting them… and certainly not when you, as a teacher, have to take into account what any radicalized parents could think of you.
For those who think: “You live in the Netherlands and work at a fairly white school …” Think again. How long before the terror hits our doorstep unannounced? I have already experienced (years ago) that told a bad behaving student to leave class and that the mother – before the lesson ended- arrived at my door in a very verbally aggressive state. And it was in that same year (over 10 years ago) that a student in the pulled a gun … that the police came to school every single week … Whoever thinks it cannot happen in the Netherlands or wherever, is blind, in my humble opinion.
Several years ago I had a series of lessons on manipulation versus freedom of speech. I thought it through, knew it could get tricky. I had woven some very unfair and manipulative actions of my own into the lessons. Because it is one thing to know what manipulation is. But it is quite another to feel what it does to you when you are a victim of it. And in order to achieve real understanding it sometimes is important to reach the mind with the feeling, especially for some students.
Some students got angry and almost exploded… Some of them stepped indignantly to my boss… But when I gave them a look in the mirror and explained what happened, what I wanted them to learn, they got very quiet. One student said “This looks like the-fucking-Wave (film).” Years later they still talked about those lessons. About how it felt, what it did to them … and how much they learned from it.
If I had taken into account that I would offend any radicalizing parents, or parents who would come screeming at my door .. I would never have taught them that lesson. Those students would never have felt that lesson.
A teacher is murdered because he defended and taught about our fundamental right “freedom of speech”. And what is the media doing… they are talking about the king who goes on vacation.
I-do-not-get it. Do you?
De knuffelzonde / The hugging sin
(Scroll down for English translation)
Ze zat al veel te lang in quarantaine. Aanvankelijk waren de dagen geruisloos overgegaan in weken. Maar de zachte fluistering van het gehunker naar lijfelijk contact werd met de maanden een aanhoudend geschreeuw. Wist zij veel dat het gevolg van sociale onthouding ervoor zorgde dat je lichaam minder vasopressine aanmaakte. En dat dit hormoon ervoor zorgde dat je je gehecht voelde, je verbonden wist met … Ze had alleen gevoeld en ervaren dat het ontbreken van de geruststellende druk van iemands hand op haar schouder, een groetende kus of de warmte van een knuffel een diep gemis in haar had opgewekt. En met dat gemis kwam ook het gevoel van verwijdering; het idee er niet meer echt bij te horen.
Ze snapte wel waarom ze in afzondering moest. Haar ‘toestand’ vormde een potentieel gevaar voor anderen. De afzonderingsregel stond in de wet, was door ‘hogerhand’ ingesteld om de bevolking te beschermen. Als haar ziekte besmettelijk was dan … Dus had ze – zoals het hoorde- afstand gehouden. Aanvankelijk waren haar vriendinnen haar nog wel komen opzoeken, vanop afstand uiteraard. En hoe lief ze ook waren, het was niet hetzelfde als anders geweest. En met de tijd was het gevoel van verwijdering er ook bij hen ingeslopen. Kleine ergernissen werden niet meer goed uitgepraat, frustratie en ook wel angst voerden steeds meer de boventoon.
Het middel werd nu erger dan de kwaal. Deze quarantaine werd onmogelijk. Het werd tijd om op te komen voor zichzelf. De letter van de quarantaine-wet werd onhoudbaar en taste de geest van diezelfde wet aan. Ze stond op, kleedde zich aan en stapte in het Licht.
“Ze had gehoord over Jezus en begaf zich tussen de menigte en raakte zijn bovenkleed van achteren aan, want ze dacht: Als ik alleen zijn kleren maar kan aanraken zal ik gered worden. En meteen hield het bloed op te vloeien en merkte ze aan haar lichaam dat ze van haar kwaal genezen was. Op hetzelfde ogenblik was Jezus zich ervan bewust dat er kracht uit Hem was weggestroomd. Middenin de menigte draaide Hij zich om en vroeg ‘Wie heeft mijn kleren aangeraakt?’”
(Marcus 5 – Lukas 8)
Jezus werd niet boos. Hij stuurde haar niet terug in afzondering. Hij zei haar niet dat de wet er niet voor niets was. Hij verweet haar geen seconde dat ze Hem onrein had gemaakt … dat ze Hem mogelijk had besmet met … Nee, nog voor Hij haar verhaal had gehoord besefte Hij dat het niet zij was die Hem met haar ziekte had aangeraakt, maar dat het juist Zijn kracht was die naar haar was gegaan. Het was niet de besmetting die zich verspreid had maar Zijn helende liefde.
Als dit verhaal me iets leert is dat quarantaine soms nodig is. Maar dat dit middel – op lange termijn – erger is dan de kwaal. Het leert ons leven naar de letter van de wet. Het creëert een over-focus op dat wat fout kan gaan, op de angst voor ziekte, lijden en sterven. En het doet ons vergeten op Wie we ons moeten richten, bij Wie we horen, Wie er voor ons strijdt. Want de geest van de wet is verbondenheid, eenheid en samenhorigheid.
(Disclaimer: Ik zeg met deze blog niet dat we de overheid moeten negeren of ongehoorzaam moeten zijn. Ik zeg echter wel dat we – meer dan dat- voor ogen mogen houden wat werkelijk van belang is. Want wat heb je aan een langere levensduur als frustratie, emotionele verwijdering en angst domineert? )
Volg me op instagram, facebook of youtube voor meer (geloofs)creativiteit. Ik waardeer een like en ‘volg’ – ik vind het ook prima wanneer een blog gedeeld wordt; wel altijd met link en de juiste credits.
She had been in quarantine for far too long. Initially, the days passed quietly into weeks. But the gentle whispering of the hunker to physical contact became a continuous scream over the months. Did she know that the result of social abstinence caused your body to produce less vasopressin? And that this hormone made you feel attached, connected to … She had only felt and experienced that the reassuring warmth of someone’s hand on her shoulder, a greeting kiss or the warmth of a hug had evoked a deep loss in her. And with that loss came the feeling of separation; the idea of not really belonging anymore.
She did understand why she had to go into seclusion. Her ‘condition’ was a potential danger to others. The rule of seclusion was laid down in the law, set up by ‘higher authority’ to protect the population. If her illness was contagious then … So she had – as it should have been – kept her distance. Initially her friends had come to see her, from a distance of course. And as sweet as they were, it had not been the same as it had been otherwise. And with time the feeling of separation had crept in with them as well. Small annoyances were no longer properly expressed, frustration and fear increasingly prevailed.
The remedy was now worse than the ailment. This quarantine became untenable. It was time to stand up for oneself. The letter of the quarantine law became untenable and tasted the spirit of the same law. She stood up, got dressed and stepped into the Light.
“She had heard about Jesus and went among the crowd and touched his outer garment from behind, because she thought: If I can only touch his clothes I will be saved. And immediately the blood stopped flowing and she noticed by her body that she had been healed from her ailment. At the same moment Jesus was aware that strength had flowed out of Him. In the middle of the crowd He turned around and asked ‘Who touched my clothes?
(Mark 5)
Jesus did not get angry. He did not send her back into seclusion. He didn’t tell her that the law was there for a reason. He didn’t blame her for a second that she had made Him unclean … that she might have infected Him with … No, even before He had heard her story He realized that it was not she who had touched Him with her illness, but that it was His power that had gone to her. It was not the infection that had spread but His healing love.
If this story teaches me anything, it is that quarantine is sometimes necessary. But that this remedy – in the long run – is worse than the disease. It teaches us to live according to the letter of the law. It creates an over focus on what can go wrong, on the fear of illness, suffering and dying. And it makes us forget who we should focus on, who we belong to, who is fighting for us. For the spirit of the law is connectedness, oneness and togetherness.
(Disclaimer: I am not saying with this blog that we should ignore the government or disobey it. However, I do say that we may – more than that – keep in mind what is really important. After all, what good is a longer life span if frustration, emotional distancing and fear dominate? )
Follow me on instagram, facebook or youtube for more (bible)art. I appreciate a like and a follow. Share my content when you want to but always give proper credits and add links.
(Translated with www.DeepL.com/Translator (free version))
Vandalisme heet tegenwoordig ‘street art’.
Ik ben tegen racisme.
Ik ben tegen elke vorm van discriminatie (leeftijdsdiscriminatie, vrouwendiscriminatie, discriminatie op basis van uiterlijk of nationaliteit…)
Ik ben ook tegen vandalisme en tegen geweld.
En tégen het meelopen omdat iets ineens hot en happening is.
We kunnen de geschiedenis niet wissen. Het weghalen van standbeelden of veranderen van straatnamen verandert de geschiedenis niet. Het ontkent deze juist. Het stopt de boel in de doofpot. Is dat wat we willen? Willen we niet juist bewustwording? Bekendheid? Een betere samenleving? Gaan we dat bereiken door plunderingen of vandalisme?
Willen we onze kinderen leren dat racisme en discriminatie zo erg is dat het rechtvaardigt dat we andermans eigendommen vernielen? Of dat je als slachtoffer ervan net zo discriminerend mag zijn naar alle ‘witte’ mensen en ze standaard mag beschuldigen van ‘white priveledge’ als ze het even niet met je eens zijn?
Want als dat het geval is: dan moet ik op school toestaan dat een leerling die gepest wordt om haar armoedige afkomst en uiterlijk het eigendom van haar medestudent mag vernielen. Immers als zij de merktas en merkschoenen van haar klasgenoot ziet als symbool van opportunisme – en zij gepest wordt om haar armoede… dan mag ze die spullen toch bekladden?
Misschien een overtrokken vergelijking. Nou ja – laat het misschien er maar van af. Maar toch… Ik wil schoolpesterijen in geen enkel geval vergelijken met institutioneel racisme… ik wil hiermee wel een punt maken.
Als vandalisme om grote dingen mag: dan mag het ook om kleine dingen. Of zie ik dat zo krom? Of wie vertelt mij waar de grens ligt?
Tony Chocolonely bedacht dat ze wel aan ‘streetart’ konden doen om zich ze uiten tegen racisme. Het was in mijn bescheiden witte onwetendheid echter niets meer of minder dan een slappe marketingstunt of in ieder geval een misplaatst statement.
Want dat standbeeld wat zij nu ineens in de verdomhoek zetten en wat zij niet vinden kunnen in de buurt van hun winkel: dat staat er al jaren. Ze kozen er zelf voor dáár hun winkel te openen. Jarenlang hebben ze er niets van gevonden.
En sowieso: sinds wanneer is het bekladden van een beeld ‘street art’. By all means, je kan de boel verdraaien en dat verdraaien tot kunst verheffen! (Zeg dat tegen de bedrijven die meermaals mogen dokken om graffiti van hun muren te laten verwijderen) En heeft Tony’s ooit – in de landen waar ze pleiten voor eerlijk handel drijven – de huizen van de oneerlijke handelaars beklad? Nee natuurlijk niet! Dat zou ze de kop kosten. Dat kan in die cultuur niet!
Nou het kan ook niet in de Nederlandse cultuur!
Maar dat ik dat vind ligt vast aan mijn white priveledge onwetendheid. Of het feit dat ik ‘maar’ een ‘import Nederlander’ ben. Vergeef me.
(Disclaimer: met deze blog wil ik niemand beledigen, noch ontken ik het kwaad wat racisme heet. Zie hierover mijn vorige blog. Wel wil ik ermee mijn ongenoegen delen over oa. het vermeende goedpraten van vandalisme – en ja dat doe ik met mijn eigen schurende stijl. )
Black lives matter. Period.
(Scroll down for English translation)
Toen Charlie Hebdo koelbloedig werd vermoord en Parijs werd opgeschud met de gewelddadige vorm van terrorisme postten mensen massaal op social media hun profielfoto met ‘Je suis Charlie’ of ‘Stand by Paris’. Als blijk van medeleven.
Toen België werd opgeschud door een terroristische aanslag reageerde ook ik met een profielfoto die de kleuren van België weergaf.
Een tijdje geleden was er de ‘kom op tegen kanker’- campagne.
Niemand haalde het in zijn hoofd om in bovengenoemde gevallen te zeggen “Stand by all” of “Kom je ook op tegen longemfyseem of Alzheimer? Want dat zijn ook nare aandoeningen!”
Je steun betuigen en opkomen voor het ene, betekent niet dat je tégen het andere bent. Het heeft mij even geduurd voor ik me dat realiseerde in de Black Lives Matter campagne. Mijn eerste reactie was ‘All lives matter’. En natuurlijk tellen ook álle levens. Maar in gesprek met een aantal Afro Amerikaanse dames werd het me duidelijk dat het niet gaat om een tegenstelling. Zij voelen zich gediscrimineerd, achtergesteld, benadeeld. En met deze leuze vragen ze aandacht voor hun zaak. Net zoals het kankerfonds aandacht vraagt voor kanker en niet voor Alzheimer.
Vervolgens dacht ik – excuus voor mijn onwetendheid- dat het hier in NL heel anders is dan in Amerika. En ja het is anders. We zijn als gezin 1x in aanraking gekomen met hele boze Amerikanen die de politie hadden gebeld. En ik kan je vertellen; dat was niet leuk. Zeg maar gerust eng. Het is absoluut anders. Maar racisme komt ook in Nederland en België voor. De belastingdienst is daar een zeer recent en duidelijk voorbeeld van.
Dan zou je nog kunnen zeggen ‘Ik doe niet mee met de hype door op social media me uit te spreken.’ Is je goed recht. Om eerlijk te zijn, dat was ook mijn eerste reactie. Maar is ook dat niet een beetje jezelf distantiëren? Omdat het jou niet dichtbij genoeg komt? Omdat het niet belangrijk genoeg is? Omdat je stiekem – het idee hebt dat je jezelf moet verdedigen en bij je punt wil blijven dat jij geen racist bent en dat dus niet hoeft? Is dat niet precies wat ‘white priveledge’ is? Nu kan het zijn dat je altijd politiek correct bent en je nooit uitspreekt … dat is op zich prima. Maar voor mij ging dat excuus niet op.
Voor ik me uitsprak ben ik dus eerst in gesprek gegaan met een paar dames die racisme aan den lijve ondervonden. En ik sprak me uit op social media. En toen las ik op facebook de hartkreet van een mede-lander. Of de kerk zich ook hiertegen kon uitspreken. Mijn eerste reactie: wederom ‘Waar is dat voor nodig! Je verwacht toch ook niet van alle moslims dat ze zich tegen IS uitspreken? Alsof moslims per definitie voor IS zijn?? En hubby heeft een paar weken geleden nog gepreekt over hoe we ons horen te gedragen in de kerk. Voor racisme is er in de kerk geen plaats. Maar is dat zo?
Is er voor racisme en discriminatie en sociaal onrecht geen ruimte in de kerk? Of is dat er wel en zou het er niet moeten zijn?
Het is al een aantal jaar geleden. Dus ik kan het nu wel vertellen. Maar ook ik heb pijnlijk ondervonden dat discriminatie wel degelijk de kerk in sluipt. Al sinds jaar en dag heb ik moeite met het zingen van het volkslied in de kerk. Velen vinden het een mooie traditie, maar ik vind het niet rijmen dat je de ene keer zingt ‘Want de geest doorbreekt de grenzen die door mensen zijn gemaakt …’ en de andere keer heel nationalistisch die grenzen in ere houdt door het volkslied. En hoewel ik me echt Nederlander voel – me heb laten nationaliseren- ik ga in de kerk niet staan wanneer dit lied gezonden wordt. Toen ik dit voorzichtig aankaartte kreeg ik echter een furieuze reactie ‘Je past je maar aan aan Nederland. Je moet maar wennen aan ONZE gebruiken.’ Ineens was ik weer ‘de buitenlander’. Nodeloos om te zeggen dat ik al 14 jaar in NL woonde, mijn best deed om zo accentloos mogelijk te praten, al jaren werkte in het VO, me met hart en ziel inzette in de kerk en keurig mijn belasting betaalde… Ik moest me als buitenlander maar aanpassen. Wat heb ik gehuild, wat voelde ik me buitengesloten. En zo zijn er meer voorbeelden. Dit is dan geen racisme. Wel discriminatie. Pijnlijk, hard en in de kerk.
Terug naar racisme. Denken dat racisme geen voet heeft in de kerk of in de NL samenleving is een illusie. Dat je het niet ziet komt misschien omdat je het als ‘wit persoon’ zelf nooit ervaart. Wat we op z’n minst kunnen doen is de ander serieus nemen wanneer hij of zijn aangeeft hier last van te hebben. Wat we op z’n minst kunnen doen is luisteren (als in actief luisteren en het gesprek aangaan.) En we kunnen het gedrag van een ander niet veranderen. Maar jouw stem laten horen is geen druppel op de gloeiende plaat. Jouw stem laten horen is niet meelopen met een hype. Jouw stem laten horen is bijdragen aan bewustwording. Jouw stem laten horen is de ander laten weten ‘Ik hoor je, ik zie het lijden, ik sta achter je.’
Black lives matter.
(Onderaan vind je een pdf van deze tekening, vrij te gebruiken voor in je eigen bulletjournal of biblejournaling. Tekening geïspireerd door een foto van @gigi_esohe) Meer van mijn maaksels vind je op instagram.
When Charlie Hebdo was murdered and Paris was shaken up by the violence of terrorism, people massively posted their profile picture with “Je suis Charlie” or “Stand by Paris” on social media. As a token of compassion.
When the Belgium airport was shaken by a terrorist attack, I also reacted with a profile photo that reflected the colors of Belgium.
A while ago there was the “fight against cancer” campaign. Nobody dared to say “Stand by all” or “Do you also stand up against lung emphysema or Alzheimer’s? Because those are also unpleasant conditions!”
Expressing your support and speaking up for one does not mean you’re against the other. It took me a while to realize this is also the case in the Black Lives Matter campaign. My first reaction was “All lives matter”. And of course all lives count equally. But in conversation with a number of African American ladies it became clear to me that it’s not a contradiction. Saying Black lives matter doesn’t exclude Whites. They feel discriminated against, disadvantaged. And with this slogan they draw attention to their case. Just as the cancer fund draws attention to cancer and not Alzheimer’s. Making it ‘All lives matter’ draws the attention back.
Then I thought – pardon my ignorance – that it ‘s different here in the Netherlands than in America. And yes it is different. As a white family we once came in contact with very angry Americans who had called the police on us. And I can tell you; That wasn’t fun. You can say scary. And we’re not even black. So it’s absolutely different. But racism also occurs in the Netherlands and Belgium. The tax authorities here are a very recent and clear example of this.
Then you could say “I’m not participating in the hype by speaking up on social media.” It’s your right. To be honest, that was my first reaction also. But isn’t that distancing yourself from it a little? Because it doesn’t get personal enough to you? Because it’s not important enough? Because you secretly – feel that you have to defend yourself and want to stick to the point that you are not a racist and you don’t have to? Isn’t that exactly what “white priveledge” is? Now it is possible that you are always politically correct and you never speak out against anything … that’s fine. But that excuse didn’t work for me.
Before I decided to speak up, I started talking to a few ladies who experienced racism firsthand. And then I read the heart cry of a fellow Dutch on Facebook. He asked if the church could speak out against racism. My first reaction – once again – “What is that necessary for? You don’t expect all Muslims to speak out against ISIS, do you? As if Muslims are by definition for IS ?? And hubby preached a few weeks ago about how we should behave in church. There is no place in the church for racism. Why does the church need to speak up? Butis there really no room for racism and discrimination or social injustice in church? Or is it and should it not be?
It’s been several years. So I can tell you now. But I have also experienced painfully that discrimination does creep into the church. For years I had trouble singing the national anthem in church. Many find it a beautiful tradition, but I do not think it rhymes with the Dutch hymne that says “Because the Spirit breaks through the borders that have been made by people …” And although I really feel Dutch – I have been nationalized – I do not stand in church when this song is sung. When I cautiously tried to addressed this, I got a furious response “You will adapt to the Netherlands. You have to get used to OUR customs. ” Needless to say that I had been living in NL for over 14 years, did my best to speak as accent less as possible, worked in high school and paid taxes … I had to adapt as a foreigner. I was a foreigner. I cried my eyes out and felt excluded for al long time …
Back to racism. To think that racism has no place in the church or in the NL society is an illusion. Maybe you don’t see it because you -as a white person- never experienced it. But the least we can do is to take the other person serious when he or she indicates that he is bothered by this. The least what we can do is listen (as in active listening and engaging in conversation.) And maybe we cannot change someone else’s behavior. But making your voice heard is not a drop in the ocean of needs! Making your voice heard is not part of a hype. Making your voice heard is contributing to awareness. Making your voice heard is letting the other person know “I hear you, I see the suffering, I am behind you.”
Black lives matter.
The drawing I created, can be downloaded below for free- just for personal use in bulletjournal or biblejournaling. The drawing is inspired bij a photo of @gigi_esohe. More of my creations can be found on instagram.
“Zo ben ik nu eenmaal.”
Met onze tong zegenen we onze Heer en Vader, en we vervloeken er mensen mee die God heeft geschapen naar zijn evenbeeld.
(Jakobus 3:10)
Jakobus 3:10 vond ik altijd al ‘lastig’.
Lastig omdat
…het zo menselijk is om er af en toe een sneer uit te gooien, of
… omdat wat je voelt ook recht heeft op bestaan ook al valt dat de ander niet altijd goed, of
… omdat iemand soms iets heel goed kan bedoelen maar het gezegde faliekant verkeerd is en je daardoor nog dieper het putje in zinkt of,
… omdat je niets zegt omdat je de ander niet wil kwetsen of teleurstellen en je jezelf hier achteraf wel om voor de kop kan slaan.
Zegen en vloek zijn niet altijd goed te onderscheiden. Vooral niet vooraf. Wat mij tot vloek lijkt kan zelfs (op den duur) een zegen blijken. Of wat tot zegen bedoeld was kan…
Vanuit menselijk perspectief is het soms zo lastig te bepalen of iets zegen of vloek is.
Maar ik zie het in deze waarschijnlijker wat ingewikkelder dan dat wat Jakobus in deze verzen bedoelde. Al is dat ook ok. Ik denk niet dat mijn worstelende gedachten iets denken wat er lijnrecht tegenover staat.
Vandaag had ik het er met iemand over dat ik niet het type was wat rustig main stream meehobbelt. Mijn denkkader waagt zich met regelmaat buiten de veel bewandelde (christelijke) paadjes. Ik wil zelf denken, uitzoeken, grenzen opzoeken keuzes maken en in die grensstreek de ander ontmoeten… En hoewel je juist in de grens bijzondere dingen leert; dat levert nogal eens (negatieve) kritiek op.
Ik ben niet het type wat haar mond houdt. Het is alsof er een continue drive in me zit die mezelf en de ander aan het denken wil zetten en andere perspectieven wil belichten. Ik wil weten en ontdekken ‘waarom’. En wie zegt ‘Daarom.’ vraag ik ‘Waarom daarom?’ .
“Dat is hoe en wie je bent, dat kan je niet verloochenen. Zo zit je in elkaar.” liet mijn gesprekspartner me vanmiddag weten. Ik hoorde “Zo heb Ik je gemaakt.”
Het is vaak een vreselijke dooddoener ‘Zo ben ik nu eenmaal.’ En daarmee heb je dan je eigen handelen gerechtvaardigd… Maar in dit geval… zo ben ik echt. Maar ik ben ook het type wat eerlijk en open wil zijn… en het type wat de ander wil plezieren. En dus zit ik eeuwig te balanceren tussen de keuze om mezelf uit te spreken en het kunnen incasseren van kritiek of niet gezien/ niet gewaardeerd te worden (en laat ik in dat laatste niet altijd even sterk zijn.) Met als gevolg dat ik -voor mijn gevoel- te vaak m’n mond hou en dus mezelf tekort doe. Of zo lang mn mond hou dat daarna de bom al dan niet inwendig barst.
“Rivieren van levend water zullen stromen vanuit het hart van wie in mij gelooft.”
(Joh 7:38).
Wanneer je verder leest in Jakobus 3 lees je dat hij het spreken vergelijkt met een waterbron. Er kan niet én zoet water én zout water uit één en dezelfde bron ontspringen… En wanneer ik dan denk aan dit mooie vers uit Johannes 7 mag ik beseffen dat wanneer ik gestaag uit de juiste Bron put, het soms meer een vloek is om te zwijgen dan dat het is om te spreken – ook al bevallen mijn woorden de ander niet. Want ‘zo ben ik nu eenmaal’.😉
(Geschreven naar aanleiding van de #invogelvlucht challenge van @Bettuelle. Meer van mijn maaksels vind je op instagram.
De tekening hierboven is mijn na-maaksel; het origineel is van @polinabright . Ik gebruike waterbrushpens. )
Het ‘nieuwe normaal’ is niet normaal!
Ik vraag me af welke slimme geraffineerde communicatiedeskundige deze term ‘het nieuwe normaal’ heeft bedacht. Want ‘het nieuwe normaal’ is niet normaal. Het is niet normaal dat we angstvallig bij elkaar uit de buurt moeten blijven, onze ouderen of broers en zussen niet meer ongegeneerd kunnen bezoeken, elkaar niet meer een troostrijke of liefdevolle knuffel kunnen geven. Het is niet normaal. En dat mag het ook nooit worden.
Ik durf voorzichtig en met enige schroom te betwijfelen of al deze maatregelen werkelijk zo gezond zijn. En of de term ‘het nieuwe normaal’ een slimme zet is. De term creëert de illusie van gezondheid. Het maakt dat we makkelijker meelopen in de ingeslagen weg van de ‘veiligheidsmaatregelen’. An sich niet verkeerd om je terminologie slim te kiezen. Maar gezondheid omvat veel meer dan alleen je fysiek.
Zeker voor de zwakkeren in onze samenleving: het zijn juist de ouderen, de fysiek – verstandelijk of emotioneel begrensde medemensen die voor hun kwaliteit van leven afhankelijk zijn van het intermenselijke contact. Beeldbellen, kaartjes, of enigerlei digitaal contact is in mijn bescheiden ervaring slechts een misleidend surrogaat wat meer het geweten sust dan dat het de lading dekt.
Het ‘nieuwe normaal’ dreigt kwantiteit van leven te vervangen voor haar zusje kwaliteit.
Waar 3 vrienden – na weken van gehoorzame quarantaine- nu elkaar per toeval ontmoeten op de kade… en op de gepaste afstand van het ‘nieuwe normaal’ even weer die kwaliteit-van-leven voeden. En hun honger naar intermenselijk contact voorzichtig en met kleine hapjes te eten geven, nu worden ze door de overheid weggezet als criminelen en met een fors bedrag beboet. Inclusief een strafblad met verstrekkende gevolgen.
Het 16jarige meisje wat na het vakken vullen zonder al teveel nadenken dezelfde route als altijd naar huis fietst en een tijdelijk bord met toegangsverbod over het hoofd ziet wordt beschuldigd van het negeren van de noodverordening, beboet en net als anderen bestraft met een strafblad. Een opleiding in het onderwijs, de zorg of bij het leger kan ze nu vergeten…
‘Thuisblijven’ is nu het heersende mantra. Met het strand als mijn achtertuin en met de zekerheid van een goed vast inkomen valt dit mij niet al te lastig. Maar je zal maar net je baan kwijt zijn en vijf hoog in de binnenstad wonen met drie kleine kinderen. Het is haast normaler geworden om 3x per dag je hond uit te laten dan dat je je met kinderen kp straat vertoont.
Het onderscheid tussen waarden en normen neemt af. De norm van ‘het nieuwe normaal’ vervangt waarden waar vrijheidsstrijders voor gevochten hebben. En ook al is oorlog vele malen erger; er is nu geen echte vrijheid om bij elkaar te komen, ook niet als je voldoende afstand houdt. Want 3 is al teveel. Er is geen echte vrijheid om te gaan of te staan waar je wil want vele parken en stranden zijn verboden terrein. Er is geen echte vrijheid van handel: want vele ondernemers moeten hun deuren gesloten houden.
Begrijp me niet verkeerd: ik zeg niet dat we massaal alle regels overboord moeten gooien. Dat we weer allemaal naar de kerk of moskee kunnen en zonder gêne onderlinge afstand moeten negeren. Dat is niet waar ik op doel.
Ik zeg ook niet dat we geen afstand meer moeten houden of dat wie hoest weer de straat op mag gaan.
Ik vraag wel om te blijven strijden voor onze waarden. Want door te geloven in ‘het nieuwe normaal’ dreigen we daar met enig moment aan voorbij te gaan.
Onze koning zei het gister zo treffend:
“Niet wegkijken. Niet goedpraten. Niet uitwissen. Niet apart zetten. Niet ‘normaal’ maken wat niet normaal is. En: onze vrije, democratische rechtsstaat koesteren en verdedigen. Want alleen die biedt bescherming tegen willekeur en waanzin.”
Het nieuwe normaal is niet normaal. Laten we stoppen met dit onszelf wijs te maken.
(Extra noot: nogmaals: ik zeg hier niet dat je je niet aan de regels van de overheid moet houden. Of dat regels niet nodig zijn. Integendeel. Er zijn altijd meer kanten aan een verhaal; ik belicht er maar één.
De hele toespraak van de koning lees je oa hier. )
Psalm 36
(Scroll down for English translation)
Vandaag start Bettuelle op haar website met een biblejournaling challenge #invogelvlucht. Op haar website lees je haar overdenking bij deze Psalm en dan vooral het stukje dat we onder Zijn vleugels mogen schuilen.
Wanneer kuikentjes bij hun moederkloek schuilen zijn ze niet alleen beschermd tegen allerlei gevaar: het is ook de plek waar de angstige geluiden van de buitenwereld gedempt worden en waar de hartslag van hun mams heel goed hoorbaar is.
Zo mogen wij ook schuilen bij de Vader, ons onder Zijn vleugels veilig en geborgen weten. Maar het is het luisteren naar Zijn hart wat liefdevol voor ons klopt wat ons ten diepste kalmeert.
Luister naar Hem; naar Zijn wezen, naar Zijn liefde.
(Meer biblejournaling vind je op mijn instagram) Pagina gemaakt met Faber Castell Gelatos – plaatje van de vleugels via google gevonden, ingekleurd en ingeplakt)
Let me take refuge under Your wings- silence the world for me and let me listen to the heartbeat of your love.
Today @bettuelle started a #biblejournalingchallenge on her website. It’s all gonna be bird-themed. She started with #Psalm 36:7
Bettuelle compared the Lords wings in this verse with the wings of a chicken. Little chicks hear their mothers call and hide under her wings. When they are together, covered by her wings they can hear her calming heartbeat, feel her warmth and are protected against wind and rain and danger.
When I thought about hiding with God, under His wings, I obviously thought about the protection part. But I never really realized that it’s the place to hear His heartbeat. You know you are safe with Him. But listening to His heart, His love, is the thing that will calm you.
(Created this page with a picture I found via google and colored – pasted – background colored with Faber Castell Gelatos.)
(Please do not copy anything on this page without asking. When my drawings inspire you to create yourself I appreciate a tag on social media.)
More biblejournaling on my instagram.
don’t feed the fears
(Scroll naar beneden voor Nederlands)
We have a God that doesn’t do ‘a pie in the sky’ kinda promises! We have a God that is near, honest, strong and helpful even in ways we can’t imagine.
Our victory isn’t about beating war cancer or Corona… our victory isn’t assured because of how great we lead or handle or heal… our victory is assured because God is with us. He, the Almighty one, goes above and beyond to be with us. We are never alone. We never have to face our struggles alone.
So in Joshua 1:1-9 God’s people faced the problem of having no leader, no land, no safe haven… the land was given and God certainly could have simply eliminated all their enemies with a mere thought; but He calls them into partnership with Himself to see His will done.
And so God called Joshua to lead them. He was called to boldness in God. Even a great leader like Joshua needed encouragement. Not because of a low self esteem or a lack of self-confidence but because of a growing God-confidence.
To grow in God-confidence we must focus on God. Follow His lead (and law).
Do NOT be frightened…For the LORD your God is with you wherever you go: The final encouragement, repeated from Joshua 1:5, reminds us that Joshua’s success did not depend solely on his ability to keep God’s Word. It depended even more on God’s presence with him.
These days of self-isolation and worrying news messages… focus on God and your God-confidence.
Don’t feed the fears but drink in His love and feed yourself with the hope He has given and still is giving in His presence.
(The drawing is inspired by different photo’s online. The little ‘Hope’ bottle is an idea I got from this Dutch website eyespired.nl).
Feel free to use this drawing as a printable- but when posted on social media: please tag me (and eyespired). + only for personal use; no spreading or making money out of it.
More #biblecreative on my instagram.
We hebben een grote God die niet aankomt met loze beloften. Onze God is dichtbij, altijd aanwezig, sterk en hulpvaardig.
Onze kracht of overwinning bewijst zich niet in het winnen van een oorlog, in het verslaan van kanker of Corona… onze overwinning is niet gebaseerd op hoe we herstellen, leiden of hoe goed we de dingen zelf aanpakken… onze overwinning ligt in het feit dat God nabij is. Hij, de Almachtige, gaat verder dan ver om bij ons te kunnen zijn en blijven. We zijn nooit alleen. Geen enkele worsteling hoeven we ooit alleen in de ogen te kijken.
In Jozua 1:1-10 zien we God’s volk – zonder leider, zonder land, kijkend op de belofte die ze hadden gekregen maar nog niet hadden toegeëigend. God had het land al beloofd en Hij had heel gemakkelijk met een knip van zijn vingers alle vijanden van de kaart kunnen vegen. Maar dat deed Hij niet. Hij wilde dat een partnerschap met het volk. Samen.
En dus riep God Jozua. Zijn leven lang was hij assistent geweest, nooit zelf de leider. En God roept hem op moedig te zijn. Niet omdat Jozua een gebrekkige eigenwaarde had. Mozes had hem waarschijnlijk niet voor niets als assistent. Maar God wilde dat hij moed putte uit Hem. Uit Zijn kracht. Jozua moest niet zozeer zelfzeker en zelfbewust zijn maar zeker van God en bewust van Hem en Zijn aanwezigheid.
Om te groeien in een Gods-bewustzijn en in het zeker zijn van Hem en Zijn hulpvaardige aanwezigheid is het noodzakelijk dat Jozua (en wij) zich focust op God en wat Hij wil (zijn wet).
Wees niet bang – staat er – want God is altijd nabij.
Jozua’s succes was echter niet alleen of vooral afhankelijk van zijn focus, zijn vermogen om zich aan de regels te houden. Het was vooral afhankelijk van God’s aanwezigheid.
In deze tijden van zelf-isolatie, social distancing en zorgwekkende nieuwsberichten mogen – moeten- we ons des te meer focussen op Hem. Zodat we niet onze angsten voeden maar ons vertrouwen in Hem.
Voed je met Zijn liefde en drink de hoop die Hij je geeft. Want Hij is nabij. Hij is sterk en moedig in onze plaats- waar we dat zelf niet zijn.
(Tekening geïnspireerd door diverse foto’s. Het kleine hoop-flesje is getekend naar een foto die ik zag op eyespired.nl)
Je mag mn tekening prima als printable of kleurplaat gebruiken maar enkel voor persoonlijk gebruik- niet ter vermenigvuldiging of met winstoogmerk. En wanneer je deelt op social media vergeet me (en eyespired) niet te taggen).
Meer #biblecreative verwerkingen vind je op mijn instagram.
#nofearjournaling
(Scroll down 4 English translation)
**Als er iets is wat ik nu weiger: mijn leven laten beheersen door Corona. Zet de tv of radio aan en het is Corona wat de klokt slaat. Nieuwsberichten worden eindeloos herhaald, uitgekauwd, geanalyseerd, gedeeld, grandioos ontkend of stellig benadrukt. Scroll op social media en velen delen massaal diverse hoaxes, anderen strooien hun mening rond over al dan niet binnen blijven, wel of niet werken …
Enerzijds snap ik het – maar anderzijds: … nee ik ga er niet op in…. Ikzelf wil me focussen op andere dingen. Zoals het feit dat ik mijn zoons nu heerlijk 3 weken in huis heb, of dat we meer dan genoeg eten hebben, dat ik ongegeneerd thuis kan blijven en kan tekenen. Dat we een overheid hebben met ministers die werken tot ze erbij neervallen, dat we gezegend zijn met vele toegewijde zorgmedewerkers, dat er vele kunstenaars nu opstaan en online gratis lesjes geven (zoals @goudenlijntjes op insta – elke avond om 21:00) …
Bovenal, in bizarre tijden als deze, wil ik me focussen op God’s nabijheid. Op Zijn troostende liefde en Zijn kracht. En op hoe ik dát kan uitdragen.
Want Hij is er – ook in benauwdheid en lijden. Zijn armen staan wijd open om je te troosten, te sterken en je angst over te nemen. (1 Kronieken 16:10-12)
Vanmorgen tijdens de preek (via Parousia Zoetermeer) sprak Boudewijn van Schoonhoven ook over God als onze hoop en redder en hoe we als kerk ons kunnen voorbereiden op een crisis…
Het is juist in tijden van nood dat je hulp biedt. In tijden van angst dat je vertroosting biedt… laten we als christen juist nu Hem reflecteren in alles wat we zeggen en doen (en posten op social media 😉).
Wie het leuk vindt om te journalen: op insta zijn er verschillende artiesten die zich nu juist richten op bijbelteksten die je troost bieden of juist afleiden van angst. Ikzelf volg er een aantal en tag ze in mijn post. Gebruik eventueel de hashtags #nofearjournaling of #biblecreative
** Het mag duidelijk zijn dat niemand in mijn directe omgeving tot noch toe geïnfecteerd is met Corona. Waneer dit wel zo zou zijn zou het uiteraard meer impact hebben en zou ik e.e.a. mogelijk anders ervaren. Het is met deze blog niet mijn bedoeling het leed wat anderen ervaren te bagatelliseren of te ontkennen.
SEEK THE LORD AND HIS STRENGTH
1 Chronicles 16:11
We can access His strength by seeking Him continually (by praying, walking with Him, worshiping, praising, drawing… doing everything we do for Him) . God’s arms are open wide; lets focus on His loving presence instead of fear!
These days you can’t turn on the radio or tv without hearing something about Corona instantly… on social media you just have to scroll your fees to find an opinion on the topic of staying in, how gouvernement or other countries handle… and it’s so easy to join- or to let fear in.
That’s why I am happy with several initiatives that answer the call not to let fear win; to focus on the good.
I’m thankful for all those nurses and doctors working their buts off… thankful for having my 2 sons close to me, thankful for having enough food, for the time I can spend on drawing… for all those artists who decided to give a free online tutorial (like @goudenlijntjes on insta – every evening at 21:00 CET)
And above all I thank God for His strength and love and comfort. Especially in times like these He is near. As christians we should spread that news more often.
Those who like to journal: follow #biblecreative or #nofearjournaling on instagram. Several artists (like @makewells and @fischtales and more are hosting a challenge on focussing on God instead of fear) Or just go to my insta 😉
**It may be obvious that no one I know has been infected yet. With this blog it’s not my intention to ignore ore downplay or hurt those who do.
