De knuffelzonde / The hugging sin

(Scroll down for English translation)

Ze zat al veel te lang in quarantaine. Aanvankelijk waren de dagen geruisloos overgegaan in weken. Maar de zachte fluistering van het gehunker naar lijfelijk contact werd met de maanden een aanhoudend geschreeuw. Wist zij veel dat het gevolg van sociale onthouding ervoor zorgde dat je lichaam minder vasopressine aanmaakte. En dat dit hormoon ervoor zorgde dat je je gehecht voelde, je verbonden wist met … Ze had alleen gevoeld en ervaren dat het ontbreken van de geruststellende druk van iemands hand op haar schouder, een groetende kus of de warmte van een knuffel een diep gemis in haar had opgewekt. En met dat gemis kwam ook het gevoel van verwijdering; het idee er niet meer echt bij te horen.

Ze snapte wel waarom ze in afzondering moest. Haar ‘toestand’ vormde een potentieel gevaar voor anderen. De afzonderingsregel stond in de wet, was door ‘hogerhand’ ingesteld om de bevolking te beschermen. Als haar ziekte besmettelijk was dan …  Dus had ze – zoals het hoorde- afstand gehouden. Aanvankelijk waren haar vriendinnen haar nog wel komen opzoeken, vanop afstand uiteraard. En hoe lief ze ook waren, het was niet hetzelfde als anders geweest. En met de tijd was het gevoel van verwijdering er ook bij hen ingeslopen. Kleine ergernissen werden niet meer goed uitgepraat, frustratie en ook wel angst voerden steeds meer de boventoon.

Het middel werd nu erger dan de kwaal. Deze quarantaine werd onmogelijk. Het werd tijd om op te komen voor zichzelf. De letter van de quarantaine-wet werd onhoudbaar en taste de geest van diezelfde wet aan. Ze stond op, kleedde zich aan en stapte in het Licht.

“Ze had gehoord over Jezus en begaf zich tussen de menigte en raakte zijn bovenkleed van achteren aan, want ze dacht: Als ik alleen zijn kleren maar kan aanraken zal ik gered worden. En meteen hield het bloed op te vloeien en merkte ze aan haar lichaam dat ze van haar kwaal genezen was. Op hetzelfde ogenblik was Jezus zich ervan bewust dat er kracht uit Hem was weggestroomd. Middenin de menigte draaide Hij zich om en vroeg ‘Wie heeft mijn kleren aangeraakt?’”

(Marcus 5 – Lukas 8)

Jezus werd niet boos. Hij stuurde haar niet terug in afzondering. Hij zei haar niet dat de wet er niet voor niets was. Hij verweet haar geen seconde dat ze Hem onrein had gemaakt … dat ze Hem mogelijk had besmet met …  Nee, nog voor Hij haar verhaal had gehoord besefte Hij dat het niet zij was die Hem met haar ziekte had aangeraakt, maar dat het juist Zijn kracht was die naar haar was gegaan.  Het was niet de besmetting die zich verspreid had maar Zijn helende liefde.

Als dit verhaal me iets leert is dat quarantaine soms nodig is. Maar dat dit middel – op lange termijn – erger is dan de kwaal. Het leert ons leven naar de letter van de wet. Het creëert een over-focus op dat wat fout kan gaan, op de angst voor ziekte, lijden en sterven. En het doet ons vergeten op Wie we ons moeten richten, bij Wie we horen, Wie er voor ons strijdt. Want de geest van de wet is verbondenheid, eenheid en samenhorigheid.

(Disclaimer: Ik zeg met deze blog niet dat we de overheid moeten negeren of ongehoorzaam moeten zijn. Ik zeg echter wel dat we – meer dan dat- voor ogen mogen houden wat werkelijk van belang is. Want wat heb je aan een langere levensduur als frustratie, emotionele verwijdering en angst domineert? )

Volg me op instagram, facebook of youtube voor meer (geloofs)creativiteit. Ik waardeer een like en ‘volg’ – ik vind het ook prima wanneer een blog gedeeld wordt; wel altijd met link en de juiste credits.

She had been in quarantine for far too long. Initially, the days passed quietly into weeks. But the gentle whispering of the hunker to physical contact became a continuous scream over the months. Did she know that the result of social abstinence caused your body to produce less vasopressin? And that this hormone made you feel attached, connected to … She had only felt and experienced that the reassuring warmth of someone’s hand on her shoulder, a greeting kiss or the warmth of a hug had evoked a deep loss in her. And with that loss came the feeling of separation; the idea of not really belonging anymore.
She did understand why she had to go into seclusion. Her ‘condition’ was a potential danger to others. The rule of seclusion was laid down in the law, set up by ‘higher authority’ to protect the population. If her illness was contagious then … So she had – as it should have been – kept her distance. Initially her friends had come to see her, from a distance of course. And as sweet as they were, it had not been the same as it had been otherwise. And with time the feeling of separation had crept in with them as well. Small annoyances were no longer properly expressed, frustration and fear increasingly prevailed.
The remedy was now worse than the ailment. This quarantine became untenable. It was time to stand up for oneself. The letter of the quarantine law became untenable and tasted the spirit of the same law. She stood up, got dressed and stepped into the Light.
“She had heard about Jesus and went among the crowd and touched his outer garment from behind, because she thought: If I can only touch his clothes I will be saved. And immediately the blood stopped flowing and she noticed by her body that she had been healed from her ailment. At the same moment Jesus was aware that strength had flowed out of Him. In the middle of the crowd He turned around and asked ‘Who touched my clothes?
(Mark 5)
Jesus did not get angry. He did not send her back into seclusion. He didn’t tell her that the law was there for a reason. He didn’t blame her for a second that she had made Him unclean … that she might have infected Him with … No, even before He had heard her story He realized that it was not she who had touched Him with her illness, but that it was His power that had gone to her. It was not the infection that had spread but His healing love.

If this story teaches me anything, it is that quarantine is sometimes necessary. But that this remedy – in the long run – is worse than the disease. It teaches us to live according to the letter of the law. It creates an over focus on what can go wrong, on the fear of illness, suffering and dying. And it makes us forget who we should focus on, who we belong to, who is fighting for us. For the spirit of the law is connectedness, oneness and togetherness.

(Disclaimer: I am not saying with this blog that we should ignore the government or disobey it. However, I do say that we may – more than that – keep in mind what is really important. After all, what good is a longer life span if frustration, emotional distancing and fear dominate? )

Follow me on instagram, facebook or youtube for more (bible)art. I appreciate a like and a follow. Share my content when you want to but always give proper credits and add links.

(Translated with www.DeepL.com/Translator (free version))

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Omhoog ↑