21 februari 2007 is de dag waarop ik begon met een weblog. Ik heb geen idee waarom… maar ik begon met schrijven. Toen nog www.saralindenhols.web-log.nl – ik heb net wat oude blogs zitten herlezen. Grappig te zien hoe anders ik nu soms schrijf. Na heel wat gereorganiseer op die eerste site waardoor ik maanden niet kon bloggen, was ik het ongemak en het wachten beu en stapte ik over op wordpress. Onze Amerikareis twee jaar geleden blogde ik via een travelsite die jur had opgesnord, en tussendoor heb ik voor sestra.nl ook nog een poosje boekenblogs en binnenkamers geschreven… Alles bij elkaar blog ik nu ruim 5 jaar. Met een zeer wisselend publiek mag ik wel zeggen. Nou ja – helemaal zeker weten doe ik het niet. Via de statistieken kan ik zien hoeveel luitjes mijn blog bezoeken en uit welk land ze komen. Zo zie ik soms vlaggetjes van Roemenie, Zwitserland, USA, Frankrijk, Italië, België of … verschijnen – geen idee wie mij daar kent of waarom ze me ‘volgen’ .
De ene dag tel ik een kleine 10 views, de andere dag zijn het er een paar honderd… De meest bezochte en tegelijk niet-gelezen blog is toch wel die van de doodzonde van cupjes. Slechts een enkeling vroeg en kreeg het wachtwoord om deze blog te lezen :).
Maar wie precies nou eea leest, en wat ze van mijn schrijfsels vinden blijft soms een raadsel. Ik weet (uit de reacties) dat er mensen tussen zitten die me nog nooit in real life hebben gezien of gesproken. Anderen zijn weer (goede of minder goede) bekenden. Het ene moment krijg ik een lading aan kritiek over me heen … dan heb ik blijkbaar een gevoelige snaar geraakt – het andere moment hangt er een ijzige stilte en blijven reacties uit. Een enkele keer keeg ik via de raad van de kerk te horen dat ik weer iets fout had geschreven… en soms krijg ik een lieve mail of kaart in de bus omdat iemand één van mijn schrijfsels las.
Het grootste compliment vind ik nog altijd wanneer mijn blog wordt doorgestuurd of ‘gedeeld’ of Facebook of Twitter. Op deze laatste zit ik niet meer dus daar zal het intussen wel afgelopen zijn. Op facebook krijg ik nog het vaakst reacties. Zij het in ‘likes’ of met een korte kreet … Al is het publiek er wel (zo bewijzen de stats) – erg reageerderig kan je ze niet noemen. En laat ik soms nou net een discussie willen 😀
Maar het geeft niet hoor – schrijven doe ik toch wel – een heerlijk medium om mijn stem te laten horen. Niemand die me van dit podium kan afhouden 😀
Geef een reactie