Zaterdag lag er een kaartje in de bus. Een mooi opgesierde envelop met ‘with love’ stelde me gelijk op m’n gemak. Nog steeds ben ik soms nerveus bij het oprapen van de post. “Wat zit erbij?” “Weer kritiek?”
Eerlijkheid gebied me te zeggen dat we van vele gemeenteleden al een bemoedigend kaartje hebben ontvangen sinds Jur zijn ‘ziekmelding’. Maar dit kaartje was anders. Het kwam uit een hoek waarvan ik het werkelijk nooit verwacht had. Van een jonge vrouw die in nauwelijks ken en in geen jaren gezien of gesproken heb… We hadden zo af en toe wel wat contact op Facebook – maar veel was dat niet – en ik ben sinds een maandje van dat book af dus…
Ze had me gezocht op Facebook – vroeg zich af waarom ik weg was – is me gaan googlen en kwam zo op deze blog terecht. Ze las (denk ik) een stuk pijn en verdriet of misschien wel boosheid… In 1 van de blogs roep ik op om lieve kaartjes te schrijven, of minstens zoveel mensen per dag van een compliment te voorzien. En dus schreef ze mij een kaart – en had er nog 5 andere klaar liggen…
Ik ga niet herhalen wat ze allemaal schreef. Maar voor mij was het een briefje uit de hemel. Ieder woord een bemoediging ten top. Niet zomaar een paar lieve woorden, maar een doordachte opsomming waar zij aan dacht bij wie ik was en wat ik betekende… En juist omdat het uit zo een ‘onverwachte hoek’ kwam en weloverwogen overkwam, was het heel bijzonder. Ik werd er stil van. Ik heb hem zelfs aan mijn kids laten lezen – een tegenhanger voor het andere type kaart wat we wel eens op de mat vonden. Een kaart die waarschijnlijk nog maanden een zichtbaar plekje in mijn buffetkast krijgt om me eraan te herinneren dat God soms nog onverwachts lief uit de hoek kan komen…
Geef een reactie