Gister zag ik – ergens op Pinterest of Facebook – de uitspraak ‘Dan is daar het moment dat je even ‘denkt’ en de pijn in alle hevigheid weer aanwezig is.’
Heb jij het al meegemaakt? Dat iemand je door en door gekwetst heeft? Zo gekwetst dat je dacht terplekke te willen neervallen om nooit meer op te staan? Het gevoel zo door en door vernederd en afgewezen te worden dat zelfs de diepste afgrond je niet diep genoeg is?
Nou, ik wel. Meerdere malen. En helaas word je het meest gekwetst door de mensen die je lief zijn. Door mensen in wie je je vertrouwen hebt gesteld. Door mensen van wie je dacht dat ze je zoiets nooit of te nimmer zouden flikken. Door mensen die je – na lang twijfelen – toch binnenliet in je hart…
‘Jij bent een nul voor de maatschappij’ … dat was de eerste … ik denk niet dat ik 10 jaar was, maar de woorden zijn blijven hangen. Ik ben ze nooit vergeten – hoeveel mooie dingen er daarna ook gezegd zijn – dit is wat keer op keer blijft nagalmen…
‘Je bent niet heilig genoeg’ … heel wat jaren later maar ook deze stem klinkt dreunend na. Al heb ik de persoon al in geen jaren gezien – ik hoor het haar nog zeggen…
Of wat dacht je van een brief waarin uitgelegd werd waarom het geen zonde zou zijn dat Jur van me zou scheiden -omdat ‘ik’ het was… Of een brief waarin ik als ‘duivels’ word omschreven …
‘Jij bent niet nodig’ …niet dat ik nou zo een giga band had met de dame in kwestie maar na me al een aantal jaar trouw te hebben ingezet, mijn baan deels te hebben opgezet om meer te kunnen dienen … ik kan je zeggen – dan komt dit heel hard aan.
En dit zijn nog maar een paar van de vele woorden …allemaal gesproken door zogenaamde christenen die de hemel zouden moeten verkondigen in plaats van de hel.
En dan zegt gister iemand ‘Ik hou van je’. Iemand waarvan ik zie dat ze het oprecht bedoelt, maar ik geloof het niet. Het enige wat ik kan bedenken is ‘Je kent me niet – hoe kan je van me houden? We hebben nooit koffie gedronken met elkaar – nooit van hart tot hart met elkaar gesproken – hoe kan je zoiets zeggen, je ziet me alleen op zondag…’
En tja, dan reageer ik (soms) afstandelijk. Ik heb al geleerd om ‘dank je wel’ te zeggen in plaats van de discussie aan te gaan of in plaats van een bitchie opmerking. Maar geloven?
Wees gerust, ik zie de geste wel… ik kan (weer) waarderen dat iemand iets liefs probeert te zeggen of te doen. Maar op momenten dat er iets gebeurt waardoor alle pijn zich even weer in alle hevigheid aandient – dan smelten goede woorden als sneeuw voor de zon en klinkt de hel luider dan de hemel.
Geef een reactie