(Ps: deze blog gaat over een stel verhalen uit de bijbel – weet dat ik mijn geloof niet aan je wil opdringen, daarom ga ik niet het hele verhaal herhalen – maar vraag er gerust vrijblijvend naar mocht je het wel willen weten.)
Soms vertellen we elkaar verhalen alsof ze zwart-wit zijn. Zo heb je het bijbelverhaal van de 5 dwaze meisjes met lege kruiken – zij zijn dom, en de wijze meisjes met volle kruiken – zij zijn slim. Klaar. Verhaal afgelopen.
Maar wat als dit verhaal ons iets veel diepers wil zeggen? Alweer een hele tijd geleden kauwde ik lange tijd op de betekenis van dit verhaal. Op de gelaagdheid ervan. En ik maakte er dit schilderij bij. Donker, gelaagd, een beetje mysterieus. Want dit verhaal is lang niet zo eenvoudig als we het soms maken.
Er zit zoveel verborgen in die paar verzen. Eén ding bleef bij me hangen: “Ze vielen allemaal in slaap.” Allemaal. Dus ook de wijze meisjes. Omdat het menselijk om niet altijd wakker en alert te zijn.
Wij vallen soms stil. We zijn allemaal wel eens moe. Allemaal hebben we onze momenten van terugtrekken, of zelfs van het allemaal even verliezen, te moe te zijn… Momenten dat we moeten en willen toegeven aan de slaap.
Dat zegt dit verhaal niet met verwijt. Het zegt het gewoon zoals het is.
Maar waar het in dit verhaal om draait, is niet het slapen. Zelfs niet eens het wel of niet hebben van een gevulde kruik. In dit schilderij heb ik die zoektocht verbeeld. Je ziet puzzelstukjes, onduidelijkheid, lagen die over elkaar heen liggen. Donkere tinten, want het is nacht. Maar te midden van dat alles straalt er een zacht, innerlijk licht uit de figuur. Ze slaapt niet – ze wacht. Niet perfect. Maar hoopvol.
Waarom tien meisjes? Waarom vijf dwaze en vijf wijze?Jezus had ook twee mensen kunnen nemen. Eén wijze. Eén dwaze. Lekker overzichtelijk. Maar nee, Hij kiest voor tien — het getal van heelheid, volledigheid. Zoals de tien geboden. Zoals een minjan: tien mensen om te mogen bidden.
Vijf en vijf is geen tegenstelling. Het is een spiegel. Geen goed versus fout, maar innerlijke verdeeldheid. Want de wijze en de dwaze meisjes… leven in ons allemaal. We hebben allemaal die kant die vooruitdenkt, voedt, voorbereidt. En ook die kant die hoopt dat het wel goedkomt, die liever uitstelt, net iets te simpel vertrouwt op de spontaniteit van het moment of onbewust eigen verantwoordelijkheid afschuift.
In de hoofdstukken vóór deze gelijkenis (Mat. 24) spreekt Jezus over waakzaamheid, chaos, rampspoed, onzekerheid.In het hoofdstuk erna (Mat. 25:14–46) gaat het over talenten, over zorg voor de minsten, over verantwoording.
Deze gelijkenis staat precies daartussenin. Tussen Chaos en verantwoordelijkheid. Het is een spiegelverhaal. Wie ben jij in de tussenruimte? Dit verhaal is een uitnodiging om naar binnen te kijken en te erkennen ‘Ik ben ze allebei’
(Schilderij 60×60 – Mixed Media / Acryl op doek – te koop)
Geef een reactie