Ademnood

Ademnood.

Mijn longen lijken te barsten. Wat seconden moet zijn lijkt uren te duren. Mijn lijf slaat om zich heen maar mijn spieren verzuren in hoog tempo waardoor het water mij als een dikke gelmassa lijkt te omhullen. Het wilde gezwaai van mijn armen bereikt alleen de honderden lichtblauwe luchtbelletjes die al wervelend het vrije oppervlak ontmoeten.  Met geen mogelijkheid kan ik een weg naar boven banen. Ik kronkel en draai, omwentel, ploeter en tol. Maar de knoestige handen met worsten van vingers en zwart omrande nagels omklemmen mijn hals, knijpen de aders en luchtpijp dicht, houden me stug onder water. Adem, nood.

Een verzengende druk in mijn borst. Hoe lang kan dit duren? Ik schop en sla in het luchtledige. De ploppende druk in mijn oren heeft inmiddels mijn ogen bereikt die nu uit hun kassen lijken te puilen. Opengesperd doch niets is zichtbaar, behalve die armen en naderende duisternis. Opwellende tranen lijden schipbreuk nog voor ze mijn ooghoek bereiken en de vloeibare stilte smoort het oorverdovende geschreeuw wat oprijst vanuit het diepste van mijn ziel maar enkel  in vage gedachten haar klank vindt. Angst omklemt mijn hart net zo stevig als de monsterlijke handen mijn keel. Met een laatste list probeer ik mijn belager nog te misleiden. Ik laat mijn lijf verslappen alsof alle leven het water insijpelt.  Half zwevend, alsof de dood reeds is ingetreden, drijven mijn handen bij mijn lichaam vandaan terwijl mijn hoofd met een traag knikje naar de bodem draait. Maar mijn agressor blijft mij met gestrekte armen het water in persen.

 Ik geef op. Diepe eenzaamheid en het gevoel van totale verlatenheid lijkt ineens het angstige geklop van mijn hart te domineren.  Ademnood.

Sterven doe je echt alleen.

Wakker worden ook.

#nachtmerries #dromen #biblejournaling #Job Meer tekeningen van mij vind je op Instagram.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Up ↑